The Black Sisters, wpisy, strona 1

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	01	02	03	04	05

Archiwum kwiecień 2019, strona 1

Cześć! No tak to już ze mną bywa, że nie piszę przez długi czas, a nagle bum! Tworzą się dwa rozdziały na raz ;) Ten jest nieco krótszy, ale za to trochę bardziej pikantny ;) Tak jak jest w tytule - +18! Rozdział zawiera trochę opisów nie do końca ocenzurowanych, więc wolałam uprzedzić ;)

Akcja rozdziału dzieje się pod koniec pierwszej połowy sierpnia. Przenosimy się tutaj znów do Narcyzy. Wydaje mi się, że jest on napisany trochę poprawniej stylistycznie w porównaniu do rozdziałów o Harrym etc, ale to dlatego, że rozdziały o siostrach Black pisze mi się znacznie łatwiej ;) No cóż, więcej info jak zwykle pod koniec i.... zapraszam!

-----

Narcyzę obudziły promienie słoneczne wpadające przez okno do jej sypialni. Przez chwilę nie wiedziała dokładnie, gdzie się znajduje. Obok niej leżał Lucjusz bez koszulki, trzymając rękę w jej talii. Narcyza uśmiechnęła i wtedy dotarło do niej, że ona również nie ma na sobie koszulki. Znowu się uśmiechnęła i przypomniała sobie wczorajszą noc. A była to noc niesamowita. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz tak się czuła i kiedy ostatni raz przeżyła tak upojne doznania. Zdała sobie sprawę, że przez ostatnie lata bardzo zaniedbywała życie intymne i zaczęła tego żałować. Jednak teraz, kiedy wszystko już się ułożyło można żyć dalej i lepiej. Zbliżała się już powoli połowa sierpnia, a jednak nadal jedna sprawa nie została wyjaśniano. Narcyza bowiem nie wiedziała to teraz jaka jest decyzja Harry’ego w sprawie zaakceptowania Lilith. Powiedziała jednak sobie, że da mu jeszcze trochę czasu, zanim zacznie się o to dopytywać. A tymczasem postanowiła, że zrobi trochę porządku w szafie. Przytuliła mocno Lucjusza do siebie po raz ostatni jeszcze wspominając ostatnią noc, po czym wstała z łóżka, założyła piżamę i poszła do kuchni. Ku jej zdziwieniu zobaczyła tam już swojego syna, który pił kawę w pełnym stroju. Spojrzała z zaciekawieniem na zegar i zdziwiła się jeszcze bardziej.

Dlaczego już nie śpisz, Draco? - zapytała - Dochodzi dopiero 7. Tak, wiem - odpowiedział - Ale muszę jechać do Ministerstwa Magii Kochanie, mówiłam Ci, że masz na to jeszcze sporo czasu. Byłabym za tym, abyś jednak zdecydował się wrócić do szkoły Już Ci powiedziałem - odpowiedział Draco - Nie wrócę tam. SUMy mi wystarczą. Chcę podjąć pracę i się wyprowadzić. Wyprowadzić? - zdziwiła się Narcyza - A tak Ci źle z nami? Nie wysypiasz się? No dzisiaj w nocy z tym spaniem było kiepsko - powiedział, po czym wziął łyka kawy Dlaczego? Pomyślmy… Trochę za głośno z ojcem się bawiliście.

Narcyza nie spodziewała się tego. Poczuła, że cała się czerwieni. To było tak bardzo zawstydzające. Nie wiedziała, gdzie ma spojrzeć, ani co powiedzieć. Stwierdziła więc, że najrozsądniej będzie zmienić temat.

Eeee… - wyjąkała - A więc… Jaką w końcu chcesz posadę w Ministerstwie? Chcę pracować w Departamencie Tajemnic. Departamencie Tajemnic? - Narcyza wytrzeszczyła oczy - Ależ, Draco! Wiesz, że dostać się tam jest piekielnie trudno! No i nie masz wszystkich kwalifikacji. Nadrobię to - odpowiedział A nie chcesz może pracować w Departamencie Przestrzegania Prawa Czarodziejów? Razem z Potterem? - zadrwił Malfoy - Nie, dziękuję. Dobra, mamo, muszę lecieć. Wrócę niedługo, trzymaj się.

I rzuciwszy szybkie, pożegnalne spojrzenie na swoją matkę, Draco wyszedł do ogrodu i deportował się. Narcyza stała przez chwilę jak osłupiała po czym zjadła szybkie śniadanie, zobaczyła, czy Lilith jeszcze śpi po czym poszła do garderoby, gdzie chciała zrobić porządki. Gdy tylko ją otworzyła, zdała sobie sprawę, że zrobiła to pierwszy raz odkąd się tutaj wprowadzili. Na samym środku szafy stała bowiem stara, zakurzona skrzynia, do której Narcyza spakowała rzeczy Belli. Nie wiedziała co z nimi zrobić, wiec postanowiła je ze sobą zabrać. Teraz jednak chcąc nie chcąc musiała się tego jakoś pozbyć, przynajmniej części z nim. Otworzyła skrzynię i jej wzrok przykuła jeszcze jedna skrzynia - ta była mniejsza i Narcyza mogłaby przysiąść, że nie pamięta, żeby ją zabierała. Nie wiedziała co jest w środku. Przez chwilę się zastanawiała, czy chce ją otworzyć. Znając swoją siostrę mogło w niej być wszystko. Gdy w końcu zebrała się na odwagę zobaczyła, że skrzynia jest wypełniona dwoma, albo nawet trzema tuzinami szklanych fiolek, w których delikatnie pobłyskiwał srebrnobiały płyn - myśli Bellatrix. Narcyza przez chwilę wpatrywała się we fiolki nie wiedząc co z nimi uczynić. Zdecydowała jednak, że zobaczy chociażby jedną z nich. Wzięła pierwszą z brzegu i udała się do swojej sypialni, gdzie stała myślodsiewnia. Lucjusz przekręcił się na drugi bok i zachrapał głośno, co Narcyza uznała za dobry znak, by na spokojne zobaczyć, co też Bella chciała sobie zachować. Wlała srebrnobiały płyn do misy po czym sama zanurzyła w niej głowę

Styczeń, 1996

Bella siedziała na łóżku i patrzyła się w swoje odbicie w lustrze. Wzrok miała nieprzytomny. Nie wiedziała co tu robi, po co tu przyszła, ani kiedy wróci tam skąd właśnie uciekła. Włosy miała brudne i splątane. Twarz była wychudzona, a podkrążone, zapadnięte oczy doskonale opisywały jej stan umysłu. Była wypruta ze wszystkich emocji. Chciała siedzieć tak i czekać na to co się stanie. Z rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi. Nie odpowiedziała. No bo po co? Nie wiadomo kto to. A może to zwidy? Przecież nikt nigdy nie pukał. Drzwi otworzyły się.

Cześć. - odezwał się kobiecy, miły głos - przyniosłam Ci gorącą herbatę i ubrania na przebranie. Cemerie zaraz przyjdzie. Cemerie? - na dźwięk tego imienia Bella odwróciła się i zobaczyła swoją siostrę stojącą przy niej z tacą, a w drugiej ręce trzymała nowe szaty. - Była tutaj. Tak była. Przygotowuje dla Ciebie eliksir wzmacniający - powiedziała Narcyza - Chodź, Bella, musisz się wykąpać. Rudolf już się ogarnął. Ja tu zostanę, tak? - spytała Bella zabierając z tacy herbatę. Oczywiście. Przecież niespełna godzinę temu wariowałaś na dole z uciechy, że jesteś wolna. A teraz zamknęłaś się w tej sypialni i zachowujesz się jak trup. Bo się tak czuję. Musisz się pozbierać. Wróciłaś. Mam przyprowadzić Rudolfa? Po co? - oburzyła się Bella - dość się z nim nasiedziałam w Azkabanie - powoli zaczęła wracać do niej rzeczywistość - A tak w ogóle, to co on tutaj robi? Nie mów, że będzie tutaj mieszkać razem z Rabastanem? Nie. Rabastan wraca jutro do swojego domu. A Rudolf… - tu Narcyza przerwała - No cóż. Rudolf póki co czeka na Ciebie. Na mnie? - Bella się zaśmiała - Ale ja z nim się nigdzie nie wybieram. Zostaję tutaj, a jak mnie nie chcesz to idę do Cemerie. Wiesz, że nie możesz u niej mieszkać i wiesz, że Cię nie wyganiam. No, jakoś Lucjusz nie był zbyt ucieszony z mojej wizyty. Oh, Bella - Narcyza usiadła obok niej - Wróciłaś do domu po 14 latach bycia w Azkabanie. Dla wszystkich nas to jest szok i wielka radość. Musimy się przyzwyczaić. Ty się cieszysz? Cieszysz się, że wchodzę w Twoje pięknie ułożone życie? Jesteś moją siostrą, a tylko to się liczy.

Przez chwilę patrzyły na siebie i nie wiedziały co powiedzieć. Narcyza w środku czuła wielki niepokój. Wiedziała, że ucieczka Bellatrix z Azkabanu to przypieczętowanie odrodzenia się Czarnego Pana. Bała się tego. Nie przyznała się do tego, rzecz jasna, jednak w środku czuła wielki pożar. Bellatrix natomiast znów odleciała. Z rozmyślań wyrwał ją dopiero kolejny głos w pokoju.

Już wszystko mam! - To była Cemerie. Promieniowała radością. Trzymała fiolkę z zielonkowatym eliksirem i w podskokach podeszła do łożka. - No już, Bells, wypij to całe. A nie chcesz mnie otruć? Tak, marzę o tym - zadrwiła Cemerie - A teraz pij!

Bella wypiła całą fiolkę eliksiru i od razu poczuła się lepiej. Eliksir działał cuda nie tylko wewnątrz organizmu, ale i na zewnątrz. Cienie pod oczami zaczęły powoli zanikać. Jednak do całkowitej poprawy trzeba było pić ten eliksir przez minimum dziesięć dni. Bellatrix wzięła prysznic, a póżniej jeszcze długo rozmawiała z Cemerie. Narcyza poszła wcześniej się położyć. Bella wiedziała, że nie czuje się dobrze musząc gościć u siebie w domu Rufolfa i Rabastana, jednak była pewna, że oni nie zostaną tu długo. Około północy Cemerie pożegnała się z Bellą.

Jesteś pewna, że mam nie zostawać? Dam sobie radę, jutro się widzimy. Ekstra. Śpij dobrze i…. bardzo tęskniłam. Ja jeszcze bardziej - odpowiedziała Bella i mocno przytuliła przyjaciółkę do siebie.

Gdy Cemerie wyszła Bella stwierdziła, że musi zobaczyć co też z jej rzeczy znajduje się aktualnie w jej sypialni. Miała otwierać jedną ze skrzyń, gdy poczuła, że ktoś za nią stoi.

Jak Ci się podoba życie na wolności, Bellatrix? - głos, który to powiedział był nienaturalnie wysoki i nienaturalnie zimny. Ale Bella wiedziała do kogo należy. Natychmiast się odwróciła i padła na kolana. Oh, Panie mój! Pan tutaj? Ja nie wiem jak będę dziękować mojego Panu za uwolnienie mnie - Bella zaczęła płakać wijąc się na ziemi ze szczęścia. Chciałem sprawdzić, czy Ci dobrze. Nie ukrywam, że Cię bardzo potrzebuję, więc muszę wiedzieć, że niczego Ci nie brakuje. Wstań, Bello. - Czarny Pan patrzył na swoją najwierniejszą sługę i potrząsnął głową, gdy zobaczył jej oczy. - Oj nie dobrze. Byłem pewny, że eliksir Cemerie przywróci Cię na nogi od razu - po czym wyjął różdżkę i delikatnie jej końcem pogładził powieki Belli. Te natychmiast zaczęły robić się zdrowe i jakby nowo narodzone. Oh, Panie mój, Moja dozgonna wdzięczność - Bella znów upadła do stóp swojego Pana. Wstań, Bello - powiedział Czarny Pan podając jej rękę - Potrzebujesz snu. - po czym poprowadził Bellatrix do łóżka. - Musisz odpoczywać.

Bella położyła się i wpatrywała się w niedowierzeniem w swojego najwspanialszego Mistrza. Nie rozumiała dlaczego jest dla niej taki dobry. Ale nie chciała, by to się kończyło.

- Panie Mój… Zostaniesz ze mną? - zapytała, a Czarny Pan spojrzał na nią, a jego usta wykrzywiły się w podłym, ale równocześnie przyjemnym uśmiechu.

Tym razem mogę tyle zrobić - odpowiedział, a jego prawa ręka powędrowała do włosów Belli - Jestem człowiekiem bez uczuć. Jestem Panem Śmierci wypranym z wszelkich emocji. Jednak nie będę ukrywał, że żal ściskał mnie w środku, gdy ja powstałem na nowo, a Ciebie przy mnie nie było. Oh Panie Mój! - Bella zastękała z uwielbieniem - To zaszczyt słyszeć to z Twoich ust.

Bellatrix patrzyła na swojego Pana z uwielbieniem. On patrzył się w jej oczy. Leżał obok niej. Nagle jego zimna dłoń, która spoczywała na jej włosach zaczęła przesuwać się w dół. Teraz dotykał jej szyi. Końce jego długich, zimnych palców zaczęły iść jeszcze niżej po plecach, aż w końcu doatarły do talii i delikatnie się na niej zacisnęły.

Panie mój… - wyjąkała Bella patrząc się na na swojego Mistrza z wielkim szokiem. Nie ma uczuć, Bello. Nie ma emocji, nie wiem co to miłość - powiedział - Jednak wiem, czym jest pożądanie. I właśnie to kieruje mną w tej chwili. Oh, mój Panie! - Łzy zaczęły spływać Belli po policzkach. To było tak bardzo nierealne. Jak marzenie małej dziewczynki. A jednak to się dzieje. To się dzieje naprawdę.

Czarny Pan spojrzał swoje ulubienicy prosto w oczy, a nastepnie zbliżył do niej twarz, tak, że teraz oboje nawzajem czuli swoje oddechy. I nagle Bella poczuła jego usta na swoich jak zaczynają ją gwałtownie, ale namiętnie całować. Podniecenie w niej biło ogromnym żarem, nie potrafiła temu zarardzić. A palce Czarnego Pana były już coraz niżej i niżej. Bella nie wiedziała co się dzieje, jak do tego doszło, ale to się działo.

Panie mój… - wyszeptała - Panie… co Pan…? Cii… - przerwał jej Voldemort - Daj się ponieść pokusie - powiedział, po czym znów zaczął ją całować. Był to pocałunek jednocześnie tak bardzo lodowaty, ale też niesamowicie gorący, że Bella czuła jak oblewa ją niesamowita fala ciepła, pożądania i miłości. Już przestała kontrolować własne zmysły i ruchu. Położyła swoją dłoń na jego głowie i ogarnęło ją jeszcze większe pożądanie, gdy jej nie odrzucił. Chciała jeszcze, chciała więcej, chciała jego. Zaczęła powoli przesuwać się w jego stronę tak, że po kilku chwilach jej rozgrzane ciało znalazło się na jego lodowatej klatce piersiowej. A za chwilę, nie wiedząc dokładnie ile czasu upłynęło poczuła coś, o czym wcześniej tylko śniła. Poczuła jego w sobie. To nie trwało długo. Jednak wydawało się, że trwa to wieki. To było najbardziej fantastyczne doświadczenie jakie spotkało ją w życiu. Nie chciała, żeby się kończyło. Rozkosz, jakiej doznawała była nie do opisania. Poczuła, że to już koniec, że on się zbliża do końca. I właśnie ten koniec sprawił, że już nie istniała. Wszystkie zmysły od niej uciekły, nic się nie liczyło. Byli tylko oni. Nie obchodziło ją kompletnie nic.

Wtuliła się mocno w jego szyję. Aż za mocno. Zaczęło do niej dochodzić, że już po wszystkim, że to już się stało i się skończyło. Poczuła, że jego zimne dłonie, zakończone długi palcami, chwytają jej dłonie i oddalają od siebie. Bellatrix zmusiła się całą siłą woli, by oderwać się od swojego najukochańszego Pana.

Bello - powiedział swoim wysokim i zimnym głosem - Musisz mnie już puścić. To było niesamowite doznanie, jednak już się skończyło Tak, mój Panie - odpowiedziała i oddaliła się od niego - Panie mój, to było najcudowniejsze, co mnie w życiu spotkało Wiem, moja droga - odpowiedział obnażając swoje zęby w uśmiechu, który miał być delikatny, jednak wyglądał jak uśmiech szaleńca - Teraz potrzebujesz snu. Panie mój - wyjąkała Bella i łza spłynęła jej po policzku, gdy pomyślała, że jej najcudowniejszy Mistrz się o nią troszczy - Tak, Panie mój. Zostaniesz ze mną? - słowa te wyrwały jej się mimo woli. Oh, Bello. Nie mogę z Tobą zostać - odpowiedział po czym zamyślił się. - Chociaż…. - wyjął różdżkę i machnął nią w stronę drzwi, by zamknąć je przed resztą domowników. - Zostanę do świtu. A teraz śpij. Oh, Panie mój! - radość Belli była nie do opisania. Tak szczęśliwa nie była jeszcze nigdy w całym swoim życiu. Jej ciało wciąż było rozpalone i całe dygotało. Położyła się na poduszce i poczuła, że ktoś ją przykrywa - Panie, Mistrzu mój najwspanialszy! Jesteś dla mnie taki dobry. Muszę dbać o swojego największego sługę, Bellatrix - odpowiedział - A teraz odpoczywaj. Trudne czasy przed nami. Ale damy radę. Zawsze dajemy.

Bella uśmiechnęła się. Bardzo kusiło ją, aby dać swojemu Panu całusa na dobranoc, jednak powstrzymała się. To co się wydarzyło plus fakt, że ON tutaj z nią teraz zostanie, w zupełności jej wystarczało. Póki co.

Narcyza upadła na podłogę cała dysząc. To co właśnie zobaczyła przerastało jej wszelkie przypuszczenia. Zaczęła żałować, że to zobaczyła. Spojrzała w bok i zobaczyła Lucjusza stojącego obok niej.

Wszystko w porządku, piękna? - zapytał siadając na podłodze obok niej - Wyglądasz na przerażaną. Co to za wspomnienia?

Narcyza nie potrafiła się wysłowić. Nie wiedziała jak to ująć. Cała wciąż się trzęsła.

Ty… Ty to musisz sam zobaczyć. - powiedziała - Chociaż nie wiem, czy powinieneś. To raczej prywatne wspomnienia. Jednak, jeśli chcesz wiedzieć, to nie masz wyboru, bo ja Ci tego co zobaczyłam nie powtórzę.

Lucjusz wyglądał na zaintrygowanego. Nie domyślił się jeszcze czyje wspomnienia pływają w myślodsiewni, jednak wiedział, że są na tyle szokujące, że sam może również leżeć na podłodze po ich obejrzeniu. Lilith zapłakała w sąsiednim pokoju, na co Narcyza zerwała się.

Ja…muszę do niej iść - powiedziała - Zrobisz to na własną odpowiedzialność.

I wybiegła z sypialni zostawiając w niej Lucjusza razem ze wspomnieniami Bellatrix z jej najwspanialszej nocy w życiu. A właściwie, tak tylko przypuszczała.

----

No więc... Tak to wygląda ;)

1. Wspomnienia Belli - tak jak napisałam: jest ich sporo i będą się regularnie pojawiać jako stały wątek moich opowiadań. Zresztą tak jak retrospekcje ogólnie. Nie powiem Wam, kiedy następne wspomnienia Belli, jednak obiecuję, że będą i postaram się, aby były jak najszybciej.

2. Cemerie - o niej już wiecie. Opisywałam ją w opisie postaci wymyślonych. Cemerie będzie nam towarzyszyć. Może nie czytałam w swoim życiu tysiąca fanficów, jednak prawie wszystkie, na które zdarzyło mi się natknąć zawierały jakieś postaci wymyślone i czytelnicy to akceptowali, więc myślę, że tutaj też nie będzie z tym problemu ;)

3. Relacja Belli z Voldemortem - dla wielu z Was scena opisana powyżej może się wydawać straszna, nierealna, może nawet obrzydliwa? Voldemort z pewnością nie jest idealnym kochankiem, ale pożądanie jak każdy facet odczuwa. Cóż...nie tylko u mnie, bo przecież Rowlingowska Delphini nie zrodziła się znikąd tylko właśnie Czarny Pan był jej ojcem, więc i tak taka mniej więcej scena musiała mieć miejsce ;)

4. Ahh te moje problemy z wykropkowaniem etc. No cóż, nie jestem mistrzem Worda, więc trochę techniki i się człowiek pogubi ;) Wiem, że wystarczy kilka sekund + chęci i wszystko jasne, ale naprawdę... czy aż tak bardzo to przeszkadza? Jeśli tak, dawajcie znać to wtedy może zrobię z tym porządek ;)

5. No cóż jesteśmy teraz prawie w połowie sierpnia i mogę Wam tylko zdradzić, że troszeczkę akcja się w tym czasie zatrzyma. Bo właśnie w tym tygodniu wydarzy się jeszcze jedna, bardzo ważna rzecz. Ale to cierpliwości! Oczywiście będę się starać, by kolejny rozdział trafił tutaj jak najszybciej!

Póki co to tyle!

Buziaki,

Cemerie

Cześć! Mam dla Was już kolejny rozdział. Jest trochę długi i nieco pokręcony. Ehh...cała ja. Za dużo myślę, wymyślam, kręcę i wchodzę w ciężką magię, której sama nie potrafię zrozumieć! Więc obiecałam sobie, że będzie to zdecydowanie ostatni rozdział w którym staram się coś tłumaczyć [chyba nawet sama sobie], ponieważ z tego tłumaczenia wychodzi więcej bzdur, aniżeli pożytku. Ale cóż, rozdział już napisałam i już go zmieniać nie będę. Krytyka jak najbardziej dozwolona :D Zapraszam!

------

Andromeda nakarmiła Teddy’ego po czym razem z nim udała się do ogrodu. Jej wnuczek uwielbiał spędzać czas na świeżym powietrzu. Rozłożyła mu koc i dała kilka zabawek. Teddy’ego najbardziej zainteresowały małe Złote Znicze, które dostał od Harry’ego. Próbował je złapać, a te przed nim uciekały. Wprowadziło to małego w niesamowitą zabawę, a Andromeda z uśmiechem na twarzy podziwiała bawiącego się wnuczka. Była taka szczęśliwa, że może patrzeć jak się bawi, śmieje i powoli rośnie. Korzystając z chwili bardzo niepewnie wyjęła list od Harry’ego. Przez chwilę patrzyła się na kopertę i nie do końca wiedziała, czy chce ją otworzyć. Musi, to na pewno. Ale czy tego chce? Mogła się spodziewać wszystkiego. Harry mógł napisać, że nie chce jej więcej znać, a równie dobrze ten list mógł być nawet od Rona, który tłumaczy jej, że Harry się jeszcze nie pozbierał i wątpi, żeby udało mu się to wkrótce zrobić. W końcu jednak przerwała swoje rozmyślenia i otworzyła kopertę.

Droga Andromedo,

potrzebowałem trochę czasu, by przyswoić sobie to, co mi powiedziałaś. Nie jest mi łatwo, jednak wiem, że Tobie również, a jednak potrafisz wszystko zrozumieć. Bardzo Cię podziwiam. Nadal nie jestem w pełni gotowy zmierzyć się z tą historią, jednak wiem, że jest to konieczne i prędzej czy później będę musiał to zrobić. Chciałbym się spotkać z Tobą i Narcyzą. Mama Rona chętnie spędzi trochę czasu z Teddym, a my tymczasem będziemy mogli na spokojne porozmawiać. Byłoby mi bardzo miło gościć Ciebie i Twoją siostrę w moim domu dzisiaj około godziny szesnastej. Mama Rona będzie tam czekać, by zabrać Teddy’ego do siebie.

Do zobaczenia,

Harry

Andromedzie lekko zabiło serce. Z jednej strony ogromnie jej ulżyło i ucieszyła się, ze Harry chce się z nią spotkać, jednak z drugiej strony myśl o tym, ze chce również przeprowadzić rozmowę z jej siostra troszkę ja przerażała. O czym będzie rozmawiać? Przecież Andromeda mu już wszystko wyjaśniła. Narcyza nie zna zapewne więcej szczegółów. Chyba, ze jednak coś wie. Andromeda napisała zaproszenie do Narcyzy i poprosiła ja o wcześniejsze przyjście - chciała z nią jeszcze omówić wszystkie szczegóły dotyczące Lilith.

Kiedy wybiła piętnasta do Andromedy zapukała Cyzia. Wyglądała bardzo ładnie. Miała na sobie długa karmazynową szatę z delikatnymi zdobieniami w podobnym kolorze, a włosy opadały łagodnie na jej ramiona zawijając się w swobodne loki na końcach. Minę jednak miała nieco przerażoną.

Cześć, Cyziu - powitała ją Andromeda - co chcesz do picia? Cześć! - odpowiedziała Narcyza - może poproszę trochę soku z dyni, jeśli masz. Pewnie. Gotowa na spotkanie? Właśnie nie wiem. - powiedziała Narcyza siadając na krześle przy stole - Nie jestem pewna, dlaczego chce się ze mną spotkać. Myślałam... no wiesz... że mi do końca nie ufa. Oczywiście, że nie. Ale chce zaufać. Chce się spotkać i poznać wyjaśnienia dotyczące tego co się wydarzyło. Mam mu pokazać JEJ myśli? - zapytała Cyzia z niedowierzeniem - przecież on tego nie zniesie, wiesz o tym! Tylko jak będzie nalegał. Spróbujemy mu to wytłumaczyć. Ewentualnie udowodnimy mu, że Lilith to stuprocentowa Panna Black. Przecież ani ja ani Ty nie potrafimy rzucać zaklęcia sprawdzającego, co płynie w żyłach danej osoby. Skąd wiesz, ze nie potrafię? - spytała Andromeda unosząc lekko brwi i siadając na krześle na przeciwko swojej siostry - nie było okazji, żeby Ci o tym powiedzieć, ale tak właśnie sprawdziliśmy Teddy’ego, gdy się narodził. Teddy’ego? Dlaczego? - zdziwiła się Narcyza Dlaczego? Przecież wiesz, kim był Remus... Oh, Dromedo, przepraszam! - powiedziała szybko Narcyza zatykając sobie usta ręką - kompletnie zapomniałam! Nie szkodzi - uśmiechnęła się Andromeda - w każdym razie używałam tego zaklęcia, by sprawdzić, czy nie płynie w nim krew wilkołaka i się udało. Więc jeżeli będzie trzeba wypróbuję tego, by udowodnić Harry’emu, że krew Lilith jest wolna od Amortencji i Czarnej Magii. Udowodnię mu, że Lilith nie jest i nie będzie złym dzieckiem. Mam nadzieję, że to się uda. Bardzo chciałabym, żeby to wszystko się już zakończyło. Mam dla Ciebie jeszcze jedną wiadomość, ale chciałabym Ci ją przekazać jak wrócimy od Harry’ego, dobrze? Pewnie, chociaż już trochę się zaczynam niecierpliwić.

Andromeda lekko się uśmiechając zabrała Teddy’ego na ręce i razem z Andromedą wyszły na ogródek, gdzie o godzinie szesnastej deportowały się do Harry’ego.

Cześć Andromeda! - powitał ich Ron wychodząc do ogrodu - Witam, Pani Malfoy - dodał podchodząc do Narcyzy i wyciągając do niej rękę. Dzień dobry, Ron - odpowiedziała Narcyza uśmiechając się Czy na pewno to nie będzie problem dla Molly, aby zając się Teddym? - spytała Andromeda Nigdy w życiu! Dla Molly będzie to wielka przyjemność. Czeka w środku. Zapraszam - Ron trochę wyglądał jakby się po części bał, a po części nie wiedział kim jest, gdzie się znajduje, co robi i jak do tego doszło, że Narcyza Malfoy jest w jego domu. Jednak najbardziej stresował się reakcją swojej mamy, gdy ta zobaczy Narcyzę. Postanowił więc, że chcąc nie chcąc spędzi z Narcyzą kilka chwil i oprowadzi ją po ogrodzie - Andromedo, mama czeka w kuchni. Możesz wejść i zostawić jej Teddy’ego. Pani Malfoy, czy zechciałaby Pani zobaczyć ogród? - gdy te słowa wydobyły się z ust Rona, sam się zastanawiał, czy aby na pewno on je wypowiedział. Bardzo chętnie - odpowiedziała Narcyza i poszła razem z Ronem do ogrodu - Jak tam w Ministerstwie? Eeee… - Ron nie za bardzo wiedział co ma powiedzieć. Czuł się bardzo przytłoczony tą rozmową. Spojrzał przez okno kuchenne i zobaczył, że jego mama pije jeszcze z Andromedą herbatkę, więc postanowił się lekko odstresować - Nie będzie Pani miała nic przeciwko, jak sobie puszczę dymka? Ty palisz? - Narcyza nie kryła zdumienia - Nie powinieneś w tym wieku. Wiesz o tym. Tak wiem. Ale Pani rozumie… życie bywa nieco przytłaczające. Poczęstuje się Pani jednym? - i wyciągnął w stronę Narcyzy paczkę papierosów. Nie, dziękuję. Myślę, że Twoja mama nie byłaby zadowolona. Tak, wiem. Dlatego poczekam, aż sobie pójdzie. - powiedział po czym odpalił papierosa różdżką. - Więc… w pracy wszystko super. Jakoś leci powoli. Coraz poważniejsze sprawy, co? Jeśli ma Pani na myśli swojego męża, to tak, ta sprawa była poważna. - ton z jakim to powiedział spowodował, że na twarzy Narcyzy pojawił się niepokój. - Proszę nie brać tego do siebie, ale… no sama Pani wie… nigdy się z Pani mężem nie dogadywaliśmy. Tak, wiem. Bardzo mi przykro z tego powodu i mam nadzieję, że to wiecie. On chce wszystko naprawić. Tylko nie wiem czy chęci wystarczą. Ale nie mnie oceniać. Nie bardzo rozumiem. Pani porozmawia z Harrym to wtedy zobaczymy. Mnie się ciężko jest wypowiadać. Za wcześnie na wszystko.

Stali tak jeszcze przez kilka chwil, aż w końcu usłyszeli ciche pyknięcie, co zwiastowało deportację Molly i Teddy’ego do Nory. Ron zgasił papierosa i powiedział:

Myślę, że możemy wejść do domu. Zapraszam.

Drzwi wejściowe prowadziły przez mały przedpokój prosto do kuchni, a następnie do salonu z jadalnią, gdzie siedziała już Andromeda, a Harry stał i czekał na Narcyzę.

Dzień dobry, Pani Malfoy - powiedział Harry wyciągając do niej dłoń - Proszę usiąść. Witaj, Harry, dziękuję. Czego się Pani napije? Herbaty? Czy może dyniowego soku? Poproszę soku, jeśli to nie problem. Straszny upał na zewnątrz, przyda się coś chłodnego. Racja - rzucił Harry i jednym machnięciem różdżki przywołał cztery szklanki i sok dyniowy w karafce, który zgrabnie wylądował na stole. Harry w myślał uśmiechnął się do siebie, wiedząc, że Hermiona mogłaby być nieco zazdrosna, gdyby zobaczyła wykonanie tego zaklęcia z tak wielką gracją. - A więc przejdźmy od razu do rzeczy. Nie ma co tracić czasu. Andromeda powiedziała mi o wszystkim. O tym, że trzymacie w domu córkę Lorda Voldemorta.

Harry nigdy nie bał się mówić o wszystkim prosto z mostu. Nie bał się o urażenie kogoś, jeśli dana osoba nie była wobec niego fair. Wewnątrz coś mu podpowiadało, że należałoby jednak być nieco bardziej taktownym, jednak oddalał szybko od siebie ten głos. Ilekroć myślał o tym, by współczuć zarówno Andromedzie jak i Narcyzie, tylekroć dobijała się do niego wizja bardzo bliskiej przeszłości. I przede wszystkim fakt, że Lord Voldemort zostawił na świecie swojego potomka. Ten fakt nie dawał siedzącym przed nim siostrom żadnego współczucia.

Harry… wszystko Ci już wyjaśniłam - zaczęła Andromeda. Andromedo, proszę - przerwał jej Harry - chcę wysłuchać Pani Malfoy. To, że Tobie tak łatwo przyszło niańczenie córki osoby, która pozbawiła życie Twojej córce, nie znaczy, że mnie będzie tak łatwo przekonać.

Te słowa były niepotrzebne. Ron zrobił minę w stylu „stary, przegiąłeś” i wyprostował się na krześle, Narcyza opuściła głowę i złapała ją prawą ręką, a Andromeda wybiegła z salonu z głośnym szlochem.

Nie powinieneś… - powiedziała Narcyza po czym wstała, chcąc udać się za siostrą. Ja pójdę - powiedział Harry - Pani zostanie tutaj z Ronem - Ron popatrzył się na przyjaciela z miną „dlaczego mi to robisz?” po czym spojrzał na, już teraz też zapłakaną Narcyzę. Harry wyszedł do ogrodu i zobaczył w nim szlochającą Andromedę. Nie sądziłam, że potrafisz być tak podły - powiedziała Andromeda przez łzy - Wiesz dobrze, przez co musiałam przejść, wiesz jak ciężki jest to okres w moim życiu. A Ty nie masz ani krztyny wyobraźni! Andromedo, nie chodzi o to - zaprzeczył Harry. Dziwiło go to, jednak nie było mu do końca żal Andromedy. Może teraz sobie właśnie uświadamia co tak właściwie robi. - Chodzi o to, że nie zdajesz sobie sprawy kim jest to dziecko! Czy ja skłamałem? Czy powiedziałem, coś co nie jest prawdą? Nie! I może właśnie dlatego Tobie wszystko tak łatwo przyszło bo nie potrafiłaś spojrzeć na to dziecko i powiedzieć „Twoja mama zabiła mi córkę i kuzyna, a Twój ojciec zamordował połowę moich bliskich”. Czy tak zrobiłaś? Czy po prostu nie myślałaś o tym? Ty nie rozumiesz! To nie jest ważne kim są jej rodzice! To dziecko! To niewinne dziecko, Harry! Dziecka nie można winić, ona nie jest zła! Nie wiesz tego! Oczywiście, że wiem! Mówiłam Ci o tym, że została sprawdzona! Jeśli chcesz, Narcyza może ją tutaj przynieść i sprawdzimy ją przy Tobie! Tego chcesz? Tak proszę! Chcę to widzieć! Chcę się przekonać, więc mnie przekonaj!

Andromeda nie odpowiedziała tylko z trzaskiem deportowała się z ogrodu. Harry został w nim sam z rozłożonymi rękoma, nie wiedząc dokąd udała się Andromeda. Czy rzeczywiście poszła po Lilith? Czy może nie mogła dłużej znieść krzyku Harry’ego i postanowiła uciec do siebie? Harry postał w ogrodzie jeszcze chwilę po czym postanowił wrócić do Rona i Narcyzy.

Co się stało? Czy słyszałam trzask deportacji? - Narcyza wstała. Na jej twarzy malowało się przerażenie, a po policzkach spływały łzy. Tak. Andromeda się deportowała. - powiedział Harry Oh, wiedziałam, że tak będzie! Harry, nie gniewaj się, jednak Twoja bezpośredniość rani ludzi. Andromeda przechodzi właśnie najtrudniejszy okres w swoim życiu, a Twoje słowa ją bardzo zraniły. Wiem, że jest silna, jednak nawet najsilniejsza osoba czasami nie wytrzyma. Myśli Pani, że ja o tym nie wiem? Myśli Pani, że ja jestem szczęśliwym człowiekiem? - Harry zaczął tracić panowanie nad sobą. Oh, oczywiście, że nie, ale… - Narcyza chciała coś powiedzieć na swoją obronę, jednak było już za późno. Voldemort zabił mi rodziców jak miałem zaledwie rok! Następnie przez 10 lat byłem popychadłem mojego kuzyna nie mając bladego pojęcia o tym kim jestem! Odkąd poszedłem do szkoły ciągle gnębił mnie i moich przyjaciół Pani syn, a Voldemort próbował mnie zabić! Widziałem na własne oczy jak zamordował Cedrica, widziałem na własne oczy jak Pani cudowna siostra, którą trzymała Pani w domu morduje Syriusza, aż w końcu widziałem, co te wszystkie potwory, których trzymała Pani w domu zrobiły moim bliskim! I myśli Pani, że ja tego nie rozumiem? Że ja nic nie wycierpiałem? Że śmiałem się przez te wszystkie lata i współczułem innym, sam prowadząc wspaniałe życie. Oh, Harry przestań! - krzyknęła Narcyza - Nic takiego nie powiedziałam! Ale pomyśl o tym, co Ty zrobiłeś! Miałeś okazję zabić Petera Pettigrew i tego nie zrobiłeś. Dlaczego? Bo potrafisz wybaczać! Wiedziałeś dobrze, że jest tchórzem, który robił to wszystko nie dlatego, że był bezwględnym Śmierciożercą, tylko dlatego, że się bał! Oszczędziłeś go! Nie wysłałeś go na śmierć! Dałeś mu żyć! Umiesz dawać ludziom drugą szansę! Uratowałeś mojego syna po tym jak chciał Cię razem ze swoimi przyjaciółmi zabić! A Ty wyciągnąłeś do niego rękę! Bo wiedziałeś dlaczego to robi! Znałeś go i wiedziałeś, że nie jest zdolny do morderstwa! Andromeda zrobiła dokładnie to samo z Lilith. Nie jest ważne skąd pochodzi. Ważne jest to, że jest niewinnym dzieckiem, które chce żyć na tym świecie.

Harry wpatrywał się w Narcyzę przez dłuższą chwilę. Nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że ktoś kieruje jego umysłem. Nie mógł znieść tego uczucia. Dopiero, gdy Narcyza opuściła wzrok poczuł jak wraca mu kontrola.

Czy Pani właśnie wdarła się do mojego umysłu? - zapytał Narcyzę Przepraszam, Harry, nie zrobiłam tego celowo. Jak Pani to zrobiła? - spytał, zapominając o tym co przed chwilą miało miejsce. Najzwyczajniej. Jednak teraz było to nieświadome. Czasami tak się dzieje. Ma Pani doskonałą zdolność legilimencji. Jest dosyć dobra. Wykorzystałam ją między innymi, by sprawdzać, co się dzieje w głowie Lilith. Może ma Pani rację. - zaczął Harry, postanawiając, że talentem Narcyzy zajmie się w późniejszym czasie - Nie mniej jednak, proszę mnie zrozumieć, że jest to dla mnie niezwykle trudne. Mamy lipiec. Zaledwie dwa miesiące zakończyła się wojna. Zaledwie dwa miesiące temu polegli nasi bliscy. Myśli Pani, że jest tak łatwo się z tym oswoić? Proszę mi teraz wybacz, jednak doskonale wiem, ile dla Pani znaczy Draco. Czy gdyby to on poległ dwa miesiące wcześniej, to czy siedziałaby Pani tutaj z nami i piła sok dyniowy? A gdyby on został zamordowany przez Voldemorta? To czy byłaby Pani w stanie mieć w domu jego córkę? Niech się Pani postawi na moim miejscu.

Narcyza się zamyśliła. Oczywiście strach przed utratą Dracona towarzyszył jej odkąd się narodził. To było nawet porównywalne z obsesją na punkcie jego bezpieczeństwa. Gdyby nie przetrwał bitwy, ona prawdopodobnie poległaby wraz z nim. Wiele razy o tym myślała, jednak tak naprawdę dopiero po słowach Harry’ego dotarło do niej jak się musi czuć Andromeda i jak niezwykle silna musi być, że potrafi zapomnieć o przeszłości, o tym co podłe i złe i ruszyć dalej. Narcyza usiadła zakrywając twarz przed kolejnymi łzami.

Masz rację H-Harry - powiedziała szlochając - Masz c-całkowitą rację. Nie powinnam tu przy-przychodzić, nie powinno mnie tutaj w ogóle b-być. Nie jestem warta, by móc żyć w zgodzie z A-Andromedą. Nie chcę już więcej nikogo skrzywdzić. Pani Malfoy, Pani nikogo nie krzywdzi. Jednak wychowywanie w swoim domu córki Lorda Voldemorta może wiele osób do tego nie przekonać.

W tym momencie z ogrodu dotarł do nich dość głośny trzask i męski, nieco buntowniczy głos.

Andromeda, puść! Ja nie chcę, ja nie będę z nimi rozmawiał! Powiedziałem puść! Nie masz różdżki, nic nie zrobisz, idziesz ze mną - ten drugi głos należał do Andromedy. Harry z Ronem natychmiast rzucili się do drzwi, gdy ich oczom ukazała się Andromeda niosąca w prawej ręce w nosidełku małe dziecko a w lewej ciągnęła za sobą Lucjusza Malfoya, który najwidoczniej został wywleczony z łóżka, gdyż miał na sobie zwykłe, dresowe spodnie i podkoszulek, a włosy miał spięte w kucyk. Wyglądał dosyć komicznie. Przyprowadziłam Ci dwóch gości, Harry - zawołała Andromeda widząc Harry’ego wpatrującego się w nią - Jeśli nie rozumiałeś po dobroci, udowodnię Ci to w taki sposób. Lucjusz! - to Narcyza zerwała się z kanapy i podbiegła do drzwi. - Andromedo, dlaczego…? Czy to… czy to jest Lilith? - Narcyza szeroko wytrzeszczyła oczy, gdy zobaczyła, że w drugiej ręce jej siostra trzyma małą dziewczynkę. Dokładnie tak! Harry chciał dowodów na to, że Lilith nie jest zła, więc go dostanie - Andromeda była bardzo waleczna. Trzymała Lucjusza za rękę tak mocno, że jego przegub był już cały czerwony. No a po co Ci mój mąż? - zdziwiła się Narcyza A po to, gdyż jest mi potrzebny do sprawdzenia małej. No i potrzebny, żeby wyjaśnił Potterowi co zrobił i dlaczego. Ja nic nie zrobiłem! Możesz mnie wreszcie puścić? - Lucjusz już tracił cierpliwość, jednak wiedział, że bez różdżki nic nie może zrobić. Puszczę Cię dopiero wtedy, kiedy będę wiedzieć, że mi nie zwiejesz! A teraz wejdziesz tam, przywitasz się ładnie z Harrym i Ronem, usiądziesz i zaczniesz gadać, zrozumiałeś?

Ta scena wyglądała niezwykle komicznie. Twarz Lucjusza Malfoya była czerwona ze wstydu, a on sam nie chciał patrzeć na nikogo znajdującego się w przedpokoju. Harry’emu Lucjusz przez chwilę przypomniał Mundungusa Fletchera wleczonego przez Zgredka i Stworka na Grimmauld Place niespełna rok temu. Narcyza natomiast była w ogromnym szoku i widać było, że nie potrafiła powiedzieć ani słowa. Andromeda natomiast przypominała teraz już całkowicie Bellatrix. Jej oczy były ciemne, a w nich był wyczuwalny błysk Blacków. Harry nie znał dokładnie historii odejścia Andromedy od rodziny, ale był pewny, że w czasach młodości bardziej przypominała swoją starszą siostrę.

Dobra już! Ale mnie puść - rzucił Malfoy w końcu wyrywając swoją rękę z uścisku szwagierki. - Co mam mówić? Nie przywitałeś się z gospodarzami - powiedziała Andromeda Wychodzę - powiedział Malfoy odwracając się do drzwi, jednak Andromeda jednym machnięciem różdżki wyczarowała przed nim przeźroczystą ścianę. Andromedo, a po co nam Lucjusz? - spytał Harry Ponieważ pomoże mi udowodnić Tobie, że Lilith nie jest złym dzieckiem i w jej krwi nie płynie krew Czarnego Pana. Czyli nie ma w niej nawet Twojej krwi. Słucham? - Harry teraz wyglądał na przerażonego - Mojej krwi? Gdy Czarny Pan się odrodził wykorzystał do tego Twoją krew, pamiętasz? Lilith była sprawdzona pod tym względem i nie ma tam Twojej krwi, czyli nie ma w niej krwi Czarnego Pana, ani Amortencji. Zaraz Ci to udowodnimy. Ciekawe jak to zrobię nie mając różdżki - powiedział Malfoy poddając się i siadając na fotelu Ja mam Twoją różdżkę - powiedziała Andromeda wyciągając spod szaty różdżkę Lucjusza Co? Jakim cudem? - Lucjusz nie wiedział już co robić A takim! A teraz Narcyza powie Harry’emu i Ronowi wszystko o Lilith - powiedziała Andromeda siadając na fotelu obok Lucjusza Ale po co oni mają o tym wiedzieć, powiesz mi? Przecież to nie jest ich sprawa! - Lucjusz się niecierpliwił Muszą o niej wiedzieć, Lucjuszu - powiedziała Narcyza - Harry jest częścią rodziny Dromedy, a Dromeda jest częścią mojej rodziny. Takich rzeczy nie da się ukrywać. Harry jest ojcem chrzestnym Teddy’ego i ma prawo decydować też o jego życiu. No już dobrze! Ale ja nic nie będę mówił - Lucjusz wyglądał teraz jak małe obrażone dziecko, które nie dostało tego, czego chciało. Harry pierwszy raz widział go tak wyglądającego. No dobrze, więc ja powiem - powiedziała Narcyza i wzięła łyka soku dyniowego. - Kiedy Bellatrix zaszła w ciążę od razu mogłam się domyślić kto jest ojcem. Powiedziała mi to jednak po kilku dniach. Był to dla mnie wielki szok, zwłaszcza jak się dowiedziałam, że dziecko zostało poczęte pod moim dachem. Nie mogłam jej wyrzucić z domu, chociaż wiedza o tym, co w sobie nosi napajała mnie ogromnym lękiem. W końcu, gdy Bella była już w siódmym miesiącu ciąży zapytałam ją czy nie chciałaby, abym razem z Cemerie sprawdziła stan jej dziecka. Wiecie, czy wszystko w porządku. Bellatrix nie chciała iść do szpitala, a stan dziecka w brzuchu trzeba stale badać. Bella zgodziła się, bo było widać, że kocha swoje dziecko. Chociaż nie tak jak powinna je kochać matka. Jak się możecie domyślać Bella ze swojego potomka chciała uczynić zagorzałego Śmierciożercę. Gdy już rozpoczęłyśmy sprawdzanie, wiecie… nie jest to takie proste. Wymaga bardzo zaawansowanej magii. Trzeba przyłożyć różdżkę do brzucha matki i czekać, aż ta zacznie wibrować. Jeśli wibruje, znaczy, że wykryła żyjącą istotę, która nie potrafi się porozumieć. Takich technik magii używano już w średniowieczu, kiedy inni czarodzieje chcieli się nawzajem znajdować. Gdy różdżka przestaje wibrować wtedy na jej końcu zawisa płyn, podobny jak do myśli, który się też umieszcza w myślodsiewni. Jednak nie czytamy wówczas myśli dziecka, ale sprawdzamy czy wszystko jest w porządku. Gdy to zrobiliśmy z Lilith wtedy okazało się, że to dziewczynka, zdrowa i że póki co nic nie wskazuje na to, żeby była czymś wewnętrznie skażona. To mnie bardzo uszczęśliwiło. Jednak dopiero po jej narodzeniu mogliśmy ją całkowicie sprawdzić. Gdy miała zaledwie kilka dni sprawdziliśmy jej krew łącząc ją z krwią Belli i okazało się, że są niemalże identyczne. Tylko mała cząstka nie mogła zostać zidentyfikowana, jednak Cemerie zbadała ją bardzo dokładnie i wynikało, że jest to cząstka krwi Riddle’ów. Nie było ani krztyny krwi od Gauntów, co nas bardzo zaskoczyło. Okazało się też, że w jej krwi nie płynie Amortencja, ani żaden inny eliksir. Czyli można by powiedzieć, że Lilith ma tylko matkę. Bardzo rzadko się to zdarza, jednak najwyraźniej TE możliwości Czarnego Pana były bardzo znikome. Jeżeli mi nie chcecie uwierzyć to Andromeda przy Was sprawdzi Lilith.

Na chwilę zapadła cisza. Narcyza wpatrywała się w Harry’ego wzrokiem pełnym nadziei, a Harry w nią. Andromeda wpatrywała się raz to w Harry’ego, to w swoją siostrę, Lucjusz siedział naburmuszony a Ron oglądał swoje paznokcie. W końcu Harry się odezwał.

Czy ona śpi? Tak…śpi - odpowiedziała Andromeda spoglądając na Lilith, a później na Harry’ego - Harry, proszę, zaufaj nam. To niewinne dziecko.

Harry nie wiedział co myśleć. Cała ta sytuacja przypominała mu jakąś komedię. Albo sen. Siedział w jednym pokoju z Malfoyami i córką Voldemorta. Czy to się mogło skończyć dobrze?

Zrozumcie mnie, że to nie jest dla mnie łatwe. Ja… ja nie wiem, czy ja potrafię, okey? - powiedział Harry wstając. - Za dużo wszystkiego. Dla mnie też nie było to proste, Harry, proszę zaufaj mi - powiedziała Andromeda też wstając i podchodząc do Harry’ego - Ale gdy na nią spojrzałam to nie widziałam Bellatrix, ani JEGO. WIdziałam tylko niewinną dziewczynkę. To wszystko. Spójrz na nią Harry.

Andromeda podeszła do nosidełka i podniosła go wraz z małą Lilith w środku. Harry nie chciał patrzeć. Bał się. Bał się, że może zobaczyć coś, czego inni nie widzą. Bał się, że jak otworzy oczy to będą czerwone jak oczy Voldemorta. W końcu jednak zmusił wszystko w sobie i spojrzał na małe zawiniątko. Dziewczynka, która spała w nosidełku była piękna. Miała jasną karnację, bardzo jasną i kępkę czarnych włosów. W niczym nie przypominała Voldemorta. Nagle otworzyła oczy i po cichu zaczęła szlochać. Narcyza podeszła i uciszyła małą głaszcząc ją po głowie. Oczy małej Lilith były czarne, tak jak oczy Bellatrix, jednak w tych małych oczkach nie było ani krztyny zła. Były to niewinne, piękne czarne oczy, które Harry’emu bardzo przypominały oczy Syriusza. To z pewnością były oczy Blacków. Mała, gdy zobaczyła Harry’ego uśmiechnęła się do niego, a Harry chcąc nie chcąc również się uśmiechnąć. Obserwujący tą scenę Ron zerwał się z fotela i podszedł do Harry’ego, by też zobaczyć małą Lilith. I on też się uśmiechnął.

Wygląda… eeee… w porządku? - powiedział Ron, nie wiedząc, czy dobrze dobrał słowa - W sensie no… jak dziecko. Nie widziałem dużo dzieci, ale ona wydaje się być w porządku. Bo jest w porządku. Tak jak mówiliśmy - powiedziała Andromeda - Więc jak, Harry? Będziesz w stanie to zaakceptować?

Harry jeszcze przez chwilę patrzył na Lilith po czym spojrzał na Andromedę. Nie wiedział nadal co powiedzieć.

Andromedo… Dla mnie jest to nadal ciężki i świeży temat - powiedział - Jednak uznajmy, że mogę ją póki co zaakceptować. Jednak nie proś mnie póki co bym został jej opiekunem. Oczywiście - powiedziała Andromeda i przytuliła Harry’ego - Dziękuję Ci bardzo. No i co? - powiedział Lucjusz wstając - Wcale nie byłem Wam potrzebny! Narcyza, wracajmy.

Narcyza nie wyrażała zbytnio chęci, by iść, jednak uznała, że lepiej będzie jak Harry sobie jednak wszystko przemyśli. Szybko zebrała się i razem z Lucjuszem i Lilith deportowała się do swojego domu.

-----

No więc jak zwykle kilka słów.

1. Kogiel - mogiel - tak jak wspomniałam wcześniej jest trochę na mieszane za co bardzo mocno przepraszam i obiecuję, że już więcej nie będę nic próbować na siłę wymyślić :D Mam nadzieję, że się nie pogubiliście w tym za bardzo ;)

2. Niektórzy z Was mogą pomyśleć, że chcę zrobić kumpli z Malfoyów i Harry'ego. No cóż... może nie do końca kumpli ale, ale... no cóż trzeba czytać :)

3. Błędy: wszystkie jakie popełniłam! Bardzo przepraszam i mam nadzieję, że nie są zbyt dużym utrudnieniem!

Póki co chyba tyle ;) Do zobaczenia wkrótce!

Buziaki,

Cemerie

Hej! Były dwa miesiące przerwy, a tu nagle dwa rozdziały w jeden dzień! Tak jak wspomniałam ostatnio, mam już ich kilka napisanych, a korzystając z wolnego wieczoru postanowiłam dopracować kolejny i wstawić go właśnie teraz. Zastanawiałam się trochę nad tym, czy to odpowiedni moment, jednak stwierdziłam, że nie ma co już dłużej zwlekać. Krótki wstęp: W tym rozdziale mamy kolejny dzień i przenosimy się do Andromedy i jej RETROSPEKCJI. Tak. To jest coś co kocham najbardziej :) Rozdział jest trochę przydługi, ale się trochę rozkręciłam. Musiałam w końcu powiedzieć sobie dość, bo mogłabym go kontynuować bez końca, a wtedy zaczęłoby się to już robić nudne. A więc zapraszam do czytania i mam nadzieję, że się spodoba!

----

Tego ranka Andromeda obudziła się wcześniej. Teddy jeszcze spał, więc postanowiła posegregować jego ubrania. Ten czas szybko leci i jej wnuczek zdążył już wyrosnąć z niektórych ubrań. Podeszła do szafy i zaczęła wyjmować ubranka. Po chwili zdała sobie sprawę, że nie ma siły tego robić i usiłowała zmusić je same do segregacji, jednak nie bardzo jej to wychodziło. Przy jeszcze kolejnym machnięciu różdżką jedno ubranko się podpaliło, a przy kolejnym z szafy wyleciało wielkie pudło i cała jego zawartość wysypała się na podłogę.

Eh… nie wiem co się ze mną stało - powiedziała sama do siebie patrząc na książki, które wypadły z pudła. Już miała machnąć różdżką kolejny raz, by posprzątać bałagan, gdy nagle jej wzrok przykuła kolorowa, podniszczona książka. - Jakim cudem? - spytała samą siebie i podniosła książkę z podłogi.

Było to „Poznanie Świata Magicznego”. Andromeda wpatrywała się w książkę przez dłuższą chwilę, a po chwili zaczęła powoli szlochać. Tyle lat minęło odkąd ją pierwszy raz wzięła do ręki. Andromeda wzięła różdżkę i wezwała z sąsiedniego pokoju swoją myślodsiewnię. Ta przyleciała do sypialni i zawisła przed nią. Dromeda końcem różdżki wyciągnęła ze swojej głowy białą, gęstą nić i wrzuciła ją do misy, po czym sama się w niej zatopiła:

Andromeda siedziała na podłodze pod salą Transmutacji. Miała jeszcze dwie godziny do rozpoczęcia się zajęć, a Armida - jej przyjaciółka z dormitorium miała właśnie trening Quidditcha. Nie chciała tego nigdy mówić na głos, ale wiedziała, że ten rok nie będzie taki jak poprzednie. Bella, Cemerie, Lucius, Aidan i Rudolf skończyli szkołę i ich tajna grupa jakby automatycznie się rozpadła. Oczywiście była jeszcze Narcyza i Syriusz. Ale prawda była taka, że gdy Narcyza poczuła swobodę własnych ruchów, gdy Bella skończyła szkołę, dawała upust swoim własnym pragnieniom. Była delikatniejsza, niż zwykle i wcale tak mocno się nie kryła z faktem, że o wiele bliżej jej do Syriusza, niż do własnych sióstr. Z kolei Syriusz spędzał całe czasy oczywiście z James’em i dwójką swoich przyjaciół, a szlama Lily kręciła się non-stop z młodym Snapem, co nie podobało się Jamesowi. Mimo, że w zeszłym roku chodził z Narcyzą, widać było, że jego prawdziwą miłością jest właśnie ta rudowłosa piękność, w której żyłach płynie brudna krew. Siedząc tak i rozmyślając Andromeda zorientowała się, że wpatruje się w książkę leżącą niedaleko niej. Sięgnęła po nią ręką i przeczytała tytuł: „Poznanie Świata Magicznego” autorstwa Amy Smith. Otworzyła ją, by sprawdzić do kogo należy, jednak nie była podpisana. Zdecydowała się ją odnieść do biblioteki, jednak przed tym chciała zobaczyć o czym też ta książka jest i szybko zaczęła żałować, że ją w ogóle zauważyła. Autorka książki była szlamą, która zaczęła uczęszczać do Hogwartu w roku 1946. Opisywała jej wszystkie odczucia, obawy oraz chwile związane z magicznym światem. Nie wiedząc kiedy, Andromeda zdała sobie nagle sprawę, że jest już na setnej stronie. Wstydziła się tego, że to czyta, ale książka wciągnęła ją na tyle mocno, że nie zauważyła, że ktoś się jej przygląda.

„Poznanie Świata Magicznego”? - był to przystojny, wysoki chłopak o blond włosach. Miał na sobie jeansy i T-shirt z logiem Salamander - czarodziejskim zespołem rockowym. Na pierwszy rzut oka Andromeda nie miała pojęcia kim ów chłopak był, jednak zdała sobie sprawę, że jest w jej wieku i w zeszłym roku uczęszczali razem na Astronomię. - Nie sądziłem, że czytasz takie książki, Black. To nie jest moje - Andromeda szybko wstała, rzuciła książkę na ziemię i kopnęła ją w kąt. Chyba nigdy wcześniej nikt jej tak bardzo nie zawstydził - Po za tym jakim prawem podchodzisz do mnie i mi przerywasz? Kim Ty właściwie jesteś? Jestem z Ravenclaw, chodziliśmy w zeszłym roku razem na Astronomię, a dwa lata wcześniej na Antyczne Runy - powiedział uśmiechając się nonszalancko. Po jego minie można było stwierdzić, że obserwował Andromedę nie od dzisiaj. - Pamięć to masz kiepską, Black. Być może. A być może nie zwracam uwagi na ludzi na których mojej uwagi zwracać nie chcę - odparła unosząc głowę do góry i krzyżując na piersiach ręce. No tak. To by wyjaśniało, dlaczego dziwisz się, że mnie tutaj widzisz, bo w tym roku mamy razem Transmutację - odparł i wyjął z torby podręcznik do Transmutacji. Dopiero teraz Andromeda zauważyła, że na jego torbie widnieje piękny, brązowy orzeł- znak Ravenclaw. No dobrze, ale zajęcia rozpoczynają się dopiero za jakiś czas, więc możesz sobie iść i wkurzać kogoś innego. Nie wiedziałem, że Cię wkurzam - zaśmiał się chłopak. - Nie wyglądasz na wkurzoną. Raczej na zaintrygowaną.

Na te słowa Andromeda nie wiedząc czemu poczuła tak mocny skurcz w żołądku, że nie zmieściłoby się w nim teraz nawet winogrono. Ależ to dziwne. O co chodzi? Przecież nie zna tego chłopaka, nie wie nawet kim on jest ani jak ma na imię! A on, zdaje się, że wie o niej bardzo dużo, co w pewnym sensie jej się podobało. A może to on jej się podobał? No tak, był nieziemsko przystojny, to trzeba przyznać. Sama się dziwiła, że nigdy na niego nie zwróciła uwagi. Czyżby przez ostatnie pięć lat była tak bardzo wtopiona z ludzi ze swojego domu, że nie zwracała uwagi na innych? W sumie tak. I w sumie tak powinno być. Nie wyobrażała sobie nigdy mieć chłopaka z innego domu, przecież to byłby jakiś skandal. Nie. Musi odejść i najlepiej wypisać się z Transmutacji. „Boże…o czym ja myślę?” pomyślała i chwyciła się za głowę.

Może do Skrzydła Szpitalnego? - zapytał chłopak. Słucham? - Andromeda spojrzała na niego i natychmiast tego pożałowała, bo jej żołądek skurczył się jeszcze bardziej na jego widok. Trzymasz się za głowę - powiedział wskazując palcem, a drugą rękę wsadził do kieszeni. Wyglądał teraz nieziemsko - Więc pewnie Cię boli. Nie masz lepszych zajęć? - odpowiedziała Andromeda nienaturalnie wysokim i niezwykle sztucznie wściekłym głosem - Chciałam w spokoju odpocząć, to się nie da! No dobrze, już dobrze - odpowiedział uśmiechając się - Więc sobie odpoczywaj. Ja odpocznę tutaj - wskazał miejsce z drugiej strony drzwi do klasy Transmutacji, usiadł na podłodze i wyjął książkę, którą natychmiast zaczął czytać. Żartujesz sobie, tak? - Andromeda niemal krzyknęła - Nie możesz iść gdzieś dalej? Idź przynajmniej się przebież, bo z tego co wiem na zajęcia chodzi się w szatach, chyba, że dla Ciebie zmienili regulamin! A że też na to nie wpadłem - odpowiedział chłopak udając zdziwienie - Dzięki, że tak o mnie dbasz, Black. No i ja też mam kiepską pamięć. - mrugnął do niej. W tej chwili nie tylko zniknął żołądek, ale też wszystkie mięśnie. „To się nie dzieje naprawdę” - pomyślała Dromeda. Więc mówisz szaty - powiedział po czym wziął różdżkę, skierował ją do swojej torby i krzyknął: Accio szaty! - I nagle z torby wyskoczyły wprost na jego kolana wymięte szaty. Andromeda wpatrywała się w niego z otwartymi ustami. Chłopak wstał i również za pomocą różdżki nałożył na siebie szaty, a następnie jednym machnięciem sprawił, że same się wyprasowały. - No i już! Zadowolona? Jesteś, aż tak leniwy, że musisz używać różdżki, by się ubrać? - prychnęła Andromeda Oj, Black… Dziwię się, że też słyszę takie słowa od Ciebie. - uśmiechnął się kokieteryjnie, a Andromeda poczuła, że będzie musiała zmienić bieliznę. - Przecież różdżka jest po to, by robić wszystko, co tylko zechcesz, czyż nie? No to chyba mamy odmienne zdanie! - odpowiedziała niezbyt z prawdą Dromeda Słodka jesteś jak się złościsz - uśmiechnął się raz jeszcze i w tej chwili nadeszła Armida. Cześć! Już jestem, stwierdziłam, że się jeszcze przebiorę na szybko - powiedziała Armida Super! Jak trening? - spytała Dromeda, po czym szybko dodała - O! Właśnie się otworzyły drzwi do sali, wchodzimy?

I obie pospiesznie weszły do sali. Do lekcji pozostało dziesięć minut, uczniowie powoli się schodzili. Armida opowiadała o swoim treningu, jednak do Andromedy nie docierały jej słowa. Jej myśli cały czas błądziły w okół chłopaka, który siedzi parę rzędów dalej. Postanowiła jednak, że tego, co się wydarzyło nie zdradzi swojej przyjaciółce. To na pewno było tylko jednorazowe. Kiedy McGonagall weszła do sali wszystkie głosy ucichły.

Dzień dobry wszystkim - przywitała się profesor, a sala odpowiedziała jej chórem - Dzisiaj poznamy teorię bardzo przydatnego, ale też niebezpiecznego zaklęcia Duro. Kto mi powie co to za zaklęcie i dlaczego potrafi być przydatne i niebezpieczne? Pan Tonks? Proszę bardzo. Zaklęcie „Duro” przemienia obiekt w kamień - odpowiedział Tonks, a Andromedzie zamarło serce. To był ON. Nie miała pojęcia kim są owi Tonksowie, ale zapamiętała sobie to nazwisko. - Jest przydatne, ponieważ może nas obronić: na przykład możemy zamienić w kamień węża. Natomiast bywa niebezpieczne rzucone na człowieka. Jest zabawne dopóki używamy go z rozsądkiem i nie dajemy z siebie pełnej mocny. Natomiast rzucone w złości może doprowadzić do stałych zmian w ciele człowieka, a w połączeniu z innym zaklęciem, nawet to śmierci. Bardzo dobrze, panie Tonks. Dziesięć punktów dla Ravenclaw. - pochwaliła go McGonagall. - No więc teraz zajmiemy się teorią tego zaklęcia.

Lekcja Transmutacji minęła niezwykle szybko, Andromeda nie wyniosła z niej tym razem żadnej wiedzy. Jej myśli cały czas krążyły wokół przystojnego Tonksa. „Tonks…Tonks”, myślała „Kim jesteś panie Tonks?”. Zwykle jak słyszała czyjeś nazwisko to od razu go kojarzyła. Rody czarodziejskie są zwykle bardzo znane. „A może on pochodzi z zagranicy?”, rozmyślała, „Tonks to nazwisko angielskie, ale może jego rodzina wyniosła się za ocean przed wieloma laty i teraz powrócili?”. Nie mogła nic konkretnego wymyślić, dlatego zaraz po zajęciach z Transmutacji postanowiła udać się do biblioteki.

Do biblioteki? - zdziwiła się Armida - Andromedo, wiem, że lubisz naukę, ale to już przesada… Jest piątek! Myślałam… - tu ściszyła głos - że przemkniemy się do Hogsmeade. To bardzo ważne, przepraszam - odpowiedziała Dromeda - zapomniałam o poniedziałkowym eseju na Numerologię. Muszę to zrobić dzisiaj, żebyśmy jutro spędziły cały dzień w Hogsmeade, a całą niedzielę będziemy spać. No dobrze. Znajdę w takim razie Barry’ego. - powodzenia Do zobaczenia! - odpowiedziała Andromeda i szybko pomknęła do biblioteki.

Tak jak się spodziewała było w niej praktycznie pusto, a tego właśnie potrzebowała. Zaczęła szperać w przeróżnych książkach na temat czarodziei z Wielkiej Brytanii, czarodziei z zagranicy, ale kompletnie nic nie znajdywała. Jedyna wzmianka jaka się pojawiła dotyczyła Henry’ego II Tonksa, hrabii Austrowęgier, który w 1872 roku został skazany na śmierć za transmutowanie kozy w kocioł na oczach mugoli. Jednak w chwili swojej śmierci był bezdzietnym kawalerem i ostatnim potomkiem ze swojego rodu. Andromeda zaczęła też przegrzebywać książki o transmutacji, książki o austriackich i węgierskich czarodziejach, ale żadnej wzmianki już nie znalazła. W końcu stwierdziła, że rodzina Tonks pochodzi najpewniej z zagranicy i nie osiągnęli nigdy nic na tyle wielkiego, by pisano o tym w książkach. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. „Nie, to niemożliwe”, pomyślała wzdrygając się na samą myśl, „Jest za dobry w czarach, za bardzo na wszystkim się zna i posługuje się różdżką, jakby się z nią urodził… Chyba, że jest półkrwi?”. Ta myśl nie pocieszała wcale Andromedy, ale na pewno była bardziej znośna, aniżeli pierwsza. „Może jego ojciec, Tonks, jest mugolem, a matka czarownicą? Więc nie dziwne, że nie ma wzmianki o Tonksie, trzeba szukać po nazwisku matki. Ale jak się tego dowiedzieć?”. Andromeda spędziła w bibliotece jeszcze sporo czasu, gdy nagle z rozmyślań wyrwał ją bardzo znajomy głos.

Jesteś w bibliotece? W piątek wieczorem? - Była to Narcyza. Trzymała w ręku pergamin i pióro i wyglądała na rozbawioną widokiem siostry. Kurde, Cyśka… - odpowiedziała Dromeda chwytając się za serce - Ale mnie przestraszyłaś. Co Ty tutaj robisz? Muszę napisać esej dla Slughorna, a Pokoju Wspólnym Avery urządził imprezę. - odpowiedziała Cyzia przewracając oczyma. Znowu… Już mam tego dość. Słuchaj… - nagle wpadła na pewien pomysł - Nie kręcisz już z Potterem, prawda? Nie… Skąd Ci to przyszło do głowy? Nie wiesz, gdzie on teraz jest? Nie…a po co Ci on? Na pewno teraz próbuje przekonać Lily, żeby się z nim umówiła. Rozmawiałam dzisiaj z Syriuszem na zielarstwie i mówił, że momentami ma już tego dość - zaśmiała się I że żałuje, że już nie jesteś jego dupeczką - odpowiedział męski głos z drugiego końca biblioteki SYRIUSZ! - Narcyza zerwała się na równe nogi na widok kuzyna - Co Ty wygadujesz? Tylko mówię Andromedzie dokładnie co powiedziałem - wyszczerzył zęby. Cyzia, możemy się kopsnąć do Miodowego Królestwa zawsze jeśli chcesz - odpowiedział James puszczając oczko Narcyzie Nie, dziękuję - odpowiedziała dumnie Narcyza - Co tutaj robicie? Usłyszeliśmy Dromedę wzywającą Jamesa, gdy przechodziliśmy obok - powiedział Syriusz podchodząc do starszej kuzynki i przeglądając książki, które przed nią leżały - „Austriaccy czarodzieje Czystej Krwi”? To praca domowa, czy podoba Ci się niemiecki język? Oh, spadaj! - powiedziała Andromeda zabierając książki sprzed nosa Syriusza - Sam je lepiej poczytaj, może się nauczysz jak się nie plami czystości krwi! Im jesteś starsza, tym bardziej przypominasz mi naszą słodką Bellę - wyszczerzył się James Słuchaj, Potter - powiedziała Andromeda podchodząc do niego z groźną miną - Jak nie chcesz, żeby się moi rodzice dowiedzieli o Twoim romansie z moją siostrą to lepiej mi teraz odpowiesz na kilka pytań. O hoho! - zaśmiał się Syriusz - Robi sie ciekawie! Dajesz, złotko, wszystko Ci wyśpiewam - odpowiedział James unosząc ręce, jakby gestykulował poddanie się NARCYZA - krzyknęła Andromeda - Możesz zabrać Syriusza na krótki spacer? Chcesz mnie zeswatać z kuzynką? - zdziwił się Syriusz - to jest pierwsza linia, ja nie wiem czy to zaakceptują Oh zamknij się! - krzyknęła Andromeda - Tak wogóle, czy ktoś z Was rzucił Muffliato? Tak, ja - odpowiedział James - stwierdziliśmy, że tak będzie wygodniej Świetnie. Dobra. Syriusz, Cyzia idźcie na spacer, znajdźcie Irytka, Filcha, róbcie co tam chcecie, ale dajcie nam kilka chwil Uuuuu, będzie się działo - powiedział rozbawiony Syriusz Słuchaj, Ty zdrajco! - rzuciła się w jego stronę Andromeda - Jeśli nie przestaniesz mi pyskować odbiorę Bellatrix jej główne marzenie i sama Cię wykończę, jasne? O kuźwa, to zabrzmiało strasznie - Syriusz udawał wystraszonego - To chodź Cyzia, bo Tobie się też oberwie za romans z Gryfonem Nie mieliśmy romansu - zaperzyła się Cyzia Tak, tak, wiem - Syriusz machnął ręką, wziął Narcyzę i razem wyszli z biblioteki zostawiając w niej Andromedę i Jamesa. No więc, o co chciałaś się zapytać?- zapytał James siadając na stoliku Słuchaj. - zaczęła Andromeda i skierowała palec wskazujący w jego stronę - Jestem pewna, że za pewne powiesz o wszystkim Syriuszowi, ale oprócz niego nikt o tym nie może wiedzieć, szczególnie Narcyza, jasne? Pewnie, złotko, masz moje sto procent Po pierwsze nie jestem Twoim złotkiem, Potter, a po drugie mówię serio! Jeśli się dowiem, że się komuś wygadałeś niechcący stracisz pamięć, jasne? Pewnie - odpowiedział James sztucznie poważnym tonem Dobra, do rzeczy. Ilu znasz ludzi z Ravenclaw? Tych kujonów? - zaśmiał się - Dromeda, ja się z nimi nie zadaję… Ale znasz dużo ludzi! Więcej, niż ja! Ja znam tylko Ślizgonów! Ja nie jestem Ślizgonem Ohh! Wy jesteście wyjątkami, które nie wiem dlaczego w ogóle mają miejsce, ale nie ważne. Potrzebuję się czegoś dowiedzieć o rodzinie Tonks. Tonks? Czekaj coś mi to mówi… No! Dajesz! Tonks…Tonks…Mistrz Gargulków -krzyknął James klaszcząc w dłonie - Nie wiem jak ma na imię, ale Tonks - Mistrz Gargulków to mi się kojarzy. W zeszłym roku jak graliśmy z Syriuszem to on przyszedł i nam inni mówili, że on jest niepokonany w tej grze. Jak on ma na imię? A bo ja wiem? Ok… Słuchaj… Czy mogłabym liczyć na Twoją pomoc? W jakim sensie? Dowiedz się czegoś o nim, proszę! Przetrzepałam całą bibliotekę i kompletnie nie mogę znaleźć nic o żadnych Tonksach. Może nie zrobili nigdy niczego, żeby o nich pisać. Przecież nie wszyscy są w książkach Ale stare czarodziejskie rody zawsze w nich są. O Potterach jakoś huczy tysiące książek. Może jest z zagranicznego rodu? - wskazał na książkę, którą Andromeda trzymała w ręce - Albo w ogóle z żadnego rodu? Wiesz, nie wszystkie rodziny mają swoje rody. To są bardziej staromodne wymysły od których się odchodzi. Dowiesz się tego? Dla mnie? No cóż…Łatwe to nie będzie, ale spróbuję. Poczekaj - James sięgnął do kieszeni spodni i wyjął z niej kawałek pergaminu, a zza pazuchy wyjął różdżkę, którą wycelował w pergamin i rzekł: Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego. - na pergaminie zaczęła powoli tworzyć się mapa Hogwartu. - No więc zobaczmy, gdzie się teraz ukrywa. Może jest w pokoju wspólnym? - podpowiedziała Andromeda patrząc na mapę zza ramienia Jamesa W piątkowy wieczór? - zakpił James Nie wszyscy chleją w Hogsmeade czy Zakazanym Lesie! Może on przestrzega regulaminu! - oburzyła się Dromeda No i masz rację. Bingo - odpowiedział dumnie James - Mamy Teda Tonksa w Pokoju Wspólnym Krukonów. Ted? - zapytała Andromeda Jak widać. Idźcie tam. I podpytajcie go o coś! Ha! Ty zwariowałaś! Czemu sama nie pójdziesz? Poza tym co się tak na niego uwzięłaś? Nie uwzięłam się. Po prostu… Tak po prostu chcę wiedzieć. Wy Blacki, kłamać nie umiecie. Zabujałaś się w przypadkowym gościu? NIE ZABUJAŁAM SIĘ W NIM - krzyknęła Andromeda - Po prostu chcę wiedzieć. Dobra już dobra. Dowiemy się czegoś A CO TO ZA SIEDZENIE NA ŁAWKACH?? - nagle zza regału wyszła Pani Pince - WYNOCHA MI STĄD, JUŻ! BIBLIOTEKA ZAMKNIĘTA

James z Andromedą szybko wybiegli z biblioteki śmiejąc się po cichu.

Jejku… ta poprzednia bibliotekarka była zdecydowanie mniej agresywna - zaśmiał się James - Dobra, to idę po Syriusza i jak się czegoś dowiemy to dam Ci znać.

Pożegnali się i Andromeda postanowiła wrócić do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, w którym było pusto. Postanowiła, że jeszcze trochę poczyta książkę i pójdzie spać. Mając nadzieję, że rano dowie się czegoś o Tajemniczym Tedzie, łyknęła kilka kropel Eliksiru Słodkiego Snu i pogrążyła się we śnie.

Następnego ranka Andromeda obudziła się wyjątkowo wyspana. Zdziwiło ją jednak, że w dormitorium nikogo nie ma. Spojrzała na zegarek.

O kurdę - krzyknęła - Już jest 11! Spałam z 12 godzin! A miałam iść do Hogsmeda z Armidą… No miałaś iść - właśnie do dormitorium weszła Armida - I masz jeszcze szansę. Nie mogłam Cię dobudzić przed śniadaniem. Ehh… łyknęłam Eliksir Słodkiego Snu…- odpowiedziała Andromeda - I chyba trochę przesadziłam. Co Cię gnębi? - spytała Armida siadając na swoim łóżku Po prostu byłam zmęczona… Rozumiesz… Ledwo co zaczęliśmy rok szkolny, a już tyle pracy… Wiem - odpowiedziała Armida, a Andromedzie ulżyło, że łapła tą bajeczkę - Ale spokojnie, damy radę. Zawsze dajemy, no nie? Tak…masz rację. W ogóle spotkałam Twojego kuzyna na śniadaniu i chciał się z Tobą spotkać. Serio? Co mówił? Jakieś sprawy rodzinne, nie wdawałam się z nim w dyskusję… Wiesz jak lubię Gryfonów - powiedziała Armida i włożyła dwa palce do ust imitując wymioty. Obie zaśmiały się. Tak. Jeżeli coś chce to lepiej muszę się z nim spotkać w jakimś zacisznym miejscu, żeby nikt nas nie widział. Tak jak w poprzednich latach? - zasugerowała Armida Oh, Armido! Ty znowu o tym? Czasami było fajnie… Z tą szlamą też, prawda? Dobra, zakończmy rozmowę, bo zaczynam się wstydzić. No bo powinnaś! Ciesz się, że i tak się udało Wam tak dobrze ukrywać, a ludzie myśleli, że to tylko na pokaz przed McGonagall. Czy zostało coś jeszcze ze śniadania? - spytała Andromeda Pewnie. Jakieś resztki. Ile Ci zejdzie? Myślałam, żeby się wybrać do Hogsmeade około 12. Wyrobię się - powiedziała Andromeda ubierając się. Dobra, idę jeszcze pogadać z moim. To o 12 na dziedzińcu? Tak! Do zobaczenia.

Andromeda szybko się ubrała, skoczyła na szybkości do łazienki, umyła zęby, przeczesała włosy i zrobiła lekki makijaż. Wsadziła różdżkę do tylnej kieszeni i wybiegła z dormitorium.

Dromeda! - krzyknęła Narcyza Cyźka, spieszę się trochę, co jest? Chcę się o coś zapytać… - Narcyza podeszła bliżej do swojej siostry i ściszyła głos - Lily z Severusem wybierają się do Hogsmeade… Lily zaproponowała bym też poszła… Narcyza - Andromeda wzięła głęboki oddech - Słuchaj. Już nie tworzymy szkolnego teatru, jasne? Zadawanie się ze szlamami to nie jest dobry przykład dla naszej rodziny, a Ty już nie jesteś młoda i nie możesz być lekkomyślna. Jakoś młody Snape nie przejmuję się tym, z jakiej rodziny ona pochodzi - odparła Narcyza krzyżując ręce na piersiach. Młody Snape ma ojca mugola. On nie musi się przejmować. Ty za to możesz rozmawiać z Potterem! Ale Potter jest czystej krwi! Ale jest Gryfonem! Ale jest czystej krwi! - powiedziała Andromeda doniosłym tonem przewracając oczami - A to się liczy! Pamiętaj z kim Cię widzą! Musisz już myśleć o dorosłym życiu, o tym by znaleźć sobie sama męża, a nie żeby Ci rodzice wybrali! Chyba tego nie chcesz? Sama bym się wtedy wydziedziczyła - oburzyła się Narcyza No właśnie! Więc patrz przyszłościowo! - Andromeda spojrzała na siostrę i zobaczyła, że ma łzy w oczach - Słuchaj, Cyźka… Zrobisz jak uważasz… Pamiętaj, że Cię ostrzegałam. A teraz muszę lecieć. Zobaczymy się wieczorem!

I wyszła zostawiając Narcyzę po środku Pokoju Wspólnego z kłębem myśli. Andromeda wyszła po schodach i nagle poczuła jak ktoś łapie ją za rękę.

Aua! - krzyknęła Cicho bądź - odpowiedział męski głos Co Wy odwalacie? - powiedziała Andromeda, gdy zobaczyła, że owym napastnikiem był Syriusz, który razem z Jamesem ukrywał się pod Peleryną Niewidką. Przecież chciałaś załatwić sprawę po cichu, tak? - zapytał James Ale bez przesady! No dobra, już dobra. Jak Ci się podoba mój nowy zegarek? - spytał James prezentując nowiutki złoty zegarek na swojej prawej ręce - Ojciec przysłał mi go dziś rano. To szwajcarska produkcja uwaga…. OCTAVIUS MAGANIAC! Warty kilka tysięcy galeonów. A co mnie to obchodzi, Potter? - krzyknęła zdenerwowana Andromeda - Chcesz się pochwalić zegarkiem, Ty snobistyczny, rozpieszczony Gryfonie, czy masz dla mnie jakieś wieści? Nie tak ostro, złotko - odpowiedział James - Zdobyłem wszystkie potrzebne informacje na temat Twojej ofiary Więc gadaj! - Andromeda już powoli wychodziła z siebie Oj, kuzynko… Nie ucieszysz się - Syriusz wyszczerzył zęby I musiałeś mu powiedzieć, tak? - spytała Andromeda Przecież pozwoliłaś - zaśmiał się James - No i sam bym nie dał rady No to gadajcie, co o nim wiecie? Dla sprostowania - odezwał się Syriusz - i nie masz co kłamać: Chcesz go wyrwać, tak? GADAJCIE, CO WIECIE - krzyknęła Dromeda, która już miała dość tych podchodów No dobrze, już dobrze. - zaczął Syriusz - Poszwędaliśmy się trochę z Jamesem, podpytaliśmy kilku znajomych i zagralismy z Tedem w gargulki No i? - niecierpliwiła się Andromeda Nie dziwne, że nie mogłaś go znaleźć w żadnej książce w naszej bibliotece - podpowiedział James. Ted Tonks to mugolak - powiedział Syriusz szczerząc zęby

Andromeda przez chwilę nie zrozumiała słów Syriusza. Stala i patrzyła się na nich jakby widziała ich po raz pierwszy w życiu. A gdy już w końcu dotarły do niej słowa, które gdzieś tam głęboko w podświadomości krążyły jej po głowie, myślała, że zemdleje.

Że co, proszę? - spytała Ted Tonks to mugolak - powtórzył Syriusz - Jego ojciec jest sędzią, a matka wykłada Historię na Oxfordzie…. to coś w rodzaju Hogwartu dla mądrych mugolci. Nie wierzę… Nie wierzę w to - Andromeda z wrażenia osunęła się na podłogę Nie załamuj się, złotko - powiedział James - Będą inni. No chyba, że zdecydujesz się porzucić rodzinną tradycję i razem z Syriuszem będziesz prowadzić nędzne życie w Stowarzyszeniu Wydziedziczonych Blacków. I dasz kochanej Belli kolejną ofiarę - wyszczerzył się znowu Syriusz

Do Andromedy nie docierały jednak ich słowa. Nigdy wcześniej nie czuła prawdziwego zauroczenia. Nigdy. A teraz… To było tak silne. A właściwie w ogóle go nie znała. A jednak, coś ją do niego tak bardzo ciągnęło. Co teraz ma zrobić? Przecież nie może mieć szlamy za chłopaka, takiej hańby by nie zniosła. Dlaczego życie musi być takie niesprawiedliwe?

Dobra - powiedziała w końcu - Dzięki. Mam nadzieję, że mówicie prawdę, bo jak robicie sobie ze mnie ja

Cześć! Bardzo, bardzo Was przepraszam, że tak długo mnie nie było. Wiem, że obiecałam informować o przerwach, ale niestety tego lata tak pochłonęła mnie praca, że nie pamiętam jak się nazywam! Teraz już jednak powróciłam i mam nadzieję, że nowe rozdziały będą pojawiały się częściej. Dla pocieszenia powiem Wam, że mam napisanych ich całkiem sporo, jednak niestety póki co jest na nie za wcześnie i ciągle dopisuję rozdziały, które zapełnią lukę między tym co jest, a tym co będzie. A będzie dużo :) W tym rozdziale znów jesteśmy z Harrym, jednak pojawią się tutaj także inni ;) Już więcej nie zagaduję! Miłego czytania!

----

Od ostatniej wizyty u Andromedy minęło kilka dni. Harry nie był w stanie póki co wszystkiego sobie poukładać w głowie. Domyślił się, że Andromeda też chce mu dać trochę czasu, ponieważ nie otrzymał od tamtej pory od niej ani jednego listu, za co był jej wdzięczny. To co powiedziała jemu i Ronowi wywołało w nim wielki szok. Podczas swojej pracy w Ministerstwie Magii starał się o tym nie myśleć. Było naprawdę dużo do zrobienia. Harry został kilka razy proszony na salę zeznać w celu praktyk do przesłuchań czarnoksiężników. Dotychczas byli to mało znani miłośnicy Czarnej Magii, którzy dziwnie zachowywali się na ulicy Pokątnej. Większość z nich została wypuszczana zaraz po przesłuchaniu, a niektórych zamykano w areszcie w lochach Ministerstwa do czasu wyjaśnienia sprawy. Wszyscy śmierciożercy zostali już schwytani, jednak nadal pozostawało na wolności sporo szmalcowników, którzy musieli odpowiedzieć za swoje czyny. Gdy tego popołudnia do biura Harry’ego i Ron wszedł Kingsley Shacklebolt, po jego minie można się było już spodziewać, że nie przyszedł sobie do nich poplotkować.

Witajcie - przywitał ich, ściskając kolejno dłonie Harry’ego i Rona. Ich mentorzy byli aktualnie na przerwie - Zacznę prosto z mostu. Jest kolejna sprawa. Słuchamy - odpowiedział Harry i machnął ręką w stronę pióra, które nagle ożyło i było gotowe do notowania. Harry przez chwilę poczuł wielką pokusę, żeby się roześmiać, gdy doszło do niego, że zachowuje się jak dorosły i poważny Auror, ale stłumił w sobie tę pokusę. Będzie przesłuchanie. Chcę żebyście obaj byli na nim obecni. Harry, Ty będziesz musiał zadać oskarżonemu kilka pytań. Jasne, nie ma sprawy - rzekł Harry wychodząc zza biurka - Kogo przesłuchujemy? Lucjusza Malfoya - na te słowa ręka Harry’ego sięgająca po szatę zamarła, a Ron wydał z siebie cichy dźwięk, który najprawdopodobniej miał być przekleństwem. Jak to? - spytał Ron - Przecież Malfoyowie zostali uniewinnieni, no nie? Zgadza się - odparł Kingsley - Jednak Lucjusz Malfoy ma na swoim koncie sporo grzechów. Chociaż tym razem nie o to chodzi. Chce powrócić do pracy w Ministerstwie Magii. Że co, proszę? - spytał Harry wlepiając oczy w Kingsleya jakby go widział po raz pierwszy w życiu. - Przecież to jawny Śmierciożerca! On BYŁ jawnym Śmierciożercą - poprawił go Kingsley - został uniewinniony i chce powrócić. Ma do zaoferowania również prowadzenie swojej własnej Apteki. A czym on właściwie się tutaj zajmował ? - zapytał Ron z obrzydzeniem w głosie - Tata mówił, że tylko się dumnie tu pałęsał rzucając galeony Knotowi do melonika. Święta racja - powiedział Kingsley - Jednak przewodniczył Departamentowi Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Właściwie to zajmował się tym, by czarodzieje z Czystym statusem krwi mieli większe prawa, niż Ci, których krew jest mieszana. Bardzo wygodne - rzucił Ron - I chce odzyskać taką posadę? W tych czasach? Po tym co się wydarzyło? Nie dokładnie tę samą. Lucjusz chce prowadzić rejestr Czarodziejskich Rodów Czystej Krwi. Rozszerzyć to na skalę światową. Wielu Urzędników uważa, że to nie głupi pomysł. W końcu warto wiedzieć jak takie rody prosperują. Zwłaszcza w czasach, gdy coraz więcej czarodziei wybiera sobie partnera z rodziny mugoli. I Ty to popierasz? - Odezwał się Harry Nie powiedziałem tego. Bardziej chodzi o to komu można ufać. O tym nigdy nie było głośno, jednak Ministerstwo w ciągu tygodnia musiało czyścić pamięć około 20 mugolom, gdyż zakochana kobieta czy też mężczyzna wyznawała swojej drugiej połówce prawdę o byciu czarodziejem czy czarownicą. I było z tym mnóstwo problemów. Lucjusz podobno nie tyle chce prowadzić sam rejestr, co tez pilnować, by dany Ród nie stracił statusu Szlacheckiego z głupoty któregoś z członków jego rodziny. A niestety przez takie coś można ten tytuł utracić. A po co w ogóle być Szlacheckim? Czy to kogoś bawi? - zapytał Ron Nie wiesz o tym, że Weasleyowie mają tytuł szlachecki, tak? - spytał Kingsley Rona unosząc lekko brwi C-co…że co? - Ron oniemiał No więc właśnie. Bądźcie za 10 minut na dole - powiedział Kingsley po czym opuścił biuro zostawiając w nim Harry’ego i Rona ze wzrokiem wpatrzonym w nicość. Moja rodzina… Moja rodzina… szlachecka? - wyjąkał Ron Na to wygląda - odrzekł Harry ubierając szatę - Ale myślę, że większość Rodów Czarodziejskich jest szlachecka, tylko mało kto o tym mówi głośno. Jedynie tacy Malfoyowie. A skoro o nich mowa, to musimy posłuchać co Lucjusz ma do powiedzenia. Nie chcę tam iść - odpowiedział Ron wyrywając się z zadumy - No i niby po co? Jakie pytania mu zadamy? Czy zamierza znowu w przyszłości służyć jakiemuś Czarnoksiężnikowi czy sam nim zamierza zostać? Przynajmniej zobaczymy czy się rzeczywiście zmienił. Pamiętaj, że Andromeda do nich chodzi - rzucił Harry - No i on wychowuje JĄ. Ahh.. no tak. No to chodźmy.

Harry i Ron niechętnie wyszli ze swojego biura. Przez całą drogę do sali przesłuchań milczeli, jednak w głowach kłębiło im się tysiące różnych myśli. Gdy weszli na salę, na środku siedział już Lucjusz Malfoy. Gdy go Harry ostatni raz widział jego włosy były brudne i poniszczone, oczy czerwone i podbite a on sam wyglądał jak człowiek walczący o przetrwanie. Dzisiaj Lucjusz Malfoy siedział już dumnie w krześle ze swoimi błyszczącymi włosami a obok niego stało z tuzin butelek podpisanych „Wino z Apteki Malfoyów”. Harry wraz z Ronem usiedli na ławie obok Kingsleya a wzrok Malfoya automatycznie pobiegł w ich kierunku. Harry nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że Lucjusz nad czymś głęboko myśli, nad czymś co ma związek z nim.

A więc możemy zaczynać - powiedział Kingsley - Lucjusz Malfoy, lat 47, zamieszkały obecnie w Shawnville, zgadza się? Naturalnie - odpowiedział zimny głos Lucjusza Malfoya Niedawno siedział Pan na ławie oskarżonych o czynne śmierciożerstwo a teraz jest Pan tutaj, by prosić Ministerstwo o pracę, zgadza się? Jak najbardziej. Co Pan może nam zaoferować i jaką mamy pewność w pańskie lojalne zamiary? - spytał Kingsley rzeczowym tonem. Znam bardzo dobrze większość czarodziejskich Rodów Czystej Krwi. Mogę je kontrolować i zapobiegać zmianie ich statusu. Teraz coraz więcej czarodziejów i czarownic wiąże się z mugolami. Nikt z nas nie chce tutaj powtórki średniowiecza, a nie każdy mugol jest skłonny zaufać człowiekowi, według niego, „nienormalnemu”. Wyobraźcie sobie wydanie naszego świata mugolom. Nie dalibyśmy im rady. Trzeba byłoby wyczyścić pamięć całemu światu, a kto będzie w stanie to zrobić? Panie Malfoy - odezwał się Kingsley - Już od wielu dekad nie mieliśmy problemów z większą ilością mugoli znających nasz świat. Zdarzały się jedynie pojedyncze przypadki. Jaką mamy mieć pewność, że to co Pan zamierza zrobić okaże się pożyteczne? Ależ oczywiście pewności nigdy nie ma - powiedział Malfoy wykrzywiając usta w uśmiechu - Jednakże, trzeba się przekonać. Ponadto chciałbym tutaj prowadzić siedzibę Apteki Malfoyów, która dumnie reprezentuje naszą rodzinę już od kilku pokoleń. Myślę, że tego nam brakuje. Proszę praktykanta na aurora Harry’ego Jamesa Pottera o zadanie pytań - powiedział Kingsley.

Do Harry’ego przez chwilę nie dotarły słowa Kingsleya. Ale jak to? Tak po prostu? Bez przygotowania się? Był pewny, że Minister da mu jakieś konkretne pytania, a nie, że będzie je musiał sobie sam na poczekaniu wymyślić. Spojrzał na Lucjusza. Ich oczy się spotkały i znów Lucjusz Malfoy krzywo się uśmiechnął. Harry jednak wiedział, że nie ma czasu na zastanowienie się, więc zadał pytanie, które zadałby również mu na osobności.

Jaką mamy mieć pewność - zaczął Harry - że nie wróci Pan na złą drogę, Panie Malfoy? Był pan jawnym śmierciożercą przez kilkanaście lat, nieraz osobiście Pana widziałem u boku Lorda Voldemorta, a teraz Pan chce pracować pośród ludzi, których chciał Pan zabić?

Nikt nie spodziewał się takiego pytania. W każdym razie nie tak wprost zadanego. Na dźwięk nazwiska Voldemorta spora część osób się obruszyła, a sam Lucjusz wyglądał na lekko wytrąconego z równowagi - on także nie spodziewał się takiego pytania.

Otóż, Panie Potter - zaczął, uśmiechając się lekko - Jak już zapewne Pan wie, zostałem uniewinniony. Nie mam nic wspólnego ze śmierciożerstwem i nic nie będę miał. Ależ oczywiście! - powiedział Harry lekko podniesionym głosem - siedemnaście lat temu mówił Pan to samo tak? A gdy Voldemort powrócił, pobiegł Pan do niego jak piesek do właściciela.

Tymi słowami Harry spowodował jeszcze większy chaos na sali.

Panie Potter. - powiedział spokojnie Malfoy - Gdy Czarny Pan powrócił kilka lat temu, jedyne co mną kierowało to chęć obrony mojej własnej rodziny. A tym razem Czarny Pan już nie powróci, gdyż, pragnę przypomnieć, sam go Pan osobiście wykończył kilka tygodni temu. Ale gdyby jednak powrócił? - Harry nie dawał za wygraną. Przed oczami miał córkę Voldemorta, która rządzi światem jeszcze straszniej niż jej ojciec - Co wtedy by Pan zrobił? Przecież to obrona rodziny, gdyby Pan tym razem się nie zgodził to cała pańska rodzina by zginęła, prawda? Więc nie byłoby wyjścia, racja? Nie walczyłby Pan po naszej stronie tylko po jego!

Na chwilę na sali zapadła cisza. Po chwili dało się usłyszeć kilka cichych szeptów, a nagle Lucjusz Malfoy wstał, lewą rękę uniósł do góry razem z różdżką, a prawą położył na swoim sercu i wyrecytował jak z pamięci:

Ja, Lucjusz Malfoy, przysięgam, że gdyby jakiekolwiek nadludzkie siły sprowadziły na ten świat Czarnego Pana, bądź innego czarnoksiężnika, nie przejdę na jego stronę, lecz dumnie będę walczył po stronie Ministerstwa Magii. Nie dam się kupić, ani zamglić swojego umysłu. Jestem zwolennikiem Czystości Krwi, nie przeczę, fascynuje mnie Czarna Magia, tez nie zaprzeczę. Ale to nie ma nic wspólnego z tym co jest słuszne dla naszego społeczeństwa. A rządy czarnoksiężników na pewno nie są słuszne.

Po tych słowach Lucjusz Malfoy z powrotem usiadł na krześle, a w sali zapanowała cisza.

Złożył Pan przysięgę z różdżką w podniesionej dłoni - powiedział w końcu Kingsley - Ta przysięga jest już obowiązująca. Czy zdaje Pan sobie sprawę, co stanie się, jeśli Pan tę przysięgę złamie? Naturalnie - odpowiedział Lucjusz Malfoy - trafię do Azkabanu, bądź innego więzienia, a nawet gdyby nie udało się mnie schwytać, cała magia będzie powoli opuszczać moje ciało powodując niesamowite cierpienie.

Harry patrzył się na Lucjusza Malfoya, jakby widział go pierwszy raz w życiu. Rozejrzał się po sali. Miny większości osób nie tylko mówiły, że są zaskoczone wyznaniem Malfoya, ale również, że podobnie jak Harry, nie mieli pojęcia czym jest przysięga z różdżką w podniesionej dłoni. Harry znał tylko Wieczystą Przysięgę, ale o takiej jeszcze nie słyszał.

W imieniu Wizengamotu - zaczął Kingsley - oświadczam, że co do Pańskiej Pracy w Ministerstwie Magii zostanie przedstawiony wynik za 48 godzin. Natomiast kwestia Pańskiej Apteki zostanie rozważona już teraz. Kto jest za tym, by Pan Lucjusz Malfoy otworzył swoją aptekę i miał tutaj jej główną siedzibę?

O dziwo większość rąk na sali się podniosła. Harry nie wiedział co ma robić. Nie wiedział też czy może się odezwać, jednak postanowił zaryzykować:

Pod jednym warunkiem - powiedział - Szefem tej apteki będzie pańska żona. Czy Pan, Panie Malfoy, zgadza się na takie warunki? - zapytał Kingsley Jak najbardziej - odparł Malfoy Zatem sprawę uważam za zakończoną.

Po tych słowach wszyscy zaczęli powoli opuszczać salę, aż w końcu zostali w niej tylko Kingsley, Ron, Harry i Lucjusz, który nie wiedział, czy może już wyjść, jednak po chwili i on wstał i razem ze swoją laską udał się do wyjścia.

No…. i jak Wam się podobało - spytał Kingsley - dałeś popis, Harry. Nie wiedziałem, że te pytania mam sobie sam wymyślić. No tak, ale na tym polega ta praktyka. Zostaniesz Aurorem szybciej niż myślisz - pochwalił go - Ty, Ron również, jeszcze trochę praktyki i będziecie świetnymi łowcami czarnoksiężników!

Kingsley pożegnał się z nimi, uścisnął im dłonie i udał się do swojego gabinetu.

No nieźle, stary - zaczął Ron - nasza pierwsza poważna sprawa i to w dodatku z Malfoyem! Jakie masz odczucia? Nie wiem… Ciężko powiedzieć - Harry przez chwilę się zamyślił - Nie wiem czy dobrze się stało, że pozwolona Lucjuszowi otworzyć tą aptekę. TY pozwoliłeś - poprawił go Ron - ale przecież będzie ją prowadzić Narcyza. No i chyba nie będzie tam sprzedawać czarnomagicznych przedmiotów? To winiarnia, no nie? Tak… Jednak wciąż nie mam do niego zaufania.

Przez chwilę jeszcze tak rozmyślali, gdy w końcu udali się z powrotem do gabinetu. W tym dniu nie było już dużo pracy, więc gdy zegar wybił 17 oboje zabrali swoje rzeczy i wrócili do domu, gdzie przez długi czas rozmawiali o Lucjuszu, jego żonie, Andromedzie i małej Lilith.

----

1. Przepraszam jak zawsze za wszystkie błędy!

2. Mam nadzieję, że nie jest to za bardzo pogmatwane. Ten rozdział nie był nigdy przeze mnie planowany. To czysta improwizacja zapełniająca lukę, o której pisałam na samym początku.

3. Nie wiem jeszcze co będzie w kolejnym rozdziale. Czy będzie on kontynuacją tego, czy może wrzucę coś innego, jeszcze zobaczę :)

4. Oczywiście postaram się to zrobić jak najszybciej!

Całuski,

Cemerie

Cześć! I już mam dla Was kolejny rozdział. Ten wydaje mi się, że jest nieco dłuższy od poprzednich, mam nadzieję, że nie za bardzo Was zmęczy ;) Póki co zapraszam do czytania, a komentarze będą na koniec! Przypomnę tylko, że mamy tu kontynuację poprzedniego rozdziału.

-----

Następnego dnia Harry obudził się jak zwykle wcześnie i przez chwilę nie wiedział, gdzie się znajduje. Dopiero po chwili uświadomił sobie, ze jest już w swoim nowym domu na obrzeżach Londynu. Szybko wstał, ogarnął włosy i zapukał do sypialni Rona, który o dziwo też już nie spał. Razem zjedli śniadanie i obiecując sobie, ze zatrudnią skrzata domowego nie mówiąc o tym Hermione, ubrali się i wyruszyli do Ministerstwa Magii na pierwszy dzień stażu. Ron był w siódmym niebie. Komentował każdą napotkaną przed sobą rzecz, witał się z każdym czarodziejem i widać było po nim, że czuje się kimś ważnym. Harry cieszył się z tego powodu, bo Ron przynajmniej nie myślał ani o rodzinie ani o Hermionie. Na początku mieli pracować w jednym biurze pod okiem Aurora Remiza Farrena, a po kilku tygodniach każdy z nich miał dostać osobnego mentora. Ich biuro było wyjątkowo duże. Harry pomyślał, że gdyby to były inne osoby, na pewno nie zaproponowano by im tak dużego pomieszczenia. W środku znajdowały się cztery biurka: po jednym dla Harry’ego i Rona i ich mentorów. Dodatkowo każdy kąt wypełniały szafki z książkami i różnymi czarnomagicznymi przedmiotami, a okna były na tyle duże, że w pokoju można było czuć się jakby pracowało się na zewnątrz. Remiz Farren okazał się niskim, łysiejącym mężczyzną. Harry’emu przypominał trochę mieszaninę Slughorna i Ludo Bagmana. Był bardzo miły, ale i rzeczowy. Ucieszył się na widok Harry’ego i Rona, jednak nie zadręczał ich zbędnymi pytaniami tylko od razu przeszedł do rzeczy. Na początek Farren rozdał im podręczniki, z których mieli korzystać przez najbliższe tygodnie. Zapoznał ich także z ogólną wiedzą na temat pracy na pozycji Aurora, a po przerwie obiadowej zaprezentował wybrane czarnomagiczne przedmioty. Na następny dzień poprosił swoich podopiecznych, by zapoznali się z pierwszym rozdziałem książki „Auror od podstaw” i napisali o najważniejszych rzeczach, które łowca czarnoksiężników powinien znać, aby dobrze wykonywał swoją pracę. O godzinie 17:00 cała trójka udała się do wyjścia. Wymienili jeszcze kilka ostatnich słów, a następnie Harry wraz z Ronem deportowali się na ulicę Pokątną. Gdy tylko się na niej znaleźli, na ich twarzach zagościły szerokie uśmiechy. Harry postanowił, że pierwsze co, to odwiedzi Madame Malkin i zakupi kilka szat, a później uda się do pobliskiego sklepu Magique Couture, w którym nabędzie nowe ubrania. Zarówno u Madame Malkin jak i w Magique Couture Harry zrobił szybkie, ale praktyczne zakupy. Ron został również obdarowany nową porcją ubrań i co dwie sekundy powtarzał Harry’emu, że już nie są dziećmi i że odda mu każdy grosz. Gdy dochodziła 18:30 spotkali się z Hermioną w lodziarni u Floriana, a następnie razem poszli do Esy i Floresy, czego bardzo pożałowali, ponieważ tłumy ludzi chciało z nimi rozmawiać, robić sobie zdjęcia i brać autografy. Harry z Hermioną mieli tego serdecznie dość, jednak było widać, że Ron wprost jest stworzony do sławy. Niestety jego humor znacznie się pogorszył, gdy w oddali zobaczyli zabity deskami sklep z Magicznymi Dowcipami Weasleyów. Harry nie miał ochoty, i widział, że jego przyjaciel również, by poruszać temat Freda, dlatego szybko zmienili kurs i udali się do Centrum Eyelope’a, by Harry mógł zakupić nową sowę.

Żadna nie jest Hedwigą - powiedział, gdy po kilku minutach szukania nie mógł się zdecydować na żadną sowę. Oczywiście - odpowiedziała Hermiona - Ale to nie może być Hedwiga, Harry. Każdy kiedyś musi się pożegnać ze swoim pupilem, a gdy będziesz każdą nową sowę wyobrażał sobie jako Hedwigę, to nigdy nie pogodzisz się z tym co się stało.

Mimo, iż Harry wiedział, że Hermiona ma całkowitą rację, nie mógł pozbyć się wizji siebie z nową Hedwigą, która jest podobna w każdym calu do tej, która zginęła w zeszłym roku. Jednak nagle poczuł na swoim ramieniu lekki ciężar. Obejrzał się i zobaczył, że wylądowała na nim jasnobrązowa sowa z pięknymi, dużymi oczami i zaczęła pieszczotliwie dziobać go w policzek. To wystarczyło, by Harry podszedł do lady i poprosił ekspedientkę o tę właśnie sowę wraz z całym wyposażeniem. Gdy już dokonał zakupu zobaczył, że Ron stoi przed klatką z trzema ciemnobrązowymi sówkami, które radośnie pohukiwały. Głowę miał zwróconą do dołu, i gdy Harry się przyjrzał zobaczył, że jego przyjaciel odlicza gotówkę.

Eeee… - zaczął Ron, gdy spostrzegł się, że Harry z Hermioną go obserwują - Pomyślałem sobie... że mam trochę gotówki, więc może bym kupił sobie tę sowę. Nie jest droga, a przydałaby mi się. Wspaniały pomysł, Ron - zachęciła go Hermiona - Ta po lewej jest przecudowna. Też tak sądzę - powiedział, po czym zwrócił się do Harry’ego - Stary… Ja Ci oddam cały szmal za te ciuchy, przysięgam. Nie będziesz miał… no wiesz… nic przeciwko jak teraz sobie kupię sowę? Kupuj sowę - odpowiedział Harry uśmiechając się zachęcająco. Zrobiło mu się trochę głupio, bo poczuł się jak ojciec przekonujący swojego syna do kupienia zabawki z własnego kieszonkowego - Nie musisz mi nic oddawać, stary. A sowa się przyda.

I tak Ron i Harry wyszli z Centrum Eyelope’a z dwoma klatkami, w których pohukiwały dwie, młode sowy. Ron jednak nie mógł przestać z obiecywaniem, że odda Harry’emu pieniądze, więc Harry w końcu nie wytrzymał i rzucił na swojego przyjaciela SIlencio, co ostatecznie powstrzymało go już od kontynuowania tematu zwrotu pieniędzy. Po zjedzeniu jeszcze jednej porcji lodów w lodziarni u Floriana, Hermiona zdecydowała się wrócić do domu i dopakować wszystkie rzeczy, gdyż nazajutrz wyruszała do Australii. Obiecała, że wpadnie przed samą wyprawą. Ron zmarkotniał, gdy doszło do niego, że nie będzie widział swojej dziewczyny przez być może kilka tygodni, chociaż Hermiona zapewniła go, że póki co się tylko rozglądnie i w przyszłym tygodniu wróci do nich na trochę. Ron się na nią rzucił i zaczął ją namiętnie całować.

No dobra, może sobie pójdę? - zaproponował Harry Sorry, stary - odezwał się Ron, gdy już odkleił się od Hermiony No więc… - zaczęła Hermiona, czując się lekko speszona - Idziecie teraz do Andromedy? Tak - odpowiedział Harry - Szkoda, że też się nie wybierzesz, ale przekażemy Ci wszystko Ciekawi mnie bardzo, mówiąc szczerze, co takiego ma nam do przekazania - zauważyła zaintrygowana Hermiona - No bo, gdyby to było coś normalnego, na pewno by powiedziała o tym wczoraj w Norze, prawda? Założę się - zaczął Ron - że ma to coś wspólnego z Malfoyami. Też tak sądzę - odpowiedziała Hermiona - Nie wiem, czy Andromeda podjęła słuszną decyzję wznawiając kontakty z nimi. Narcyza nie jest problemem - odpowiedział Harry - dam sobie za to różdżkę złamać. Jeśli w czymś tkwi problem to jedynie w jej mężu. Albo… Albo? - spytał Ron Oh, Harry, daj spokój! - rzuciła Hermiona O co chodzi? - Ron nie wiedział co mają na myśli Harry’emu chodzi za pewne o resztę zaprzyjaźnionych Śmierciożerców. A Ci, którzy nie zginęli siedzą w Azkabanie i szybko nie wyjdą! A nawet Ci, którzy opuszczą Azkaban nie są niebezpieczni. Tak, wiem - powiedział Harry - Zobaczymy, co Andromeda chce nam powiedzieć.

Stali jeszcze tak przez chwilę rozmyślając co też Andromeda chce im przekazać, po czym pożegnali się i deportowali do swoich domów. Harry z Ronem odstawili zakupy i otworzyli klatki ze swoimi nowymi pupilami. Ron już miał wybrane imię dla swojej sowy. Postanowił nazwać ją Owla. Harry śmiał się z pomysłu Rona, ale tylko dyskretnie. Sam nie miał jeszcze pomysłu dla swojej sowy. Dochodziła 20, gdy musieli już zostawić swoje sowy i wyruszyć do Andromedy.

Cześć - powitała ich, gdy aportowali się przy jej ogrodzie - Hermiony nie ma? Niestety. - odpowiedział Harry - Jutro rusza do Australii i chciała jeszcze wszystko dopracować. No tak. Bardzo ją podziwiam - powiedziała Dromeda - A Ty, Harry, miałeś kontakt ze swoim wujostwem? Jeszcze jakoś nie miałem siły, aby się z nimi spotkać. Wiem, że wrócili już na Privet Drive, ale póki co nie było czasu, żeby ich odwiedzić. Ani ochoty. Rozumiem - zaśmiała się Andromeda. - Co chcecie do picia? - Spytała, gdy weszli do środka i usiedli przy stole. A kremowe piwo dostaniemy? - zapytał Ron Pewnie, już szukam. A Ty, Harry? Dla mnie obojętnie co. Może też być piwo kremowe. I jak tam pierwszy dzień pracy? - spytała Andromeda Póki co sama teoria, ale zapowiada się nieźle - zaczął Harry Tak. Ministerstwo Magii bardzo się zmieniło - powiedział Ron Tak sądzę… Może w końcu zaczną racjonalnie podchodzić do spraw - powiedziała Andromeda, robiąc taką minę, że przez chwilę wyglądała jak swoja starsza siostra. Andromedo… - zaczął Harry - Wybacz, że tak bezpośrednio, ale… co nam chciałaś przekazać? Niecierpliwisz się, co? - spytała - Oh, ciężko mi o tym mówić.

Andromeda usiadła i przez chwilę wpatrywała się w pustą ścianę. Od czego powinna zacząć? Czy powinna powiedzieć całą prawdę, czy narazie nie? Długo o tym myślała i nie wiedziała jaka decyzja byłaby słuszna. Prawda mogłaby ich odstraszyć, a co gorsza, mogłaby nawet stracić z nimi kontakt, mogliby powiadomić Ministerstwo Magii i komplikacje byłyby niesamowite. Z drugiej strony kłamstwo też średnio wchodziło w grę. No bo i tak prawda wyjdzie na jaw wcześniej czy później.

No więc… - zaczęła - Pozwólcie mi przede wszystkim dokończyć jak już zacznę Pewnie - powiedział Ron i widać było po nim, że jest niezwykle podekscytowany tą rozmową. Nie jest łatwo mi o tym mówić. Sama jak się dowiedziałam myślałam, że zemdleję. Coś pomiędzy tym. Ale powoli wszyscy muszą o tym się dowiadywać. Nie można tego trzymać całe życie w tajemnicy. Andromedo, spokojnie - powiedział Harry, widząc, że ta się denerwuje Oh już dobrze - powiedziała - A więc… Moja siostra… Chociaż nie wiem czy powinnam ją tak nazywać. Bo siostra nie robi takich rzeczy. Rzecz jasna mowa o mojej starszej siostrze.

Na te słowa Harry poczuł jak coś zaczyna w nim pulsować. Nie, nie, tylko nie to. Ale przecież nie mogła żyć. Widział jak umiera. Widział jak leży na ziemi bez oznak życia. Na pewno chodzi o coś innego.

A więc ona… kilka tygodni przed swoją śmiercią urodziła dziecko.

Na te słowa Ron wypluł całą zawartość kremowego piwa i zaczął się krztusić. Harry natomiast wlepił swoje oczy w Andromedę i przez kilka sekund nie docierało do niego nic prócz tego, co przed chwilą właśnie usłyszał.

Sądzę, że powinniście wiedzieć. Nie można jej całe życie ukrywać. Jest niewinnym dzieckiem - powiedziała Andromeda Bez urazy, Andromedo - zaczął Ron krztusząc się jeszcze - Ale jeśli jest tak niewinna jak jej matka, to raczej nie przejdzie

Harry natomiast zainteresował się całkowicie inną sprawą. Nie interesowało go, w przeciwieństwie do Rona, kto jest matką, jak wywnioskował, tej dziewczynki. Interesował go jej ojciec.

Andromedo - spytał - Kto jest ojcem dziecka Bellatrix?

W tej chwili Ron przestał się krztusić. Widać było, że wcześniej nawet o tym nie pomyślał. Andromeda natomiast zrobiła minę, która jednoznacznie odpowiadała na jego pytanie. Harry wstał i jego wzrok spoczął na paczce papierosów, które leżały na stoliku.

Mogę jednego? - zapytał Andromedy wskazując na paczkę Pewnie. Dzisiaj znalazłam w ubraniach mojego męża - powiedziała Ja też poproszę - rzucił Ron. Wstał i razem z Harrym wyszli na zewnątrz, żeby zapalić. Andromeda wyszła z nimi i usiadła na foteli w ogrodzie. Przez chwilę patrzyła się na chłopaków, po czym sama wyjęła z paczki jednego czarodziejskiego papierosa, który odpalił się sam, gdy tylko wzięła go to ust. Harry… - zaczęła Andromeda, ale Harry uciszył ją podniesioną ręką. Z jednej strony wydało mu się to bardzo niegrzeczne, a z drugiej nie był gotowy, żeby tego słuchać - Narcyza chciała, żebyście wiedzieli. Kto… - zaczął Harry - Kto jeszcze wie o jej istnieniu? Malfoyowie, ja i Wy. - powiedziała - No i oczywiście Urząd Kontroli Narodzin Dzieci Czarodziejów Że co? - Ron nie wierzył własnym uszom. - Oni o niej wiedzą? Oczywiście, że tak. Wiedzą o każdym narodzonym czarodzieju. Nie znają jedynie rodziców, to są jedynie spekulacje. Zwykle przy narodzinach dziecka czarodzieja rodzice sami zgłaszają się do Urzędu. Jeżeli tego nie zrobią, przyślą najpierw list a później posłańca. Oczywiście w tej sytuacji nic takiego nie miało miejsca, bo jak wiecie, Ministerstwo Magii działało nie pod tymi rządami co trzeba. Teraz mają ją zarejstrowaną, rzecz jasna. Mogą zawsze dojść do tego, kto jest matką, a jeżeli nie będą potrafili to mogą nawet dziecko zabrać. W tym przypadku nie było takiej potrzebny ponieważ mała widnieje w Rejestrze jako córka Bellatrix i Rodolphusa Lestrange. A aktualnie jej prawnymi opiekunami są Malfoyowie. Dlaczego nie było o tym wzmianki w żadnej gazecie? - zapytał Ron wypuszczając z ust dymowego zająca Oh, to nie są rzeczy do gazety. Urząd Kontroli Narodzin Dzieci Czarodziejów nie zawraca sobie takimi sprawami głowy, poza tym obowiązuje ich Klauzula Poufności. Wpisują jedynie w księgach rodziców i resztą się nie interesują. Nawet jakby miało się pojawić w gazecie, to co? No, a gdyby napisali prawdę? - odezwał się w końcu Harry - To raczej wtedy by się zainteresowali, no nie? Cóż… Wcześniej czy później i tak się rozniesie czyja to córka. Jeśli chodzi o jej matkę rzecz jasna. I domyślam się, że i tak nie będzie miała łatwego życia przez to. Nie wiem - powiedział Harry gasząc papierosa na ziemi - Nie jestem w stanie póki co myśleć. Andromedo, to jest za dużo dla mnie. Słuchaj, Harry - Andromeda podeszła do niego i chwyciła go za ramiona. - Lilith, bo tak ma na imię, zaraz po urodzeniu została sprawdzona pod kątem Czarnej Magii i krwi. Główną przyczyną tego, że Sam Wiesz Kto stał się Czarnoksiężnikiem był wpływ Amortencji, którą wypił jego ojciec. W żyłach Lilith nie płynie nawet kropla tego eliksiru. Mało tego: Krew Gauntów jest praktycznie nieobecna. Lilith nie jest dzieckiem złym z natury, jak Sam Wiesz Kto. I nie zostanie wychowana jak jej matka. Chcesz niańczyć dziecko osoby, która zabiła Twoją córkę? - Harry już tego nie wytrzymał. Wszystko w nim pulsowało. Jak Andromeda mogła być taka głupia? Miał wrażenie, że całkowicie straciła głowę dla swojej młodszej siostry. Popija sobie z Malfoyami winko, chodzi do nich na obiady, a jego Chrześniak ma się bawić z córką Lorda Voldermorta? Nie. To za dużo - Przepraszam, Andromedo. Ale muszę to przemyśleć.

Po tych słowach Harry wyszedł z ogrodu, zostawiając w nim roztrzęsioną Andromedę i Rona, po czym deportował się z cichym pyknięciem. Andromeda zalała się łzami. Ron został tym samym postawiony w niezwykle niezręcznej sytuacji. Ma teraz zostać i ją pocieszyć? Czy może pożegnać się i sobie pójść? Andromeda usiadła na fotelu i zakryła twarz dłońmi. Ron stwierdził, że jednak lepiej byłoby zostać choćby przez chwilę. Nie miał żalu do Harry’ego. Nim to też ogromnie wstrząsnęło, jednak wiedział, że dla jego przyjaciela ma to o wiele większe znaczenie. Wziął z paczki kolejnego papierosa, odpalił go i powiedział:

Potrzebuje czasu. Rozumiesz… To nie jest takie proste. Ale wróci, daję Ci moje słowo.

Andromeda nadal szlochała skryta za swoimi dłońmi. Ron się czuł coraz bardziej niezręcznie. Jeszcze gdyby rozmawiał z kimś bliskim, kimś w swoim wieku. Ale nie… przyszło mu pocieszać kobietę, która mogłaby być jego matką, którą poznał zaledwie kilka tygodni wcześniej i która, chcą nie chcąc, była z Blacków. Skąd miał mieć pewność, że go za chwilę nie zaatakuje? Już różne pomysły przychodziły mu do głowy.

Ja to rozumiem - powiedziała w końcu, ocierając z oczu łzy - Ja go naprawdę bardzo rozumiem. Po prostu, chodzi o to, że on w pewnym stopniu ma rację, wiesz? To takie straszne! Ale zrozum, ja nie potrafię skrzywdzić niewinnego dziecka! Nie mogę jej nienawidzić za to, czyją jest córką. To byłoby brutalne. A ja nie jestem brutalna, nie chcę taka być. A teraz po tym wszystkim co się stało, Teddy i Narcyza to moja jedyna rodzina. Nie chcę umierać w samotności, wiedząc, że wszyscy moi bliscy odeszli. Nie chcę. Chcę choć trochę jeszcze poczuć jak to jest być szczęśliwym. Chociaż szczęście nie istnieje. Nic już nie istnieje. Oni zabrali mi wszystko co miałam. Nam wszystkim - powiedział Ron przypominając sobie o Fredzie, a na tę myśl poczuł przerażający skurcz w żołądku. - Ale musimy z tym żyć, prawda? Harry się w końcu ogarnię, mówię Ci to. Dziękuję Ci - powiedziała Andromeda ponownie ocierając oczy.

I znów Ron czuł się nieswojo. No i co ma teraz zrobić? Nie jest dobry w sprawach pocieszania drugiej osoby. Że też na niego musiało trafić. Nagle z rozterki wybawił go cichy trzask. Oboje z Andromedą rozejrzeli się i zobaczyli, że przed ogrodem aportował się Harry.

Wybaczcie - powiedział - Potrzebowałem tej sekundy. Oh, Harry - Andromeda wstała i rzuciła mu się na szyję - Myślałam, że już nie wrócisz! Nie jestem tchórzem - powiedział odwzajemniając uścisk - Po prostu chciałem na kilka chwil pobyć sam. Przecież wiesz, że nigdy bym Was nie zostawił. Ani Ciebie ani Teddy’ego.

Andromeda na te słowa zaczęła szlochać jeszcze bardziej. Ron wpatrywał się nieco dziwnym wzrokiem w swojego przyjaciela, który trzymał w objęciach Andromedę. Harry też się czuł z tym nieco dziwnie. Jednak musiał to zrobić. Wszyscy troje usiedli jeszcze na chwilę na ogrodzie. Zaczęli rozmawiać o Teddym i o codziennych rzeczach. Harry zapewnił Andromedę, że jutro do niej przyjdzie zaraz po pracy i mu wszystko na spokojnie opowie. Nie był do końca pewny, czy chce znać całą prawdę. Ale miał te 24 godziny, żeby móc się do tego przygotować. Dochodziła już prawie północ, gdy w końcu Harry z Ronem zebrali się, pożegnali z Andromedą i deportowali się. W swoim nowym mieli niezwykły porządek. Przed pójściem spać Ron jednak zatrzymał Harry’ego.

I co ty o tym wszystkim myślisz? - zapytał Nie wiem - odpowiedział zgodnie z prawdą Harry - Mam wrażenie jakby historia się powtarzała No co Ty, stary - Ron spojrzał na niego szeroko otwierając oczy - Ty mówisz poważnie? Nie wiemy nic o tej Lilith. Tylko tyle co powiedziała nam Andromeda. A ja sam nie jestem pewien, czy można jej ufać Też miałem przez chwilę takie wrażenie. Ale oni zabili połowę jej rodziny. Wątpię, że chciałaby stać się taka jak jej starsza siostra. A skąd wiesz, że kontakt z Malfoyami nie zrobi z niej takiej? Myślisz… że chciałaby się na kimś zemścić? I stać się jak Bellatrix? Jak Śmierciożercy? Nie znamy dokładnie jej historii, Ron. Nie wiemy co ją kierowało jak poślubiała Teda Tonksa. Ona jest z Blacków. Mam nadzieję, stary, że to tylko Twoje zwykłe schizy. Z jednej strony masz rację. Znaliśmy Tonks. Wiemy jaka była. Jak brzydziła się Czarną Magią, była jedną z nas. Andromeda pomagała Zakonowi. Cemerie też jeszcze tak niedawno była naszą przyjaciółką. A co z niej zostało? Sądzisz, że nie powinniśmy ufać Andromedzie? A co z Teddym? Przecież go od niej nie zabierzesz. Muszę się z tym przespać. Dobra. Może jutro się coś wyjaśni. Mam nadzieję. A ja jutro - powiedział Ron ziewając - Muszę kupić fajki Oj stary - zaśmiał się Harry - Nawet nie będziesz wiedział kiedy, a zamienisz się w Mundungusa Faktycznie. Ale jedna paczka nie zaszkodzi.

I śmiejąc się wyobrażali sobie reakcję Hermiony, która nakrywa Rona z papierosem. Później jeszcze nakarmili sowy, Harry nadal nie nadał swojej imienia, a około w pół do drugiej w końcu położyli się do łóżka. Nazajutrz czekała ich znowu praca.

------

No i koniec! A więc bez zbędnych ceregieli dodaję komentarze.

1. Mówiąc szczerze bardzo mnie męczy pisanie o Hermionie i jej rodzinie. Totalnie nie czuję się dobrze w tym temacie. Więc przepraszam Was, że jest to takie zagmatwane. Postaram się dokończyć ten wątek szybko i bezboleśnie.

2. Magique Couture - salon z ubraniami dla czarodziejów, trochę wyższej półki. Wymyślony przeze mnie.

3. Harry, Ron i Andromeda palący papierosy - no trochę muszę podkoloryzować, dodać trochę czegoś hmm "buntowniczego" ;) Magiczne papierosy mają za to przeróżne smaki i nie każde śmierdzą. Ale i tak są rzecz jasna złe.

4. Oczywiście przepraszam za wszelkie błędy! Jak zawsze :D

Hmm póki co to tyle, mam nadzieję, że niczego nie ominęłam. Jak ominęłam to edytuję, za 15 min muszę wyjść do pracy, więc się trochę spieszę :D Kolejny rozdział będzie chcąc czy nie chcąc kontynuacją tego. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną!

Całuski,

Cemerie

The Black Sisters

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum kwiecień 2019, strona 1

Rozdział XV [+18]

Rozdział XIV

Rozdział XIII

Rozdział XII

Rozdział XI

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	01	02	03	04	05

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	01	02	03	04	05

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
01	02	03	04	05	06	07
08	09	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	01	02	03	04	05