The Black Sisters

Cześć! 

Wstawiam kolejny rozdział. W tym opowiadaniu wracamy znów do teraźniejszości. Póki co pierwsze trzy rozdziały są jedną całością: akcja w nich dzieje się w jednym czasie. Chciałabym też dodać, że jestem wielką fanką dialogów. Dlaczego? Cóż, na pewno dlatego, że jest mi sobie łatwiej wyobrazić całą sytuację. Opowiadania wtedy stają się 'wyraźniejsze' i tak jakby prawdziwsze. No i łatwiej i szybciej się czyta ;) Opisów oczywiście też nie zabraknie :) Rozdział jest dosyć krótki, nawet po namyśle stwierdziłam, że mogłam się powstrzymać i wstawić trzy pierwsze rozdziały jako jeden, ale wyszło jak wyszło i mam nadzieję, że nie będzie to dla Was zbyt duże utrudnienie. Zapraszam do czytania i komentowania! 

-----

Harry pocałował Teddy’ego w czoło, skinął głową do Narcyzy i razem z Ginny wyszli na ogródek, gdzie w ciszy się deportowali. 

Andromeda skończyła. Na twarzy Narcyzy znowu pojawiły się łzy. Jak dużo ich ostatnimi czasy płynie. Narcyza rozumiała swoją siostrę bardzo dobrze. Ona kochała Lucjusza ponad życie i nie zmieniłoby tego nic. Gdyby Lucjusz był szlamą, Narcyza kochałaby go tak samo mocno. 

Andromeda spojrzała na siostrę, a jej oczy zrobiły się wilgotne. Narcyza miała bezwatpienia ciężkie życie. Ona, siedziała cały czas w bezpiecznym domu razem z mężem. Nie udzialała się nigdzie, nie walczyła. Nie była tak chętna do walki jak jej córka. A Narcyza... ona musiała cały czas udawać. Musiała być posłuszna mimo, że jej serce chciało się wyrwać, ale nie mogło. Wiedziała, ze wystarczy jedna zła decyzja, jedno źle wypowiedziane słowo i jej mąż albo syn może stracić życie. Tak... Narcyza jest o wiele odważniejsza od niej. Mimo, że tego nigdy nie pokazywała, w środku skrywa odwagę na jaką stać tylko nielicznych. 

Obie wymieniły jeszcze raz spojrzenia na pożegnanie, po czym Narcyza wyszła i deportowała się przy końcu ogrodu. Andromeda stała z Teddym w ramionach. W jej głowie był straszny mętlik. Nie wiedziała co dalej. Jej życie od kilku miesięcy było koszmarem, a teraz nagle coś zaczyna się zmieniać. Oczywiście powrót kontaktów z siostrą nigdy nie zatuszuje bólu po stracie męża i córki, ale może dzięki temu będzie jej łatwiej to przetrwać. Nic nie może przywrócić życia umarłym. Nic. Strata jest ciężka, bolesna i niestety każdego w życiu ona czeka. Ją dopadła zdecydowanie za szybko i zdecydowanie za bardzo. Niemniej jednak trzeba albo się z tym pogodzić i żyć dalej, albo się poddać. Ale jak to jest się poddać? Miałaby opuścić Teddy’ego i umrzeć, by połączyć się z mężem i córką? Miałaby bez żadnych wyjaśnień zniknąć, zostawiając swojego wnuka samego, jeszcze bardziej go osieracając? Nie. Teddy jest dla niej wszystkim. Dla niego będzie żyła. Dla niego się weźmie w garść i zacznie panować nad swoim życiem. Spotkanie z młodszą siostrą dodało jej otuchy. Nawet gdyby okazało się, że ich kontakt nie może powrócić na stałe i tak wiedziała, co należy zrobić. Odłożyła Teddy’ego do łóżeczka i podała mu zabawkę, którą dostał od Harry’ego. Była to sowa, która radośnie unosiła się w powietrze i pohukiwała znane piosenki dla małych czarodziejów. Za każdym razem, gdy próbowano ją złapać odlatywała coraz wyżej, by w następnej chwili podlecieć z innej strony i pieszczotliwie dziobnąć maluszka w ucho czy nosek. Andromeda zabrała różdżkę i zaczęła powoli wypowiadać różne zaklęcia, które powoli doprowadzały jej dom do porządku. 

-----

No i...koniec trzeciego rozdziału! W następnym będzie już kolejny dzień :) Wracając do mojego krótkiego wywodu, który napisałam nad rozdziałem, postanowiłam, że jednak się zepnę i będę wstawiała pełne rozdziały, by nie rozwlekać jednego na kilka. No chyba, że taki rozdział wyda mi się wyjątkowo za długi to wtedy go rozdzielę ;) Ale cóż, każdy od czegoś zaczyna, każdy się uczy. Ja nigdy bloga nie pisałam, więc dopiero się wdrażam i mam nadzieję, że będziecie potrafili to uszanować, za co z góry dziękuję :) 

Teraz kilka słów wyjaśnień: 

Shanville - wioska wymyślona przeze mnie zamieszkana w większości przez czarodziejów. Znajduje się tutaj nowy dom Narcyzy i Lucjusza (oczywiście stworzony również przeze mnie).

Exeter - realne, urocze miasto leżące w południowo-zachodniej Anglii. Dla ciekawostki mogę dodać, że jedna z ulic w tym mieście była wzorem dla filmowej Ulicy Pokątnej, a gmach Uniwersytetu w tym mieście posłużył jako wzór dla Wielkiej Sali. Miasteczko jest ogólnie bardzo związane z Harrym Potterem. Pod tym linkiem dowiecie się, co dokładnie Potterhead powinien odwiedzić wybierając się tam. Osobiście nie za bardzo przepadam za Wielką Brytanią, jednak to miasteczko jest cudowne i szczerze polecam je odwiedzić ;)

Całuję, 

Cemerie

Cześć wszystkim! Publikuję drugi rozdział swojego opowiadania. Jest to oczywiście ciąg dalszy, nasi bohaterowie wciąż są obecni w domu Andromedy, jednakże w tym rozdziale przenosimy się do myśli Narcyzy. Przedstawiam zatem pierwszą retrospekcję w moim fanfiction. Zapraszam do czytania i komentowania!

-------

Ciąg dalszy:

Był początek lipca. Poprzedniego dnia Narcyza wraz z Andromedą wróciły ze szkoły do rodzinnego domu. Andromeda zdała prawie wszystkie owutemy, a Narcyza mogła się pochwalić, aż ośmioma Wybitnymi z sumów. Rodzice rzadko kiedy ukazywali radość, ale tego dnia byli w nadzwyczaj dobrym humorze. Po godzinie 18 rozległ się dzwonek u drzwi. Przyszła Bella razem ze swoim narzeczonym Rudolfem - mieli się pobrać w sierpniu. Rodzice już wszystko zaplanowali i byli bardzo szczęśliwi z tego powodu. Narcyza potajemnie wiedziała, że Bella nie czuje nic wielkiego do Rudolfa. Odkąd ukończyła szkołę pozbyła się chyba wszystkich uczuć. Stała się zimna, nawet oschła. Kiedyś taka nie była. Oczywiście, zawsze kłębiła się w niej wyższość, jednak nieraz jej uśmiech potrafił uszczęśliwić każdego. Tego dnia Bella wyglądała wyjątkowo groźnie. Miała na sobie długą, czarną szatę, a na tym pelerynę. Przecież był lipiec! Na zewnątrz 30 stopni Celcjusza, a ta paradowała jakby się przeprowadzała na Syberię. Rudolf tez wyglądał inaczej, niż młodsze siostry Belli go zapamiętały. Miał brodę, długie, pomierzwione włosy i nieobecny wyraz twarzy. Trochę tak, jakby przyszedł tu za karę. Usiedli przy stole, a rodzice rozkoszowali się widokiem swojej najstarszej córki z tak ‚cudownym’ mężczyzna. No tak... może kiedyś Rudolf był cudowny. Spokojny, wiecznie pogrążony w lekturach, nie lubił naginać zasad i zawsze był czysty i schludny. To niewiarygodne, że tak krótki czas tak na niego podziałał. Z przystojnego, dobrego chłopca stał się bezwzględnym śmierciożercą. Zresztą, tak samo jak jego narzeczona. Gdy wszyscy usiedliśmy do stołu mama zaczęła snuć opowieści na temat czystości krwi, wspomniała o naszym kuzynie Syriuszu, dlaczego nie został jeszcze wydziedziczony i jak można trzymać coś takiego w domu. Takie tematy były na porządku dziennym, jednak rzadko się zdarzało, by towarzyszył temu uśmiech na twarzach rodziców. Andromeda pierwsza skończyła jeść. Narcyza obserwowała ją uważnie. I już wiedziała, ze jest coś nie tak. Z Andromeda miała zawsze dobry kontakt, nawet lepszy niż z Bellą. Bella za bardzo się zawsze „peszyła” i często traktowała Narcyzę jak dziecko. Andromeda natomiast zawsze widziała w niej młodą dorosłą, nigdy jej nie wyśmiała, zawsze pomogła. Różniła się od Belli, ale obie zawsze wyznawały te same zasady: z daleka od szlam i mugoli. Tego wieczoru Andromeda jednak zmieniła zdanie. -

Druella upuściła widelec wpatrując się w swoją córkę. Cygnus natomiast nadal jadł ze stoickim spokojem. Zapytał: 

W tej chwili widelce wypadły z rąk wszystkim. Cygnus spojrzał pytająco najpierw na Bellę, a następnie wstał i powiedział, wypowiadając kolejne słowo coraz szybciej i głośniej:

Andromeda wstała od stołu i zatrzymała się przy matce, która patrzyła na nią z odrazą. Nie chciała się żegnać. Wiedziała jak to będzie wyglądać, była na to gotowa. Druella spojrzała Dromedzie prosto w oczy i uderzyła ją w policzek. 

Ale Dromeda już wybiegła z salonu. Bellatrix jednak nie chciała dać za wygraną i próbowała pobiec za nią, gdy Narcyza ją powstrzymała: 

Narcyza wzięła płaszcz i pobiegła za Andromedą. Tak, teraz już wiedziała kim chce być. Podzielała w pełni poglądy rodziców, jednak to jak potraktowano jej starszą siostrę przeraziło ją. Nie chce stać się taka jak oni. Nie chce wyglądać jak Zimna Pani, która nie zawacha się zabić. Nie chce być Bellatrix. Chce być wolna i szczęśliwa. Tak jak Andromeda. Wybiegła na ulicę. W końcu alejki zobaczyła swoją siostrę. 

Andromeda instynktownie się odwróciła i ugodziła Narcyzę zaklęciem, które zwaliło ją z nóg. 

Narcyza leżała na chodniku jak oszołomiona. Sposób w jaki potraktowała ją Andromeda był dla niej totalnym zaskoczeniem. Chciała iść z nią. Chciała uciec od reżimu rodziców. A Andromeda ją odrzuciła. Powoli naszły jej do oczu łzy. Nagle wstała i podciągnęła sukienkę. „Nie” - pomyślała - „Z Andromedą koniec. Nie jestem na tyle silna, by uciec sama”. Wezbrała w sobie wszystkie siły, odwróciła się i wróciła do domu. Teraz już nigdy nikt nie wspomni słowa o Andromedzie.

------

Dziękuję, że dobrnęliście do końca i mam nadzieję, że niektórym się spodobało ;) W tym rozdziale, jak już wyżej wspomniałam odwiedzamy myśli Narcyzy, a w kolejnym znów wrócimy do kuchni Andromedy. Jednakże chciałabym tutaj napisać już kilka wyjaśnień. Mianowicie zmiana dat urodzenia poszczególnych bohaterów, jak wspomniałam we wstępnie. A więc: 

Rudolf Lestrange - co prawda nie jest nigdzie potwierdzone, kiedy dokładnie Rudolf się narodził, jednak wiadomo, że nastąpiło to przed 1964 rokiem. W moich opowiadaniach Rudolf jest w tym samym wieku, co jego żona Bellatrix, czyli urodził się w 1951 roku.

Syriusz Black - w oryginale urodzony 3 listopada 1959 roku. W moich opowiadaniach będzie 4 lata starszy, czyli urodzony 3 listopada 1954 roku. W mojej wyobraźni zawsze wyobrażałam sobie Syriusza na jednym roku z Narcyzą dlatego tak oto sobie pozmieniałam ;) Co za tym idzie zmieniają się daty narodzin również Lily Evans, Jamesa Pottera, Severusa Snape'a, Remusa Lupina czy Petera Pettigrew. Wszyscy są odpowiednio 4 lata starsi. 

Mam nadzieję, że Ci z Was, którzy będą zainteresowani moim blogiem zaakceptują te zmiany. 

Pozdrawiam ciepło, 

Cemerie

Serdecznie witam wszystkim na moim blogu fanfiction o bohaterach z serii Harry’ego Pottera. Już od bardzo dawna chciałam się zabrać za pisanie, jednak nigdy nie miałam na to wystarczająco czasu. Szczerze mówiąc, teraz też go za dużo nie mam ;) A więc na początek kilka słów o mnie. Jak się nazywam jest mało ważne, jednak tutaj jestem Cemerie. Fanką serii o Harrym Potterze jestem praktycznie odkąd pamietam. Miałam może z cztery czy pięć lat jak moja starsza siostra wróciła z księgarni z książka „Harry Potter i Kamień Filozoficzny”. Nie wiedziała co to za książka, ale bardzo szybko się w niej zakochała. Nie umiałam wtedy jeszcze za bardzo czytać, więc tę książkę przeczytała mi mama, a sama pogrążyłam się w niej już kilka miesięcy później. To właśnie dzięki Harry’emu byłam chyba jedyna osoba w przedszkolu, która umiała czytać... i to płynnie! Nie przechwalając się oczywiście ;) Tak więc już od około 20 lat jestem wielka fanką tej serii i nic tego nie zmieni. Po przeczytaniu piątej części przeszłam na „zła stronę” i do dzisiaj moją ulubioną bohaterką pozostaje Bella. Ale uwielbiam wszystkie trzy siostry Black i oczywiście Malfoyów ;) Wiecej szczegółów o mnie może będziecie mogli poznać w późniejszym czasie, a teraz już przejdę do rzeczy.

O czym będę pisać? Moje fanfiction będą głównie poświęcone siostrom Black, jednakże dla każdego bohatera znajdzie się miejsce. Stała akcja w moich opowiadaniach będzie się toczyła w czasie po Bitwie o Hogwart i pokonaniu Voldemorta, jednakże sporo poświęcę również na retrospekcje różnych bohaterów. I tutaj chcę ogłosić coś, co jest bardzo ważne zarówno dla mnie i dla moich czytelników. Jestem w pełni wierna oryginalnej wersji sagi autorstwa J. K. Rowling. Moje opowiadania są wytworem tylko i wyłącznie mojej (nieraz chorej) wyobraźni. Jeżeli komuś z Was się to nie podoba, lub się z tym nie zgadza - w pełni to akceptuje. Każdy ma prawo do swojego zdania ;) Chciałabym również dodać, że w moich opowiadaniach może się nieco zmienić biografia danych bohaterów - w szczególności chodzi mi tutaj o rok urodzenia, a dotyczy to postaci dorosłych. Jak wspomniałam wyżej: moja chora wyobraźnia czasami dziala takie ‚cuda’ i cóż począć ;) jednak jeszcze raz podkreślę, ze jest to zmienione przeze mnie tylko na potrzeby moich opowiadań. Co jeszcze? Otóż może się tu również pojawić kilka postaci wymyślonych przeze mnie (może nawet sama ja? ;). Jednak co do tego, to nie będą one odgrywać w moich opowiadaniach zbytnio szczególnie ważnych ról.

Jeśli chodzi o częstotliwość publikacji, to niestety nie umiem tego dokładnie określić. Ze względu na moją pracę, która w znacznej części składa się z wyjazdów na pewno nie będę mogła dodawać wszystkiego w krótkich odstępach czasu, jednakże będę się starała robić to jak najczęściej. Chciałabym również z góry przeprosić za wszelkie błędy stylistyczne, czy też ortograficzne (choć mam nadzieję, że te się nie zdarzą ;). Jak wspomniałam wyżej, mój czas jest ograniczony i niestety nie jestem w stanie nad wszystkim dokładnie czuwać. Często się też będzie zdarzało, że moje opowiadania będą pisane w nocy, czy po czternastu godzinach spędzonych w pracy, więc ciężko czasem będzie mi wyłapać różne błędy czy literówki. Mam nadzieję, że nie będzie tego dużo :)

No cóż. Póki co to będzie na tyle ;) na pewno jeszcze napisze nie jedną notkę, a tymczasem zapraszam do pierwszego rozdziału :) Mam nadzieje, ze chociaż poniektórym się spodoba ;)

Cześć! Publikuję moje pierwsze opowiadanie. Akcja zaczyna się dwa tygodnie po zakończeniu Bitwy o Hogwart. Nie rozpisywałam się tutaj jakoś bardzo, dlatego może się wydawać, że akcja dzieje się szybko. Postaram się jednak, aby w kolejnych rozdziałach było inaczej. Mam nadzieję, że się spodoba! 

--------

Andromeda weszła na cmentarz, tak dobrze już jej znany. Odkąd odeszła jej druga najbliższa osoba, nie widziała już za wiele sensu w życiu. Jedynie Teddy był powodem dla którego jeszcze chciała żyć. Minęły dwa tygodnie od kiedy musiała pochować swoją córkę wraz z zięciem. Ich grób położony był na samym skraju cmentarza, przy rodzinie jej zmarłego męża. Dromeda przechodziła tymi ścieżkami już od paru tygodni, jednak dopiero tym razem zobaczyła coś, co spowodowało jej zdziwienie. Przy grobie do którego zmierzała stała szczupła postać o długich blond włosach. Miała na sobie czarna szatę oraz chustę na głowie. Była pochylona i było schylać łkanie. Andromeda podeszła bliżej grobu, gdy postać odwróciła się w jej stronę. Oczy Narcyzy spotkały się z jej oczami. Smutne, niebieskie oczy, których nie widziała przez tak długi czas. Podeszła krok do przodu, gdy nagle Narcyza się odwróciła i zaczęła iść w przeciwną stronę. 

Narcyza powoli się odwróciła a następnie wyszeptała wciąż zalana łzami: 

Narcyza podeszła do niej i objęła ją w swoje ramiona. Teraz obie płakały. Już nie potrzebne były słowa. Nic się nie liczyło tylko to, że znów są razem. Obok siebie. Andromeda uniosła głowę. 

Dom Dromedy stał w niewielkiej dolinie tuż przy małym jeziorku, które kiedyś na pewno było zadbane i estetyczne. Teraz jednak wyglądało, jakby nikt się nim nie zajmował przez bardzo długi czas. Lilie dryfujące po wodzie przypominały teraz zgniłe wodorosty, a otaczająca go ścieżka była zarośnięta ze wszystkich stron. Sam ogród przywodził na myśl opuszczoną, starą posesję w której nikt nie mieszkał od bardzo dawna. 

-Proszę, wejdź - Dromeda otworzyła drzwi i przepuściła Narcyzę. Wnętrze domu wyglądało dokładnie tak samo jak ogród. Było tu brudno, wokół były porozrzucane różne rzeczy, nawet ubrania, a kurz się już tutaj całkowicie zadomowił. Andromeda zawsze dbała o porządek. W jej obecności nie mogło być nic, co wyglądało brudno lub nieestetycznie. Narcyza poczuła ukłucie w sercu: jej siostra przeżyła tak wielką tragedię z jaką niewielu byłoby w stanie sobie poradzić. - Przepraszam za to... - zrobiła przepraszającą minę, a Narcyza wzięła ją szybko w objęcia i obie znów zaczęły łkać. Zdawało się, że ta chwila będzie trwać wiecznie, gdy nagle usłyszały czyjś głos. 

Od zakończenia wojny minęły dwa tygodnie. W ciągu tych dwóch tygodni wydarzyło się więcej, niż w ciągu jego kilku ostatnich miesięcy. Kingsley Shacklebolt został mianowany Ministrem Magii i wprowadził wiele zmian, które zostały pozytywnie odebrane przez społeczność czarodziejów. Ministerstwo Magii przeprowadziło ponad 350 procesów w zaledwie 6 dni z czego, 80 % zakończyło się wyrokiem pozbawienia wolności w Azkabanie. Hogwart został odbudowany, a uczniom pozwolono wrócić do szkoły na resztę semestru, jednak końcowe egzaminy zostały odwołane. Harry uczestniczył w około 30 sądowych rozprawach, był zaproszony do udzielenia ponad 200 wywiadów, jednak zgodził się tylko na 3. 

Andromeda uśmiechnęła się i podała swojego wnuka Narcyzie. Teddy był bardzo spokojny, a gdy Cyzia wzięła go na ręce, dało się dostrzec uśmiech na jego twarzy. 

Narcyza spojrzała na siostrę. W jej oczach dało się dostrzec smutek, wielki smutek. Andromeda zawsze była silna, nieugięta. Ciężko było ją zranić. Narcyza doskonale pamięta ten wieczór, gdy Andromeda odeszła. C.d.n. 

------

Zapraszam do komentowania. Wszelkie opinie mile widziane.

Cemerie