The Black Sisters

Cześć! Bardzo, bardzo przepraszam za takie opóźnienie w kolejnym rozdziale. Mam nadzieję, że nie wszyscy jednak opuścili mnie na zawsze. Grudzień był dla mnie okresem szkoleń w pracy i było mnóstwo roboty, potem święta, potem urlop, gdzie mózg już całkowicie się wyłączył, ale teraz już mam nadzieję, że będę miała więcej czasu! Zapraszam więc do kolejnego rozdziału! 

-------

Harry, Ron i Narcyza aportowali się w ogrodzie Andromedy. Harry jako pierwszy wszedł do jej domu nawet nie pukając. Zobaczył Andromedę siedzącą razem z Hermioną na kanapie.

Wrzesień, 1966

Wielka Sala była przepełniona uczniami. Na czterech długich stołach znajdowały się setki talerzy i mis jednak były one jeszcze puste. Wszyscy uczniowie czekali na Ceremonię Przydziału. Przy stole Ślizgonów na samym środku siedziała Bella, Cemerie, Lucjusz i Aidan. Na piersiach Cemerie i Lucjusza lśniły nowiutkie odznaki Prefekta. Nie daleko nich siedziała Andromeda ze swoją przyjaciółką Armidą, a na samym końcu siedział Rudolf Lestrange pogrążony w rozmowie ze swoimi przyjaciółmi.

Po środku wielkiej sali szło ze dwa tuziny pierwszoroczniaków prowadzonych przez profesor McGonagall i Fillę - siostrę Cemerie

Gdy pierwszoroczniacy dotarli do stołu profesorów w Wielkiej Sali zaległa cisza.

Ciemnowłosy chłopak z nieco niepewną miną wszedł na podest, usiadł na krześle, a gdy McGonagall założyła mu na głowę Tiarę Przydziału, ta niemal od razu krzyknęła:

Stół Krukonów zaczął wiwatować. Maxymilian podbiegł do niego i zaczął witać się z pozostałymi uczniami.

Harry usiadł na krześle i schował twarz w dłoniach. Nie wiedział co powinien zrobić. Czy Hermiona ma rację? Czy zamiast ciagle wypominać wszystko Andromedzie może lepiej jest jednak postarać się zbudować nowe relacje? Przecież o wszystkim się dowie, już tak dużo im pokazała.

-----

A więc! 

Nie będę pisać wielu wyjaśnień, wszystko jest w miarę, tak sądzę, jasne :D Jeżeli nie, to oczywiście zapraszam do komentowania! Przepraszam bardzo za wszelki błędy! 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! Korzystając z chwili wolnego od pracy i leżąc na słonecznej plaży napisałam dla Was kolejny rozdział. Może być nieco długi, już straciłam rachubę :D Chciałam go jeszcze kontynuować, jednak stwierdziłam, że wtedy byłby zdecydowanie za długi. 

Kilka słów na początek: 

Jak wspomniałam pod koniec poprzedniego rozdziału, Hermiona wróciła, jednak nie za dobrze się układało między nią a Ronem. Jeśli chodzi o Harry'ego i Romildę to są aktualnie w szczęśliwym związku. Trochę z nich robię na siłę dorosłych, tak mi się wydaje, jednak no dajmy się młodym wyszaleć! :D Akcja rozdziału dzieje się w domu Harry'ego i jest kontynuacją rozdziału XVII (jak wspomniałam też poprzedni rozdział dział się nieco wcześniej). Tak więc zapraszam do czytania! 

----

Sobotni poranek zwiastował kolejny piękny dzień dla Brytyjczyków. Był wczesny poranek kiedy Harry’ego obudziły donośne głosy dochodzące z kuchni.

Odkąd Harry zaczął się z nią spotykać, wszystko przychodziło mu łatwiej. Romilda bardzo często zostawała u niego na noc. Harry’emu to bardzo odpowiadało, jednak nie mógł znieść myśli, że Romilda jest wciąż uczniem Hogwartu i jej rodzice myślą, że śpi u przyjaciółki. Hermiona o dziwo zaprzyjaźniła się z nią. Często siedzieli w czwórkę [wraz z Ronem] w salonie i do późnego wieczoru grali w czarodziejskie szachy, które Hermiona w końcu zrozumiała, czy też opowiadali sobie o przeróżnych rzeczach. Widać było jednak, że związek Rona i Hermiony trochę się odmienił. Nie całowali się już namiętnie w obecności innych osób, nie prawili sobie komplementów, Hermiona zdawała się zwracać coraz mniejszą uwagę na Rona, a Ronowi ciągle coś w niej nie pasowało. Harry zaczął już podejrzewać od jakiegoś czasu, że to może nie skończyć się dobrze i obawa, która w nim narastała zaczęła nagle stawać się w pełni realna.

Ron niechętnie podszedł do przyjaciela patrząc się wciąż gniewnie na Hermionę.

Po czym zostawiając Rona i Hermionę z głupimi minami wrócił do swojej sypialni, gdzie czekała na niego Romilda. Minęło około 40 minut, gdy Harry usłyszał dosyć głośny trzask, który ewidentnie oznaczał czyjąś aportację. Spojrzał przez okno i ku swojemu wielkiemu zdziwieniu zobaczył przed swoim ogrodem Andromedę wraz z Narcyzą. Nie miał pojęcia dlaczego się tutaj zjawiły, dosyć wcześnie rano i bez powiadomienia.

Gdy zszedł na dół zobaczył, że Ron i Hermiona również zerkają przez okno. Po ich minach widać było zaskoczenie, ale to co Harry’ego ucieszyło to fakt, że wyglądali jakby odbyli właśnie poważną rozmowę, która na pewno zakończyła się dobrze. Usłyszeli stukanie do drzwi.

I kolejny raz słowa Harry’ego ugodziły siostry Black. Harry nie wiedział dlaczego, ale patrzenie na ich cierpienie dawało mu wewnętrzną satysfakcję. Tak jakby znęcał się nad Bellatrix. Harry jednak nie do końca znał możliwości Andromedy i było już za późno, gdy zdał sobie sprawę, że ta słyszy jego myśli. Andromeda wstała z kanapy i szybkim krokiem podeszła do Harry’ego. W oczach miała złość, która była identyczna do złości Bellatrix.

Pozostała w salonie piątka stała i patrzyła się w miejsce, w którym dopiero co zniknęła Andromeda. Wszyscy byli w wielkim szoku. Szał Andromedy, był nie do opisania, a jej wyznanie, widać było, że wstrząsnęło każdym obecnym w salonie. Hermiona wybiegła na ogród i również się deportowała. Harry usiadł zrezygnowany w fotelu. Romilda w międzyczasie wyszła tylnymi drzwiami i również z cichym pyknięciem się deportowała. Harry był jej za to bardzo wdzięczny. Wiedziała, kiedy należy zostawić go samego.

Listopad, 1966

I obie śmiejąc się wyszły na szkolne błonia, gdzie pogoda jak na listopad była wyjątkowo piękna.

Harry siedział osłupiały na sofie patrząc się z otwartymi ustami na Narcyzę. Nie mógł w to uwierzyć. Przecież przez tyle lat zgłębiał tajemnice Hogwartu. Przecież tyle razy rozmawiał z Syriuszem o jego rodzicach. Nigdy nie miał pojęcia, że coś takiego miało miejsce. Chciał wiedzieć wszystko. Jak do tego doszło, jak wyglądały ich spotkania, co na nich robili i jak to się rozpadło. Wiedział, że musi to zrobić.

Harry długo myślał nad tym co powinien zrobić. To co właśnie mu przekazała Narcyza było dla niego wielkim wstrząsem. Nie sądził w ogóle, ze to możliwe. Czy Narcyza przyjaźniaca się z jego mamą mogłaby go skrzywdzić? Z drugiej strony już nie raz się przekonał, że nie warto wszystkim zawsze ufać. Z jego rozmyślań wyrwał go jednak głos Rona.

---

No więc tak! 

1. Hermiona i Ron - zerwali ze sobą, jednak postanowili spróbować nadal się przyjaźnić. No naprawdę nie pasują mi do siebie, cóż mam zrobić :D 

2. Harry i Romilda - ich związek kwitnie, jednak Romilda nie chce się wtrącać póki co w prywatne życie Harry'ego (jak widać w rozdziale). Nie chcę jej póki co angażować w te sprawy. 

3. Andromeda i jej wybuch - no tak, wspomniałam już nieraz, że Andromeda była bardziej jak Bella. I tak też w moich opowiadaniach będzie. Oczywiście odkąd zakochała się w Tedzie jej poglądy się całkowicie zmieniły. 

4. Narcyza i Lily - już o tym kiedyś pisałam, ale tak, u mnie były przyjaciółkami. Może nie jakimiś super na śmierć i życie, ale lubiły ze sobą spędzać czas.

5. Ten "teatrzyk" - no cóż. Tak jak Narcyza już opowiedziała tak też powstał. Początki były ciężkie, no bo Bellatrix bawiąca się z Syriuszem i Lily? Takie trochę mało wiarygodne, jednak z czasem robiło się lepiej. Oczywiście Bella nigdy nie wybaczyła Syriuszowi, i nigdy tak naprawdę nie chciała być blisko Lily. Ale o tym więcej też później. Po co był ten teatrzyk? No po to, aby występować przed szkołą. Organizowali różne występy ze śpiewaniem tańczeniem etc. Brzmi jak bajka nie podobna do HP? No cóż, trochę tak. Jednak brakowało mi tego zawsze w Hogwarcie. Tych atrakcji. W Czarze Ognia czytamy i widzimy Bal Bożonarodzeniowy. Dlaczego nie był organizowany co roku? Czy nie byłoby to przyjemne dla uczniów? A co z różnego typu "dyskotekami" etc? Przecież oni też musieli się jakoś wyszaleć jak siedzieli tam zamknięci przez 10 miesięcy ;) Więc moja wizja Hogwartu z tamtych lat właśnie tak wyglądała. Różnego typu "dyskoteki", bale na różne eventy etc. 

6. Błędy - jak zawsze przepraszam poprawię się, żałuję itp ;) 

7. Następny rozdział już wkrótce ;) 

Całuję, 

Cemerie

Cześć I trochę przerwy znów, jednak jak zwykle wróciłam! Mam dla Was co prawda dosyć krótki rozdział, jednak gdybym chciała go napisać jak należy to zrobiłoby się o tym 5 rozdziałów, więc stwierdziłam, że dodam od siebie kilka słów więcej na koniec :) 

A więc, w tym rozdziale przenosimy się do życia Harry'ego, a właściwie do jego pracy i... no cóż sami zobaczycie! Dodam tylko, że akcja tego rozdziału dzieje się początkiem sierpnia, czyli kilka dni przed tym co wydarzyło się w życiu Narcyzy i Andromedy w poprzednich rozdziałach. Kolejny jednak rozdział już będzie "w dobrym czasie" (nie wiedziałam jak to napisać, ale rozumiecie, mam nadzieję ;) Więc zapraszam do lektury! 

-------

Ministerstwo Magii podniosło się po wojnie bardzo szybko, głównie za sprawą Kingsleya Shacklebolta. Początkiem sierpnia Ronowi i Harry’emu przydzielono uczniów, którzy mieli odbyć staż na aurora przed pójściem na ostatni rok nauki w Hogwarcie. Ronowi trafił się wyjątkowo niekumaty, blondwłosy chłopiec, który wyglądał jakby miał 12 lat. Na imię miał Forest i ciagle wypytywał się Rona o wszystkie rzeczy. Należał do Hufflepuffu. Harry jako swoją podopieczną dostał dziewczynę, którą dosyć dobrze znał, gdyż na szóstym roku chciała podać mu eliksir miłosny. Była to Romilda Vane z Gryffindoru. Na czas tego stażu Ron wraz z Forestem przenieśli się do innego biura, a Harry został w ich biurze z Romildą. Była ona nie tylko bardzo ładna, ale też inteligentna. Nie było praktycznie rzeczy, której by nie wiedziała i było widać, ze ona po prostu ma wiedzę w głowie. Harry’emu bardzo się chciało śmiać, gdy pomyślał, co by powiedziała Hermiona, która poza książkami nie widziała świata. Z Romildą Harry’emu pracowało się bardzo dobrze. Na początku było trochę niezręcznie, jednak Romilda jest tym typem dziewczyny, która się niczego nie boi, nie wstydzi ani niczego nie żałuje. Po kilku dniach wspólnej pracy Harry zaczął nawet zauważać, że Romilda jest naprawdę piękną dziewczyną i z zewnątrz i wewnątrz. Miała w sobie jakiś rodzaj uroku osobistego, który po dłuższym czasie zaczął się poważnie Harry’emu wdzierać do głowy. Sposób jej mówienia, poruszania się, a nawet pracy. Zdarzały się momenty, kiedy Romilda przechodziła bardzo blisko niego, albo go niechcący dotykała. Harry’ego przebiegał wtedy dreszczyk do którego nie miał śmiałości nikomu się przyznać. Tego dnia jednak Harry całkowicie pogrążył się w rozmyślaniach o Romildzie Vane. Dziś była ubrana w piękną czerwoną sukienkę, która subtelnie odsłaniała jej kolana, włosy miała ułożone na jedną stronę, a perfumy jakich użyła zdawały się idealnym dla Harry’ego zapachem.

Harry wyjął różdżkę spod szaty i jednym machnięciem zasunął rolety w drzwiach i je zamknął. A po chwili ona już go rozbierała, a on rozbierał ją. Całował ją wszędzie - od ust po biodra, nie mogąc się powstrzymać. Delektował się jej ciałem, jej zapachem i po prostu nią. Gdy jednak sytuacja była już na tyle poważna zmusił się całym sobą, żeby jednak o to zapytać.

Po chwili nie wiedząc kiedy już się w niej zatracił. Nie liczyło się nic wkoło niego tylko ona.

Harry opadł na biurko ciężko dysząc. Romilda siedziała na fotelu z rozczochranymi włosami również próbując złapać oddech. Chwilę minęło póki oboje zdali sobie sprawę z tego, co właśnie się stało. Harry nałożył szybko spodnie i bluzkę, a Romilda zrobiła to samo.

Harry’emu serce podskoczyło do gardła. Wolałby teraz znów wejść do jeziora z trytonami, niż odbywać tą rozmowę. Ale w końcu już podobną przerabiał kiedyś z Ginny. Musi coś powiedzieć.

Oboje na szybko się ogarnęli i wyszli z gabinetu. Rozmawiali całą drogę do jadalni, śmiejąc się i wymyślając różne rodzaje kamuflażu. Obiad też minął w przyjemnej atmosferze. Zupełnie jakby nie wydarzyło się nic w ich gabinecie kilkanaście minut temu. Gdy wracali do biura Harry złapał ją delikatnie za rękę, a ta jej nie odrzuciła.

-----

No tak... pewnie zaskoczenie? :D Ale przechodzę do wyjaśnień! 

1. Romilda - w moich opowiadaniach to czarownica czystej krwi, Gryfonka, rok młodsza od Harry'ego. (W oryginale była dwa lata młodsza).

2. Harry i Romilda - czyli główny wątek tego rozdziału. No cóż, działo się to wszystko bardzo szybko, jednak jak wspomniałam na początku nie chciałam tego rozdrabniać na wiele rozdziałów. Romilda przyszła na staż do Ministerstwa Magii 1 sierpnia, a wydarzenia opisane w tym rozdziale dzielą się około tygodnia później. Pewnie niektórzy z Was pomyślą "co ona robi z tych ludzi? palą papierosy, piją alkohol, uprawiają seks w pracy, siedemnastolatka z osiemnastolatkiem?" No, jednak takie jest nieraz życie! Chciałam wprowadzić choć trochę takich akcji, żeby jednak było coś innego, co nie jest nigdzie pokazane. Bo, bądźmy szczerzy, takie rzeczy jak seks to się w Hogwarcie na pewno działy i nie wierzę też, że żaden uczeń nie wypuszczał gdzieś po kryjomu dymka ;) W każdym razie Harry w Romildzie się zakochał, swój związek rozpoczęli jak rozpoczęli, jednak od tego momentu są oficjalnie parą. Harry rzeczywiście zabrał na następny dzień Romildę na Pokątną i od tej pory zaczęli się spotykać i być ze sobą. Całkiem niedawno na to wpadłam mówiąc szczerze, jednak jak już wpadłam to nie mogłam się tego pozbyć ze swojej głowy i tak już zostało!

3. Pierwszy raz- czyli końcowa rozmowa Rona z Harrym. Pewnie się już niektórzy domyślają: Tak, Harry miał swój pierwszy raz z Ginny. Ron się dowiedział o tym dopiero teraz, jednak stwierdził, że nie będzie sobie tym zawracał głowy, w końcu on spał z Hermioną ;) A pierwszy raz Romildy był z.... McLaggenem ;) Może jestem nieco świrnięta, ale tak to sobie wyobraziłam :D 

4. Hermiona - mało o Hermionie, jednak tak jak obiecywałam kilka rozdziałów wcześniej, nie będę się już w to zapętlać. Nie wygodnie mi się pisze te rozdziały o niej i jej rodzinie i strasznie się w tym plączę. Więc powiem tylko, że Hermiona odszukała swoich rodziców, sprowadziła ich do domu, mniej więcej przypomnieli sobie o niej, jednak cały czas mają zaniki tej przeszłości i Hermiona stara się to zmienić. Jest to jednak bardzo ciężkie i rzadko ma czas, by spotykać się z Ronem, Harrym czy Andromedą. Ron zaczyna czuć, że się od siebie oddalają. 

5. Błędy - oczywiście za wszelkie błędy przepraszam i mam nadzieję, że w wolnej chwili zjawi się tutaj moja Poprawiaczka i to ponaprawia! :D 

6. Kolejny rozdział - pojawi się niebawem, jednak niestety nie w najbliższych dniach. Mam nadzieję, że będziecie cierpliwie czekać ! :)

Całuski, 

Cemerie

Cześć! No naprawdę szybko mi coś idzie! No, ale już nie będę sama sobie gratulować tylko przechodzę do konkretów. Ten rozdział jest bezpośrednią kontynuacją tamtego. Jesteśmy dalej u Narcyzy, jednak poświęciłam go głównie Andromedzie i Bellatrix, a właściwie wspomnieniom Andromedy z dzieciństwa. Dwie retrospekcje pod rząd, jednak tak się jakoś złożyło ;) Tych wspomnień z dzieciństwa będzie też sporo, nawet coraz więcej. Rozdział jest dosyć krótki, jednak było trochę długich to teraz coś krótszego ;) Zapraszam! 

------

Andromeda wpatrywała się w swoją młodszą siostrę jakby ją zobaczyła pierwszy raz w życiu. Nie docierały do niej żadne dźwięki, światło też zdawało się być jakby niewyraźne. Wszystko, co jeszcze przed chwilą w jej ciele krążyło nagle się zatrzymało. Całe ciało zdrętwiało, a umysł nie chciał już dłużej być obecny. Łza spływała Narcyzie po policzku. Jedna, później, druga, trzecia. Aż nagle spływało całe mnóstwo łez, ale ta się nie poruszała. Obie wpatrywały się w siebie czekając. Czekając nie wiadomo na co. Czy to ma sens?

1960 

Narcyza uradowana pobiegła w podskokach do domu, a Andromeda ruszyła dalej i wyszła z ogrodu wprost na ulicę, gdzie spacerowało wielu ludzi.

Siostry Black mieszkały na Royality Street. Królewska ulica zamieszkiwana tylko przez najbardziej wpływowych Brytyjczyków. Doskonale strzeżona i świetnie usytuowana. Dom Blacków był niewidoczny dla mugoli. Oni widzieli tylko starą ruinę, na którą wstęp był wzbroniony pod wysoką karą grzywny. Krążyły również pogłoski o tym, że ten teren jest nawiedzony, ponieważ zawsze, gdy jakiś mugol próbował się tam dostać, przeróżne dźwięki natychmiast go odstraszały.

Szły tak przez około dziesięć minut, aż w końcu dotarły pod obskurny bar, gdzie w około było tylko kilku mugolskich bezdomnych.

Siostry uśmiechnęły się do siebie po czym weszły na ulicę. Tak bardzo chciały się wyszaleć. Jednak Pokątna nie była ich głównym celem. Szły ulicą, kłaniając się wielu znanym czarodziejom, aż w końcu minęły Bank Gringotta i weszły w węższą uliczkę, na której było coraz mniej ludzi. Gdy doszły do jej końca ukazała im się ciemna, cicha ulica na której poruszało się zaledwie kilkunastu czarodziejów. Napis na jednym z murów nosił nazwę „Aleja Śmiertelnego Nokturnu”.

I obie śmiejąc się ruszyły do największego na ulicy sklepu. W środku był tylko jeden starszy czarodziej. Na widok dwóch małych dziewczynek bardzo się zdziwił, jednak szybko je rozpoznał i się im pokłonił.

Bella spojrzała na Andromedę, a ta kiwnęła jej głową. Starsza Blackówna wyciągła z kieszeni sakiewkę wypełnioną złotymi galeonami rzuciła ją na ladę.

Bella spojrzała na jego włosy i po chwili stanęły w płomieniach. Borgin jednak szybko je ugasił.

Trucizna nie była do końca ich celem, jednak chciały mieć coś czarnomagicznego. Mimo, iż były wychowane w domu z mnóstwem tych rzeczy, rodzice nie pozwolili im się do tego zbliżać. A tak bardzo chciały coś mieć. W końcu wyszły przez Dziurawy Kocioł do mugolskiego świata i tuż przed nimi pojawił się kolejny bezdomny. Siostry spojrzały na siebie i się uśmiechnęły. Bezdomny od razu do nich podszedł chcąc kilka groszy.

Bella wyjęła z kieszeni truciznę i podała bezdomnemu, który natychmiast w całości ja wypił. Siostry znały tą truciznę. Powodowała silne wymioty i bóle, jednak po paru godzinach wszystko ustawało. Bezdomny jednak zareagował inaczej na truciznę. W jednej sekundzie nagle schudł o jakieś 20 kilo, a w jego ciele zaczęły robić się wielkie dziury.

I chcąc czy nie siostry uciekły zostawiając umierającego mężczyznę na opustoszałej ulicy. Zatrzymały się dopiero przed bramą do swojego ogrodu.

I starając się wyglądać jak najbardziej zwyczajnie weszły do ogrodu.

Czasy się tak bardzo zmieniły. Czas, kiedy były dziećmi minął lata temu i już nigdy nie powróci. Osoba, z którą łączyły ją nie tylko rodzinne więzy, ale również i przyjaźń, okazała się największym potworem.

I obie wyszły na ogródek, na którym powoli już kładła się rosa. Andromeda patrzyła w gwiazdy i zastanawiała się jak wyglądałoby teraz jej życie, gdyby nie uciekła z Tedem. Czy byłaby taka jak Bellatrix? Czy zabijałaby i walczyłaby po Ciemnej Stronie? Czy może i tak by się zbuntowała? Na to pytanie tak ciężko jej było znaleźć odpowiedź.

Andromeda patrzyła na siostrę trochę z politowaniem. Oczami wyobraźni widziała Harry’ego, który opowiada sobie dowcipy z Draconem i już miała parsnąć śmiechem, jednak zrozumiała jak ważne to musi być dla Narcyzy. Przez całe życie miała tylko Cemerie. Nikogo innego. Przez poglądy jakie wniósł do jej życia przede wszystkim Lucjusz nie mieli żadnych bliskich przyjaciół. Względy u ważnych czarodziei owszem. Ale czy kiedykolwiek był u nich ktoś inny niż Cemerie i Aidan? To właśnie chyba był ten powód.

-----

No więc. 

1. Wspomnienie Andromedy jest wspomnieniem pierwszego morderstwa dokonanego przez Bellatrix. Nieświadomego, jednak morderstwa. I jak widać Andromeda w nim również uczestniczyła. To dopiero początek. Chciałam tylko pokazać, że w dzieciństwie Andromedę łączyło bardzo wiele ze swoją starszą siostrą. Wkrótce więcej wspomnień ;) 

2. Narcyza jako "ta trzecia" - Tak też właśnie w moich opowiadaniach będzie, że to Narcyza jako mała dziewczynka była "tą dobrą" i że to ona różniła się od Bellatrix i Andromedy. 

3. Obiadek u Narcyzy - hmm no cóż. Nie wiem czy będzie to w kolejnym rozdziale, czy w jeszcze następnym, ale mogę powiedzieć, że ten rozdział będzie nieco długi (tak myślę) i trzeba będzie na niego jakiś czas poczekać. Cóż tam się wydarzy? Zobaczymy ;)

4. Horkruksy - wspomniane w tym rozdziale, jednak na jakiś czas o nich nie będzie głośno. Wszystko w swoim czasie, nic nie może się dziać za szybko ;) 

5. Błędy! - chyba będzie ich już coraz mniej, gdyż jedna z moich wiernych czytelniczek i bliskich znajomych była tak uprzejma, że zgodziła się poprawiać moje opowiadania (kto wie, może sama też coś tutaj napisze? ;). Więc mam nadzieję, że jak tylko będzie miała czas i ochotę to się tym zajmie i będzie się wszystkim lepiej czytało! :) 

Całuski, 

Cemerie

Cześć! Ależ mam zawrotne tempo teraz! Ale cóż... teraz trochę więcej, a później pewnie znowu mniej ;) A więc mamy tutaj kontynuację poprzedniego rozdziału, jest nadal ten sam dzień - jak wspomniałam w poprzednim rozdziale, teraz akcja będzie się trochę wlekła w jednym czasie. Ten rozdział poświęciłam trochę bardziej Cemerie - uznałam, że skoro będzie się ona przewijać przez te opowiadania to trochę jej historii powinniście znać. Ale spokojnie. Jak wspomniałam też wcześniej to będą tylko poniektóre wątki. Także zapraszam do czytania i reszta wyjaśnień na końcu! 

-----

Zbliżała się powoli pora obiadowa. Narcyza postanowiła napisać do Andromedy, by odwiedziła ją wieczorem. Nie do końca wiedziała, czy chce mówić jej o tym, co znalazła, jednak w głębi serca czuła, że jest to sprawa, którą musi się podzielić. Fiolek ze wspomnieniami Bellatrix było sporo, a każda była wielką zagadką, co też w środku może się ukrywać. Lucjusz obejrzał wspomnienia Belli, jednak przyznał się, że nie do końca. Nie chciał tego oglądać, bał się tego i nie mógł sobie tego wyobrazić. Gdy Narcyza próbowała z nim o tym porozmawiać Lucjusz od razu jej przerywał i mówił, że chce o tym jak najszybciej zapomnieć. Narcyza czuła więc, że potrzebuje kogoś, kto też może to zobaczyć i razem z nią się nad tym zastanowić. Jednak, czy było się nad czym zastanawiać? Narcyza jednak miała ku temu dosyć duży powód. Nie wiedziała jeszcze, jak dokładnie powiedzieć o tym swojej siostrze, jednak stwierdziła, że musi to zrobić. Po obiedzie Andromeda wysłała list, że z chęcią pojawi się wieczorem, ale będzie sama. Hermiona wróciła już z Australii i zaopiekuje się dzisiaj Teddym. Gdy dochodziła osiemnasta do domu wrócił Draco, który miał niezwykle zadowoloną minę.

Christian był synem Cemerie, dwa lata starszym od Dracona. Razem ze swoją siostrą Glorią ulokowali się u dziadków w Irlandii po zakończeniu wojny. Aidan, ich ojciec został skazany na rok w Azkabanie, więc Narcyza zaproponowała im, by zostali z nią, jednak woleli wyjechać. Chcieli się odciąć od tego co miało miejsce.

Narcyza natomiast bardzo posmutniała. Spędziła bardzo dużo czasu z dziećmi Cemerie. One nie były takie jak ona. Christian nie myślał nigdy o byciu zwolennikiem Czarnego Pana. On zawsze chciał się rozwijać i uciec z Wielkiej Brytanii. Gloria również nie pochwalała nigdy poglądów swoich rodziców. Jednak bardzo zabolało Narcyzę, że uciekają bez pożegnania. W końcu, można by powiedzieć, że wychowali się razem. Gdy o 18:30 przybyła Andromeda, Narcyza natychmiast jej powiedziała co planują dzieci Cemerie. Andromeda je również dobrze znała. Cemerie była bowiem świetną aktorką. Przez wiele lat doskonale jej wychodziło granie podwójnej agentki. To właśnie ona przez wszystkie lata nakłaniała Narcyzę i Andromedę, by w końcu się ze sobą pogodziły, jednak każda zawsze odmawiała. W końcu jednak temat zszedł na to, co Narcyza znalazła dzisiaj rano w swojej szafie. Andromeda nie ukrywała swojego niepokoju. Czuła, że zostawienie przez Bellę jej własnych myśli musiało być czymś spowodowane. Nie wiedziała, czy chce zobaczyć na własne oczy upojne chwile swojej starszej siostry razem z Lordem Voldemortem, jednak czuła, że Narcyzie na tym bardzo zależy. Całą siłą woli zmusiła się, by zanurzyć głowę w myślodsiewni. Tego jak się po tym czuła nie można było opisać słowami. Była w tak wielkim szoku jak jej młodsza siostra i czuła taki strach i obrzydzenia jak Lucjusz. Jednak tym bardziej zaintrygowała ją ta sprawa. Dlaczego Bella zostawiła po sobie takie myśli…?

Andromeda pokiwała głową. Narcyza otworzyła fiolkę i delikatnie wlała srebrnobiały płyn do myślodsiewni, po czym obie zanurzyły w misie swoje głowy.

Wrzesień, 1962 

Express do Hogwartu zaczynał nabierać prędkości. Bella szła korytarzem szukając wolnego przedziału.

Wśród starych rodów czarodziejskich był ten minus, albo i plus, że wszyscy się wzajemnie znali. A to z pracy, a to z gazet. Gdy rodzice urządzali jakieś przyjęcia dzieci też się ze sobą razem bawiły, więc potem jak nadchodziła szkoła wszyscy się znali. Bellatrix weszła do jednego z przedziałów, jednak zauważyła, że ktoś już tam siedzi.

Przez chwile Cemerie z Lucjuszem wykłócali się między sobą, co jakiś czas dopingowani przez Belle i Aidana. W końcu nie wiedząc dlaczego wszyscy w czwórkę rozmawiali, śmiali się i grali.

Powoli zapadał już zmierzch a cała czwórka zdawała się zapomnieć o tym, że nie do końca się lubią. W końcu do przedziału weszła jedna z najmniej porządanych osób: Fillah Camle - siostra Cemerie.

Fillah była wysoką brunetka z piątego roku. Na jej piersi dumnie tkwiła plakietka Prefekta. Była bardzo wyniosła i sprawiała Wrażenie osoby, która zawsze ma racje, nawet jak jej nie ma.

Rodzina Cemerie mieszkała w mugolskiej wiosce na południu Wielkiej Brytanii. Cemerie jako dziecko miała w większości mugolskich przyjaciół, z którymi nie potrafiła się za bardzo dogadać. Miała od nich nieco inne upodobania i ciężko było jej powstrzymywać przy nich magię. Rodzice zawsze jej mówili, żeby nie zadawała się z zagorzałymi zwolennikami czystej krwi i żeby trzymała się z daleka od Ślizgonow. Jednak teraz, gdy Cemerie siedziała w przedziale razem z Bellatrix, Lucjuszem i Aidanem czuła się chyba pierwszy raz w życiu naprawdę dobrze.

Fillah niestety straciła już cierpliwość. Nie patrząc się już ani na Belle, ani na chłopaków rzuciła ostatnie spojrzenie na swoją siostrę i powiedziała:

Po czym wyszła zostawiajac swoją siostrę śmiejąca się razem z innymi. Gdy dojechali do Hogwartu, tradycyjnie pierwszoroczni przepłynęli przez jezioro po czym znaleźli się w zamku. McGonagall objaśniła im zasady przydziału, a następnie udali się do Wielkiej Sali. Wszystkie oczy były zwrócone na nich. Siostra Cemerie dumnie siedziała na skraju stołu Gryfonów i bacznie obserwowała siostrę. Profesor McGonagall weszła na podest i rozłożyła przed sobą listę.

Bella podeszła pewnym krokiem i usiadła na krześle. Gdy tylko Tiara Przydziału dotknęła jej głowy od razu wykrzyknęła „Slytherin!”, a Bella pobiegła do stołu Ślizgonów i siadła na samym skraju.

Cemerie ruszyła nieco niepewnym krokiem w stronę stołka i usiadła. Gdy Tiara opadła na jej czoło już wtedy wiedziała, że coś jest nie tak.

Nie było wiwatów w Wielkiej Sali. Każdy znał rodzinę Camle i każdy wiedział, że wszyscy jej członkowie trafiali do Gryffindoru. Aż tu nagle taka niespodzianka.

Fillah rzuciła ostatnie spojrzenie na profesor, Tiarę i swoją siostrę. A potem powstała Bella.

Ceremonia Przydziału trwała jeszcze dobre kilkanaście minut. Lucjusz Malfoy i Aidan Decident również rzecz jasna usiedli przy stole Ślizgonów. Rozpoczęła się uczta, a Bella poczuła, że właśnie ma kogoś, kto nie jest jej obojętny. I Cemerie poczuła to samo.

Andromeda razem z Narcyzą wyłoniły głowy z Myślodsiewni. Spojrzały po sobie nieco ze zdziwieniem.

Obie usiadły na łóżku. Narcyza patrzyła na swoją siostrę, która najwyraźniej myślami wciąż była w myśodsiewni.

Andromeda spojrzała na swoją siostrę z wielkim zainteresowaniem. Myślała, że Lilith była już tym sekretem i że nic innego nie jest aż tak istotne jak ona. Jednak się myliła.

Andromeda coraz bardziej się niecierpliwiła i wpatrywała się w swoją młodszą siostrę z wielkim zaciekawieniem i niepokojem.

----- 

A więc! 

1. Dzieci Cemerie - uznałam, że nie będą odgrywały żadne istotniejszej roli w tych opowiadaniach, no bo cóż... nie ma to żadnego sensu. Może gdzieś tam się kiedyś pojawią, ale póki co ich nie ma ;) 

2. Draco - tak, Draco dostał posadę w Ministerstwie Magii. Może to trochę za szybko... i może nie powinni mu w pełni ufać, ale cóż. Tak też postanowiłam i tak też zrobiłam. 

3. No i koniec rozdziału - takie wielkie BOOM! Więc Bella ma horkruksa. Mogę tylko powiedzieć, że Cemerie też go ma ;) Ale nikt nie wie czym są ich horkruksy i gdzie one są. Toteż dlatego tak ważne dla Narcyzy i Andromedy będzie, aby się tego dowiedzieć, może właśnie z jej wspomnień i je zniszczyć... albo przywrócić je do życia? No... to się okaże ;) 

Póki co to tyle! Kolejny rozdział będzie oczywiście kontynuacją tego. Więc proszę o cierpliwość, bo jeszcze go nie mam napisanego! :D 

Całuski, 

Cemerie