Rozdział XVI

Cześć! Ależ mam zawrotne tempo teraz! Ale cóż... teraz trochę więcej, a później pewnie znowu mniej ;) A więc mamy tutaj kontynuację poprzedniego rozdziału, jest nadal ten sam dzień - jak wspomniałam w poprzednim rozdziale, teraz akcja będzie się trochę wlekła w jednym czasie. Ten rozdział poświęciłam trochę bardziej Cemerie - uznałam, że skoro będzie się ona przewijać przez te opowiadania to trochę jej historii powinniście znać. Ale spokojnie. Jak wspomniałam też wcześniej to będą tylko poniektóre wątki. Także zapraszam do czytania i reszta wyjaśnień na końcu! 

-----

Zbliżała się powoli pora obiadowa. Narcyza postanowiła napisać do Andromedy, by odwiedziła ją wieczorem. Nie do końca wiedziała, czy chce mówić jej o tym, co znalazła, jednak w głębi serca czuła, że jest to sprawa, którą musi się podzielić. Fiolek ze wspomnieniami Bellatrix było sporo, a każda była wielką zagadką, co też w środku może się ukrywać. Lucjusz obejrzał wspomnienia Belli, jednak przyznał się, że nie do końca. Nie chciał tego oglądać, bał się tego i nie mógł sobie tego wyobrazić. Gdy Narcyza próbowała z nim o tym porozmawiać Lucjusz od razu jej przerywał i mówił, że chce o tym jak najszybciej zapomnieć. Narcyza czuła więc, że potrzebuje kogoś, kto też może to zobaczyć i razem z nią się nad tym zastanowić. Jednak, czy było się nad czym zastanawiać? Narcyza jednak miała ku temu dosyć duży powód. Nie wiedziała jeszcze, jak dokładnie powiedzieć o tym swojej siostrze, jednak stwierdziła, że musi to zrobić. Po obiedzie Andromeda wysłała list, że z chęcią pojawi się wieczorem, ale będzie sama. Hermiona wróciła już z Australii i zaopiekuje się dzisiaj Teddym. Gdy dochodziła osiemnasta do domu wrócił Draco, który miał niezwykle zadowoloną minę.

Christian był synem Cemerie, dwa lata starszym od Dracona. Razem ze swoją siostrą Glorią ulokowali się u dziadków w Irlandii po zakończeniu wojny. Aidan, ich ojciec został skazany na rok w Azkabanie, więc Narcyza zaproponowała im, by zostali z nią, jednak woleli wyjechać. Chcieli się odciąć od tego co miało miejsce.

Narcyza natomiast bardzo posmutniała. Spędziła bardzo dużo czasu z dziećmi Cemerie. One nie były takie jak ona. Christian nie myślał nigdy o byciu zwolennikiem Czarnego Pana. On zawsze chciał się rozwijać i uciec z Wielkiej Brytanii. Gloria również nie pochwalała nigdy poglądów swoich rodziców. Jednak bardzo zabolało Narcyzę, że uciekają bez pożegnania. W końcu, można by powiedzieć, że wychowali się razem. Gdy o 18:30 przybyła Andromeda, Narcyza natychmiast jej powiedziała co planują dzieci Cemerie. Andromeda je również dobrze znała. Cemerie była bowiem świetną aktorką. Przez wiele lat doskonale jej wychodziło granie podwójnej agentki. To właśnie ona przez wszystkie lata nakłaniała Narcyzę i Andromedę, by w końcu się ze sobą pogodziły, jednak każda zawsze odmawiała. W końcu jednak temat zszedł na to, co Narcyza znalazła dzisiaj rano w swojej szafie. Andromeda nie ukrywała swojego niepokoju. Czuła, że zostawienie przez Bellę jej własnych myśli musiało być czymś spowodowane. Nie wiedziała, czy chce zobaczyć na własne oczy upojne chwile swojej starszej siostry razem z Lordem Voldemortem, jednak czuła, że Narcyzie na tym bardzo zależy. Całą siłą woli zmusiła się, by zanurzyć głowę w myślodsiewni. Tego jak się po tym czuła nie można było opisać słowami. Była w tak wielkim szoku jak jej młodsza siostra i czuła taki strach i obrzydzenia jak Lucjusz. Jednak tym bardziej zaintrygowała ją ta sprawa. Dlaczego Bella zostawiła po sobie takie myśli…?

Andromeda pokiwała głową. Narcyza otworzyła fiolkę i delikatnie wlała srebrnobiały płyn do myślodsiewni, po czym obie zanurzyły w misie swoje głowy.

Wrzesień, 1962 

Express do Hogwartu zaczynał nabierać prędkości. Bella szła korytarzem szukając wolnego przedziału.

Wśród starych rodów czarodziejskich był ten minus, albo i plus, że wszyscy się wzajemnie znali. A to z pracy, a to z gazet. Gdy rodzice urządzali jakieś przyjęcia dzieci też się ze sobą razem bawiły, więc potem jak nadchodziła szkoła wszyscy się znali. Bellatrix weszła do jednego z przedziałów, jednak zauważyła, że ktoś już tam siedzi.

Przez chwile Cemerie z Lucjuszem wykłócali się między sobą, co jakiś czas dopingowani przez Belle i Aidana. W końcu nie wiedząc dlaczego wszyscy w czwórkę rozmawiali, śmiali się i grali.

Powoli zapadał już zmierzch a cała czwórka zdawała się zapomnieć o tym, że nie do końca się lubią. W końcu do przedziału weszła jedna z najmniej porządanych osób: Fillah Camle - siostra Cemerie.

Fillah była wysoką brunetka z piątego roku. Na jej piersi dumnie tkwiła plakietka Prefekta. Była bardzo wyniosła i sprawiała Wrażenie osoby, która zawsze ma racje, nawet jak jej nie ma.

Rodzina Cemerie mieszkała w mugolskiej wiosce na południu Wielkiej Brytanii. Cemerie jako dziecko miała w większości mugolskich przyjaciół, z którymi nie potrafiła się za bardzo dogadać. Miała od nich nieco inne upodobania i ciężko było jej powstrzymywać przy nich magię. Rodzice zawsze jej mówili, żeby nie zadawała się z zagorzałymi zwolennikami czystej krwi i żeby trzymała się z daleka od Ślizgonow. Jednak teraz, gdy Cemerie siedziała w przedziale razem z Bellatrix, Lucjuszem i Aidanem czuła się chyba pierwszy raz w życiu naprawdę dobrze.

Fillah niestety straciła już cierpliwość. Nie patrząc się już ani na Belle, ani na chłopaków rzuciła ostatnie spojrzenie na swoją siostrę i powiedziała:

Po czym wyszła zostawiajac swoją siostrę śmiejąca się razem z innymi. Gdy dojechali do Hogwartu, tradycyjnie pierwszoroczni przepłynęli przez jezioro po czym znaleźli się w zamku. McGonagall objaśniła im zasady przydziału, a następnie udali się do Wielkiej Sali. Wszystkie oczy były zwrócone na nich. Siostra Cemerie dumnie siedziała na skraju stołu Gryfonów i bacznie obserwowała siostrę. Profesor McGonagall weszła na podest i rozłożyła przed sobą listę.

Bella podeszła pewnym krokiem i usiadła na krześle. Gdy tylko Tiara Przydziału dotknęła jej głowy od razu wykrzyknęła „Slytherin!”, a Bella pobiegła do stołu Ślizgonów i siadła na samym skraju.

Cemerie ruszyła nieco niepewnym krokiem w stronę stołka i usiadła. Gdy Tiara opadła na jej czoło już wtedy wiedziała, że coś jest nie tak.

Nie było wiwatów w Wielkiej Sali. Każdy znał rodzinę Camle i każdy wiedział, że wszyscy jej członkowie trafiali do Gryffindoru. Aż tu nagle taka niespodzianka.

Fillah rzuciła ostatnie spojrzenie na profesor, Tiarę i swoją siostrę. A potem powstała Bella.

Ceremonia Przydziału trwała jeszcze dobre kilkanaście minut. Lucjusz Malfoy i Aidan Decident również rzecz jasna usiedli przy stole Ślizgonów. Rozpoczęła się uczta, a Bella poczuła, że właśnie ma kogoś, kto nie jest jej obojętny. I Cemerie poczuła to samo.

Andromeda razem z Narcyzą wyłoniły głowy z Myślodsiewni. Spojrzały po sobie nieco ze zdziwieniem.

Obie usiadły na łóżku. Narcyza patrzyła na swoją siostrę, która najwyraźniej myślami wciąż była w myśodsiewni.

Andromeda spojrzała na swoją siostrę z wielkim zainteresowaniem. Myślała, że Lilith była już tym sekretem i że nic innego nie jest aż tak istotne jak ona. Jednak się myliła.

Andromeda coraz bardziej się niecierpliwiła i wpatrywała się w swoją młodszą siostrę z wielkim zaciekawieniem i niepokojem.

----- 

A więc! 

1. Dzieci Cemerie - uznałam, że nie będą odgrywały żadne istotniejszej roli w tych opowiadaniach, no bo cóż... nie ma to żadnego sensu. Może gdzieś tam się kiedyś pojawią, ale póki co ich nie ma ;) 

2. Draco - tak, Draco dostał posadę w Ministerstwie Magii. Może to trochę za szybko... i może nie powinni mu w pełni ufać, ale cóż. Tak też postanowiłam i tak też zrobiłam. 

3. No i koniec rozdziału - takie wielkie BOOM! Więc Bella ma horkruksa. Mogę tylko powiedzieć, że Cemerie też go ma ;) Ale nikt nie wie czym są ich horkruksy i gdzie one są. Toteż dlatego tak ważne dla Narcyzy i Andromedy będzie, aby się tego dowiedzieć, może właśnie z jej wspomnień i je zniszczyć... albo przywrócić je do życia? No... to się okaże ;) 

Póki co to tyle! Kolejny rozdział będzie oczywiście kontynuacją tego. Więc proszę o cierpliwość, bo jeszcze go nie mam napisanego! :D 

Całuski, 

Cemerie