The Black Sisters

Cześć! Już jestem z nowym rozdziałem :) Chciałam w nim ująć trochę więcej, jednak potrzebowałabym na to trochę więcej czasu, więc postanowiłam znów dać Wam nieco krótszą (mam nadzieję) rozrywkę. W tym rozdziale przenosimy się znów do Nory. Tak, jak wspomniałam kiedyś rozdziały poświęcone bohaterskiej trójce będą na pewno stanowiły tutaj mniejszość, ale od czasu do czasu trzeba zobaczyć co się u nich dzieje, a będzie się jeszcze działo ;) Co Wam mogę powiedzieć... Nawet ich losy zmieszają się z losami Sióstr Black, jednak to one pozostaną głównymi bohaterkami w moich opowiadaniach przez cały czas, więc o to się proszę nie martwić. No więc, zapraszam do lektury ;) 

----

Powoli kończył się czerwiec, a pogoda nie dawała zapomnieć, że lato już się w pełni zaczęło. Harry szykował się do rozpoczęcia stażu w Ministerstwie Magii. Pierwsze tygodnie miały być poświęcone głównie zajęciom teoretycznym, a w późniejszym czasie miała dojść praktyka. Przygotowanie do pracy aurora zajmuje zwykle od 3 nawet do 7 lat, w zależności jak szybko załapuje się materiał. Harry został już zapewniony przez conajmniej trzydziestu urzędników ministerstwa, że będzie jedyną osobą w historii, która zostanie pełnoprawnym aurorem już po roku. Harry’emu na tym nie zależało. Miał już dość bycia „tym jedynym”. Właśnie otwierał Proroka Codziennego, gdy do jego pokoju weszła Pani Weasley. 

Tak. Zaledwie tydzień temu Harry znalazł idealne miejsce do zamieszkania. Może nie na zawsze, ale przynajmniej na jakiś czas. Miał mieszkać razem z Ronem, a Hermiona, która międzyczasie zaplanowała już wyruszyć do Australii w poszukiwaniu swoich rodziców, miała póki co mieszkać w swoim rodzinnym domu, lecz od czasu do czasu odwiedzać swojego chłopaka i Harry'ego. Ron nie chciał jej puścić samej i z tego powodu często się sprzeczali:

I tak właśnie wyglądały te dni. Mimo, iż Harry wiedział, ze Ron nie pójdzie z Hermioną, ciągle egoistycznie ściskało mu się serce. A co jeśli Hermiona zgodzi się, by Ron jej towarzyszył? Wtedy on, Harry zostanie sam. Na szczęście wszystko się odmieniło jak pewnego dnia Harry wrócił z Ministerstwa Magii i oznajmił, że Ron również wraz z nim będzie odbywał staż. 

Tak więc Harry i Ron mieli spakowane już wszystkie graty i byli w stuprocentach gotowi do wyprowadzki. 

Harry’emu nagle serce podeszło do gardła. Tylko nie Ginny. Po ich rozstaniu jeszcze tak dobrze sobie wszystkiego nie przemyślał i nie jest pewien, czy jest gotowy na to spotkanie. Ale nie miał wyjścia.

Ale jak tylko Pani Weasley wyszła, Harry nałożył buty i zszedł na dół pomagać Ronowi. 

Ron odkąd się dowiedział, że również zaczyna staż w Ministerstwie Magii o niczym innym nie mówił. Harry się z tego powodu bardzo cieszył, bo przynajmniej nie musiał myśleć o niczym innym. Hermiona natomiast postanowiła nie komentować tematu. Harry również się z jednej strony cieszył z tego powodu, a z drugiej zastanawiał się, czy aby Hermiona nie jest delikatnie zazdrosna. Jednak jej też proponowano kilka staży w Ministerstwie Magii, lecz dumnie odmówiła tłumacząc się, że najpierw chce zrobić OWUTEMy. Gdy dwa dni później przyjechała Ginny przyniosła sporo nowych wiadomości. 

Kiedy tak sobie siedzieli i rozmyślali Harry zastanawiał się czy nie powinien porozmowiać z Ginny sam na sam. Ale za każdym razem jak o tym pomyślał, to coś go powstrzymylo. Nie chciał do niej wrócić, tego był pewien, ale czuł, że zniszczył coś bardzo dla siebie ważnego. Postanowił, ze tego ani następnego dnia nie będzie opuszczał Rona na krok. A już w niedziele spakuje wszystkie swoje rzeczy i wyprowadzą się wraz z Ronem do nowego domu. A tego mu było potrzeba. Ronowi również. Atmosfera w Norze i tak była już o wiele lepsza, niż kilka tygodni temu, ale Harry wiedział, że jeszcze przez bardzo długi czas w powietrzu będzie unosić się cierpienie i rozpacz. 

Nie trzeba było drugi raz powtarzać. Wszyscy wstali od stołu. Hermiona i Ginny pomogły Pani Weasley w porządkach a Harry wraz z Ronem udali się do swojej sypialni. 

Harry naskrobał zaproszenie na drugiej stronie pergaminu i oddał sówce, która dumnie opuściła sypialnię przez okno. 

Nazajutrz Harry obudził się bardzo wcześnie. Ron jeszcze głośno chrapał pogrążony w głębokim śnie. Na zegarku była dopiero 5 rano. Choć Harry próbował zasnąć niestety mu to nie wyszło i pół godziny później postanowił wstać z łóżka i jeszcze raz przejrzeć wszystkie rzeczy, które musiał ze sobą zabrać do nowego domu. Nie było tego oczywiście dużo. W jego kufrze znajdowały się głównie książki, co go bardzo rozbawiło, bo przypomniała mu się Hermiona. Również miał trochę gadżetów ze sklepu z Magicznymi Dowcipami Weasleyów, Pelerynę Niewidkę, stare szaty i jedynie trochę ciuchów. Obiecał sobie w duchu, że jutro na Pokątnej kupi nie tylko sowę, ale i ubrania. Do Ministerstwa Magii nie może się udać w mugolskich ubraniach, więc wypadałoby się trochę rozejrzeć. Jutro założy zwykłą szatę na siebie, ale niestety w kolejnych dniach już będzie musiał wyglądać jak na czarodzieja przystało. Chociaż to trochę głupie, pomyślał. Dlaczego dorośli chodzą w tych szatach, a dzieci i młodzież może chodzić w ubraniach mugolskich? Ale nie będzie tracił czasu, by się nad tym zastanawiać, ma dużo innych spraw na głowie. Trzeba wszystko dopakować, by wieczorem deportować się do nowego domu i może spróbować wszystko tam uporządkować. Harry ubrał szybko koszulkę, spodnie i buty i postanowił zejść do kuchni. Dochodziła powoli szósta, jednak większość Weasleyów już nie spała. Przy stole siedział już Pan Weasley z Percym i Georgem, a Pani Weasley krzątała się po kuchni przygotowując śniadanie. 

Sniadanie wszyscy zjedli prawie w ciszy. Pan Weasley powiedział tylko kilka słów na temat Ministerstwa Magii, a następnie razem z Percym wyruszyli do pracy. George natomiast nie odezwał się ani słowem. To nie tylko było widać, ze strata największego przyjaciela była dla niego największym wstrząsem. To było wyczuwalne z dalekiej odległości. Nikt nigdy by nie przypuszczał, że George potrafi wytrzymać choćby minutę bez żartów. A jego załamanie trwało już prawie dwa miesiące. I za pewne potrwa jeszcze przez pewien czas. Gdy Harry usłyszał, ze drzwi z sypialni Ginny się otwierają postawił szybko zmyć się na górę wymigując się tym, że musi się dopakowac i obudzić Rona. Poczekał, aż Ginny wejdzie do łazienki a następnie szybko skradł się po schodach do sypialni swojego przyjaciela. Dzień był upalny. W Anglii zwykle pogoda była niezbyt ciekawa, ale tego lata naprawdę było skwarnie. Harry czasami podejrzewał, że w warunkach atmosferycznych macali palce urzędnicy Ministerstwa Magii, bo za każdym razem jak tylko pojawiała się mała chmurka po chwili znikała, a deszcz padał tylko w nocy i był delikatny, ciepły i przyjemny. Gdy Harry, Ron i Hermiona mieli już spakowane kufry i wyniesione przed dom zaczęli pojawiać się goście. Pierwsze przyszli Bill i Fleur, której uroda bila blaskiem na wszystkich w koło. Chwile później zjawiła się Andromeda z małym Teddym, a na koniec wpadł jeszcze na chwilę sam Kingsley. Gdy zapadał zmrok wszyscy zaczęli się powoli zbierać. 

Ron był tak podeekscytowany dzisiejszą przeprowadzka i jutrzejszym pierwszym dniem stażu, ze wylał swoją ognista whisky na Kingsleya, gdy podawał mu rękę. Na koniec została tylko Andromeda, która zbierała się bardzo powoli i wyraźnie było widać, że czeka na moment, kiedy będzie mogła zostać sama z Harrym. 

Harry poczekał chwilę, aż Andromeda wraz z Teddym deportują się po czym ruszył do Nory, by wziąć ostatnie rzeczy i pożegnać się z Panią Weasley 

Ciężko było tak z dnia na dzień opuścić Norę, ale Harry czuł, że Weasleyowie potrzebują też czasu dla siebie. Pani Weasley oczywiście zalała się łzami, gdy cała trójka była już spakowana i gotowa do wyjścia. Z jednej strony żal było mu opuszczać przytulnego i wygodnego miejsca, gdzie zawsze miał gotowe śniadanie, obiad i kolację, można się było do kogo odezwać i przede wszystkim spędził tutaj część swojego życia. Ale już czas na rozstanie. Zresztą przecież będą się odwiedzać na pewno bardzo często. Hermiona postanowiła od razu udać się do swojego domu. Stwierdziła, że chłopcy potrzebują chwili dla siebie, a nazajutrz mieli się wszyscy spotkać na Pokątnej. We wtorek Hermiona miała wyruszyć do Australii na poszukiwanie swoich rodziców. Jej plan był naprawdę bardzo mocny, a magia jaką planowała zastosować była wręcz nie do opisania: 

Ani Harry, ani Ron nie zrozumieli jednak do końca zaawansowanej magii, w którą zamierza się pogrążyć Hermiona. Było to tak nierealne i tak pogmatwane, że woleli o tym nie rozmyślać, bo od razu zaczynały ich boleć głowy. 

Gdy Hermiona wymieniła ostatni uścisk z Panią Weasley i resztą rodziny, wyściskała Harry’ego i ucałowała Rona podeszła na koniec ogrodu i deportowała. Chwilę później po równie długim i uczuciowym pożegnaniu zrobili to Harry z Ronem. 

----

Tak, tak wiem, że ten rozdział jest całkowicie rozpaćkany, chaotyczny i strasznie nijaki, ale po prostu nie miałam na niego szczerze mówiąc pomysłu, a chciałam to wszystko jakoś Wam przekazać. No i jeszcze wkradł się mój główny wróg zwany Czasem. Następny rozdział będzie kontynuacją tego i postaram się już go napisać mniej chaotycznie, bo szczerze mówiąc jakoś nawet mnie się go źle czytało, ale już trudno skrytykujcie mnie śmiało! :D W kolejnym rozdziale nie będę się rozwodziła na temat pierwszego dnia pracy Harry'ego i Rona, opiszę za to spotkanie na Pokątnej i późniejszą rozmowę z Andromedą, która będzie bardzo kluczowa. Później trochę przyspieszę bo przeniesiemy się już na koniec lipca a tam coś już więcej ciekawostek będzie się działo ;) 

Wyjaśnienia: 

Felicia Silverstone - postać wymyślona przeze mnie. Czarownica, 1/2 wila, uczęszczała do Akademii Magii Beauxbatons. Ma około 70 lat. Hermiona kupiła jej książkę, a następnie dowiedziała się, że kobieta od kilku lat mieszka w Londynie i zaaranżowała z nią spotkanie. 

Nieścisłości jeśli chodzi o podróż Hermiony: w poprzednim rozdziale napisałam, że Hermiona ma pomóc Andromedzie w opiece nad Teddym, a tutaj nagle piszę, że wyrusza na poszukiwanie swoich rodziców. Przyznaję się mój błąd, ale naprawiam to szybciutko: Hermiona nie chciała od razu wyruszać do Australii, jednak zmieniła zdanie i powiedziała o swoich zamiarach Andromedzie, więc już wszystko jasne. 

Co do relacji Harry - Ginny: nie było tutaj ich pożegnania. Zrobiłam to celowo. Naprawdę już nie miałam ochoty pisać o ich rozmowie. Ginny po prostu pożegnała się z Harrym i Ronem jak reszta Weasleyów. Nie było żadnej prywatnej rozmowy między nią, a Harrym. 

Pogoda w Anglii - rzeczywiście maca w niej palce Ministerstwo Magii. 

Myślę, że póki co to tyle wystarczy. 

Jeszcze raz przepraszam za chaotyczny rozdział, błędy i powtórzenia i jak zawsze obiecuję się poprawić :D 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! 

Bardzo przepraszam za moją długą nieobecność, ale praca nie pozwala mi odpocząć ;) W każdym razie już teraz przekazuję Wam kolejny rozdział. Miłego czytania! 

-------

Andromeda była już gotowa do wyjścia. Wyciągnęła z szafy jedwabistą szatę, którą kupiła, by oficjalnie świętować narodziny małego Teddy’ego, gdy już wojna dobiegnie końca. Nie wiedziała kiedy to nastąpi, ale na pewno nie spodziewała się, że nie będzie już wtedy na świecie jej jedynej córki. Z żalem zakładała suknię i przypominała sobie ostatnie chwile spędzone z córką.

Kwiecień, 1998

Obie przez chwilę stały w milczeniu i przyglądały się swoim odbiciom w lustrze. Dopiero teraz Andromeda zauważyła jak w świetle ostatnich wydarzeń zmienił się jej wygląd. Oczy miała podkrążone i jakby ciemniejsze, usta wyglądały jakby od conajmniej kilku miesięcy się szczerze nie uśmiechały, a włosy całkowicie straciły życie: były połamane, brudne i nieułożone. 

.. 

Andromeda stanęła przed lustrem i łza zakręciła się jej w oku. To było tak niedawno. Jakby wczoraj. A dzisiaj już wszystko się zmieniło. Wszystko jest inaczej i nie tak jak powinno. Czy to sprawiedliwe? Czy tak miało być. Z chwili rozmyślania wyrwał ją głos Hermiony. 

Andromeda zabrała Teddy’ego i razem z Hermioną wyszły na ogród. Po chwili pojawił się Ron, który pomagał przy odgnamianiu ogrodu i miał bardzo nietęgą minę z tego powodu. Hermiona zaśmiała się, pożegnała raz jeszcze z Dromedą i wraz z Ronem deportowali się, a zaraz po nich zrobiła to samo Andromeda z małym Teddym. 

Andromeda wyszła na ogród z drugiej strony domu i zastała tam Lucjusza, który z wielkim skupieniem próbował różdżką przyciąć żywopłot, by wyglądał jak paw. 

Zdawało się, że rozmowa będzie drętwa i bez emocji. W końcu Lucjusz Malfoy był czynnym Śmierciożercą, chciał wydać Harry’ego Pottera Czarnemu Panu, nie wspominając już o tym, że nienawidził szlam i innych mieszańców. Jednak nigdy nikogo nie skrzywdził, taka była prawda. A już szczególnie nie skrzywdził jej rodziny ani jej bliskich. Dodatkowo Andromeda naprawdę zaczęła dostrzegać starego Lucjusza, widziała, że gdzieś tam jest, że się chował przez tyle lat po tym jak wybrał życie u boku Lorda Voldemorta. Ale teraz wrócił. Wiedziała to Andromeda i była niemalże pewna, że on też to wie. Rozmawiali sobie tak przez chwilę, a następnie dołączyła Narcyza z lewitującymi przed nią półmiskami przeróżnych potraw. Jakiś czas później obudziła się mała Lilith i - choć Andromeda gdzieś głęboko w środku miała pewne obawy - postanowiła pozwolić małej pobawić się ze swoim wnuczkiem. A okazało się to niezwykle słuszne, ponieważ oboje, mimo tego, że byli tylko niemowlętami, to doskonale potrafili się ze sobą porozumieć. Niedługo potem przyszedł Draco. Andromeda obawiała się nieco tego spotkania, a po minie Narcyzy wywnioskowała, że ona również nie była pewna reakcji swojego syna. 

Widać było, że młody Malfoy niezbyt ochoczo zasiadł do stołu. Nie był do końca pewny, czy chce tutaj teraz być. Targało nim tysiące różnych myśli. Z jednej strony chciał wywrócić stół do góry nogami i wygonić Andromedę, a z drugiej wiedział, że jest to siostra jego matki i jest dla niej bardzo ważna, więc postanowił siedzieć cicho i nie wdawać się w dyskusję. Jednak ta była nieunikniona. 

Godziny mijały i w końcu późnym wieczorem, gdy Teddy i Lilith już zasnęli Andromeda postanowiła wracać do siebie. 

Andromeda wymieniła jeszcze uścisk dłoni z Lucjuszem i Draconem, po czym wraz ze śpiącym Teddym deportowała się. Gdy po tym cudownym dniu położyła się wreszcie do łóżka zaczęła rozmyślać. I nagle cała cudowność tego dnia wyparowała. Poczuła się winna. Przecież jej dopiero co pochowała swojego męża, swoją jedyną córkę i zięcia. A teraz szczęśliwie popija wino z ludźmi, którzy jeszcze tak niedawno byli jej wrogami. Jej wnuk bawił się z córką Lorda Voldemorta i kobiety, która odebrała życie jej dziecku. I zaczęła płakać. Tak mocno płakała. W końcu po kilku godzinach zasnęła na mokrej od łez poduszce. Tej nocy miała koszmary. Przyśniła jej się młoda Bella, która latała razem z nią na miotle. Ale nagle miotła Belli zniknęła, a ta lewitowała. I wtedy się to wydarzyło. Przyszedł Czarny Pan odziany w czarne szaty i jednym machnięciem różdżki zamordował Narcyzę, która bawiła się niedaleko nich. I on i Bella zaczęli się śmiać bardzo głośno. I nagle młoda Bella zamieniła się w dorosłą Bellę, która wlokła za sobą związane, martwe ciało Nimfadory. I kazała Andromedzie zbeszcześcić to ciało. Kazała jej rzucić Cruciatus na swoją martwą córkę. A Dromeda płakała, nie chciała tego. I nagle Czarny Pan wyciągnął spod swojej szaty małego Teddy’ego i zaczął go torturować. A mały Teddy tak się wił i płakał, a Andromeda nie mogła nic zrobić. Nagle poczuła przerażający ból. To Lilith - miała około 6 lat i rzuciła na nią zaklęcie Cruciatus. I teraz śmiali się we troje. Śmiał się Czarny Pan, śmiała się Bella i śmiała się Lilith, której oczy świeciły w tej ciemności ciemnym szkarłatem. 

-----

Nie jest zbyt długi (jak zwykle), ale już coś się dalej posuwam :D Cóż więcej mogę napisać... Chyba nie mam nic do dodania póki co ;) Co do kolejnego rozdziału to może być bardzo szybko, albo niestety trzeba będzie też trochę poczekać, wszystko zależy od mojego czasu wolnego i weny, za co bardzo Was przepraszam. Ale mogę powiedzieć jedynie, że w kolejnym rozdziale będzie już lipiec! A w lipcu tyle się wydarzy ;) Więc cóż, na dzisiaj to tyle! 

Całuski, 

Cemerie

Kochani! 

Jak przed chwilką obiecałam tak jest nowy rozdział! Troszkę chaotyczny, bo przyznam szczerze, że pisałam go dosyć szybko (goni mnie czas, praca czeka ;). Nie wiem czy jestem z niego do końca zadowolona, ale to już pozostawiam Waszej ocenie :) Więcej szczegółów pod koniec! Miłej lektury! :) 

---------

Dni uciekały jeden po drugim. Maj powoli dobiegał końca, a pogoda robiła się coraz gorętsza. Wokół nowego domu Malfoyów powstał uroczy ogród z małym wodospadem oraz kilkoma ścieżkami prowadzącymi do wejścia. Był to piękny widok, jakby wycięty z pocztówki. Narcyza doskonale wiedziała, jak zająć się swoim nowym kątem. Od czasu pogodzenia się ze swoją siostrą jej życie bardzo się odmieniło. Czuła, że pustka, która gościła w jej ciele od wielu lat nagle została wypełniona. Razem z Andromedą spędzały teraz sporo czasu. Były to chwile zarówno radosne, takie jak wspominanie młodości, czy wspólna opieka nad Teddym czy Lilith, którą Andromeda zaakceptowała w stu procentach, jak i również te smutniejsze chwile, które razem spędzały na cmentarzu opłakując po cichu Teda, Nimfadorę, Remusa i innych poległych w trakcie II Bitwy o Hogwart. Andromeda bardzo często odwiedzała Narcyzę. Pomagała jej w opiece nad siostrzenicą, która okazała się być cudownym dzieckim, niemającym nic wspólnego z czarną magią. Również Lucjusz coraz częściej pojawiał się, gdy Andromeda akurat ich odwiedzała. Powracał powoli do rzeczywistości, jednak widać było, że cały czas próbuje naprawić błędy, które popełniał przez poprzednie lata. Draco natomiast ostatnimi czasy mało czasu spędzał w domu. Jednym z powodów była obecność małej Lilith - Draco bardzo nie lubił dzieci. Pewnego razu Narcyza jednak przyłapała Dracona, gdy ten akurat wymykał się z domu. 

Narcyza przez chwilę stała w miejscu patrząc na swojego męża. W końcu uznała, że nie ma najmniejszego sensu się teraz wykłócać, a może to nawet i lepiej, że Lucjusz przejął inicjatywę. Zwłaszcza, że ostatnimi czasy poświęcał bardzo mało czasu zarówno jej jak i Draconowi. Miała już dość wszystkich kłótni, chciała z tym skończyć i żyć w końcu jak wolna osoba. Jeszcze raz rzuciła okiem na swojego syna i męża po czym wyszła z kuchni i udała się do sypialni, gdzie spała Lilith. Draco z Lucjuszem zostali sami w kuchni. 

Draco siedział na krześle i patrzył się smutnym wzrokiem przed siebie. W głowie kłębiło mu się tysiące różnych myśli. Czy warto? Ale czy co warto? Czy warto tutaj zostać i pozwolić, by jego wrogowie wchodzili do jego życia? Albo czy warto odejść stąd i zacząć własne życie według przekonań, których go nauczono? Sam nie był pewny. Gdzieś tam w głębi serca nie do końca zgadzał się z ideą czystości krwi, którą z takim zapałem gloryfikował jego ojciec i przede wszystkim ciotka. Ale co się z nimi stało? Bellatrix była potworem, o tak, bez dwóch zdań, pomyślał. Dla niego była dobra, ale wiedział, że potrafiłaby go zabić, gdyby Czarny Pan jej to kazał zrobić. Czy tak chce żyć? Czy chce odsuwać się od swoich najbliższych tylko przez jedną ideę? Nie. Za dużo myśli na raz, musiał to wszystko sobie przemyśleć. 

Lucjusz uśmiechnął się do syna po czym razem wyszli na ogród. Dzień był całkiem przyjemny, jednak czuć było już upał. Draco wyszedł za ogrodzenie i deportował się z cichym pyknięciem. Lucjusz jeszcze przez chwilę postał na dworze, po czym wrócił do domu i udał się do sypialni Lilith. 

Narcyza poczuła nagle falę gorąca zalewającą jej ciało od środka. To prawda, co mówił Lucjusz. Ciężko sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz spędzali razem czas… Lucjusz objął jej dłoń i zaczął delikatnie całować po szyi. To była niesamowite uczucie. Tak bardzo tego pragnęła. Tak bardzo tego jej brakowało. Poczuła, że druga dłoń Lucjusza delikatnie zmierza w kierunku jej talii, a później coraz niżej i niżej… I już odpłynęła. 

---------

No więc rozdział nie jest jakiś super długi, ale zależało mi, żeby po prostu był! Troszkę za szybko wszystko się dzieje momentami, ale mówiąc szczerze już się bardzo nie mogę doczekać, tego co chcę napisać w dalszej części i musiałam nieco przyspieszyć :D Jeśli chodzi o ostatnią część Lucjusz + Narcyza to cóż. Stwierdziłam, że póki co nie będę żadnych szczegółów opisywać ;) Kiedyś na pewno się pojawią, ale póki co mały przedsmak :) No i cóż więcej mogę powiedzieć... Przepraszam oczywiście za wszystkie błędy, no i będę się starać, by kolejny rozdział był jak najszybciej! A będzie to oczywiście opis wspomnianego w tym rozdziale obiadu :)

Całuski, 

Cemerie

Cześć! Publikuję ciąg dalszy poprzedniego rozdziału. Jak wspomniałam we wcześniejszym wpisie rozdzieliłam go na dwa, abyście nie musieli zbyt długo czekać. Więc... nie jest oczywiście zbyt długi ;) Nie będę się tutaj za bardzo rozpisywać, dodam kilka słów na końcu. Miłego czytania! :) 

--------

Andromeda spojrzała w kierunku dochodzącego płaczu. Na jej twarzy malował się wyraz zaniepokojenia. Narcyza natomiast zamknęła oczy i wyglądała jakby właśnie na świat wyszła wielka tajemnica, której równocześnie się bała, ale i również chciała ją przekazać dalej. Widać było, że jej ulżyło. Andromeda spojrzała na swoją młodszą siostrę i przemówiła:

Narcyza szlochała jeszcze przez chwilę. Andromeda dała jej czas. Wiedziała, że nie jest to łatwe dla jej siostry. Podeszła do niej i pozwoliła jej się wypłakać głaszcząc ją po głowie. Jej wielkie łzy niknęły w ramieniu Andromedy. W końcu Cyzia otarła oczy i odrzuciła włosy do tyłu. Jej błękitne oczy spotkały się z brązowymi oczami Andromedy. 

Październik 1997, Dwój Malfoyów

W sypialni zapadła cisza. Narcyza patrzyła na siostrę wystraszonym wzrokiem, nie za bardzo wiedząc, co o tym wszystkim sądzić. Rudolf lekko się poruszył, ale nic nie powiedział. 

Rudolf wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju. Narcyza stała i patrzyła się na swoją siostrę jakby widziała ją pierwszy raz w życiu. Można było wyczuć bijące od niej przerażenie. Bella nie była osobą, która potrafiłaby się przespać z pierwszym lepszym facetem. A nawet jeśli, to gdzie? Praktycznie cały czas była w Dworze Malfoyów, nigdzie nie wychodziła. Do Narcyzy zaczęły docierać przerażające wizje. ‚Nie, to niemożliwe’ pomyślała. Spojrzała na Bellę, która trzymała się za biodra lekko się uśmiechając. 

Teraz role sióstr się zdecydowanie odwróciły. Narcyza wyglądała groźnie, w jej oczach było widać prawdziwy gniew Blacków. Natomiast Bella, nie wiedząc czemu, wyglądała na lekko speszoną. Zachowywała się trochę jak nastolatka, która tłumaczy się przed matką. 

Bella spojrzała na siostrę. Jej oczy były przepełnione radością i triumfem. Wiedziała, że musi to powiedzieć, wiedziała, że Cyzia nie odpuści, mimo, że na pewno wie kto jest ojcem jej dziecka. Ale chciała to usłyszeć. Zapanowała cisza. Niemalże grobowa. Bella spojrzała siostrze prosto w oczy i wyszeptała. 

Zapadła cisza. Jeszcze większa, niż wcześniej. Narcyza usiadła na łóżku. Nie za bardzo wiedziała od czego zacząć, co powiedzieć. Wydawało jej się to nierealne, oddalone od rzeczywistości. W końcu spytała:

Nastąpiła cisza. Andromeda jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywała się w myślodsiewnię. Podeszła do stołu i usiadła na najbliższym krześle. 

Narcyza lekko się uśmiechnęła i kątem oka spostrzegła, że jej siostra również to zrobiła. 

------

Tak. Wyjaśniło się wszystko ;) Jak mówiłam, trochę przewidywalne, ale będę się starać, ale tego było coraz mnie. To dopiero mój początek, więc... muszę się wdrożyć ;) 

Kilka słów:

* Po pierwsze przepraszam za wszystkie błędy ortograficzne, stylistyczne, interpunkcyjne etc. Po prostu praca nie za bardzo mi daje czas, żebym mogła wszystko porobić, więc nie zawsze wszystko dokładnie uda mi się sprawdzić. Mam nadzieję, że jesteście to w stanie zrozumieć, gdyby natomiast pojawiły się jakieś bardzo rażące błędy to jak najbardziej proszę o zwrócenie uwagi ;) 

* Po drugie: Jak już wspomniałam kilka wpisów wcześniej moje wizje opowiadań powstały na dużo wcześniej przed 'Przeklętym Dzieckiem'. Dlatego też na moim blogu nie będzie żadnych wzmianek na ten temat. W moich opowiadaniach pojawia się Lilith - córka Bellatrix i Voldemorta i co mogę Wam podpowiedzieć to będzie miało mało wspólnego z Delphini ;) 

* Po trzecie: Nowa postać - Cemerie. Wspominałam we wstępie, że w moich opowiadaniach będą się pojawiać też czasem postacie fikcyjne, a może nawet pojawię się i ja ;) Więc tak: Cemerie to postać wymyślona przeze mnie, nie jest ona oczywiście do końca mną, ma po prostu tylko kilka moich cech, ale to wszystko. Wspominałam też, że postacie wymyślone przeze mnie nie będą odgrywały wielkich ról w moich opowiadań i tak też właśnie będzie. Ogólnie kim jest Cemerie? To najlepsza przyjaciółka Belli jeszcze z czasów szkolnych. Po uwięzieniu Bellatrix w Azkabanie była cały czas blisko Narcyzy, ale również przyjaźniła się z Andromedą. Śmierciożerczyni. To taki mały wstępik, a więcej o niej napiszę zapewne w osobnej notce, myślę, że na przełomie kolejnych dni ;) 

No cóż myślę, że póki co to wszystko co mam Wam do przekazania, jak coś mi się przypomni to zapewne wstawię notkę ;) 

Buziaki, 

Cemerie

Cześć! Jak obiecałam, tak wstawiam notkę dotyczącą postaci wymyślonych przeze mnie. Nie będę się nad tym za bardzo rozczulać, ponieważ ich role nie będą istotne - szczerze mówiąc w mojej wyobraźni są bardzo istotne, ale myślę, że Was tym zanudzać nie będę ;) 

A więc, zaczynajmy! 

Cemerie Decident (z.d. Camle) - ur. 22 maja 1951 roku. W czasach szkolnych uczęszczała do Slytherinu jako jedyna ze swojej rodzina. Zaprzyjaźniła się wówczas z Bellatrix Black, Lucjuszem Malfoyem i Aidanem Decidentem, z którym później wzięła ślub. Nienawidziła swojej siostry, która w przeciwieństwie do niej była stuprocentową Gryfonką i gardziła Czarną Magią. Od czwartego do szóstego roku swojej nauki w Hogwarcie chodziła z Lucjuszem Malfoyem. Po ukończeniu szkoły poszła na nauki przyuczające do nauczania eliksirów i kilka lat później została nauczycielką tego przedmiotu w Hogwarcie, gdzie uczyła później na zmianę z Severusem Snape'm. Po swoim ślubie z Aidanem wydziedziczyła się ze swojego rodu i została Śmierciożerczynią, jednak zostało to zachowane w tajemnicy przed resztą społeczności czarodziejów. Po upadku Czarnego Pana w 1981 roku, Cemerie szukała go również z resztą popleczników, jednak tak jak większość wkrótce się poddała i postanowiła prowadzić normalne, lecz w dalszym ciągu podwójne życie. Po aresztowaniu jej najlepszej przyjaciółki w Azkabanie Cemerie się bardzo załamała, lecz pomagała jej w tym przyjaźń równocześnie z Narcyzą jak i z Andromedą. Cemerie dobrze odgrywała swoją rolę, nie ukrywała przed nikim, że tęskni za Bellatrix, ale też nie ujawniła światu swojej prawdziwej twarzy. Albus Dumbledore nigdy jej w pełni nie ufał, dlatego nie dopuszczał ją do żadnych istotnych w spraw w czasie drugiej wojny czarodziejów. Cemerie miała kontakt zarówno z Syriuszem Blackiem jak i całą rodziną Weasleyów, jednak nigdy nie była członkiem Zakonu Feniksa, również z własnego wyboru. Gdy Dumbledore został zabity wtedy Cemerie ujawniła swoje prawdziwe oblicze, nauczała nadal w Hogwarcie, jednak podobnie jak Carrowowie torturowała swoich uczniów. Pod koniec roku 1997 osobiście zamordowała swoich rodziców, a w trakcie II Bitwy o Hogwart zabiła swoją siostrę. Po wojnie Cemerie trafiła do Azkabanu, gdzie zmarła pogrążona w rozpaczy po utracie swojej najwierniejszej przyjaciółki. Na przełomie 1995 i 1996 roku miała romans z Lucjuszem Malfoyem, o którym wiedziała tylko Bellatrix.

Aidan Decident - ur. 1951. Najlepszy przyjaciel Lucjusza Malfoya i mąż Cemerie. Był Śmierciożercą, jednak w przeciwieństwie do swojej żony nigdy do końca nie ufał Voldemortowi i ucieszył się z jego upadku. Został skazany na rok w Azkabanie za czynne śmierciożerstwo.

Christian Decident - ur 1978. - syn Cemerie i Aidana. Przyjaciel Dracona, jednak tylko poza szkołą. W Hogwarcie trzymał się raczej ze swoimi przyjaciółmi i wolał się nigdy nie wychylać. Nie został nigdy Śmierciożercą. 

Gloria Decident - ur. 1980. - córka Cemerie i Aidana. Przyjaciółka Dracona. Był okres kiedy byli parą, jednak im nie wyszło. Nietypowa Ślizgonka - była raczej miła i zawsze otwarta na nowe znajomości. Często powstrzymywała Dracona od wyzywania Harry'ego i jego przyjaciół. Nigdy nie została Śmierciożercą.

Filla Agnes Wolfsheen (z.d. Camle) - ur. 1947. Starsza siostra Cemerie. Gryfonka z ciała i duszy. Wpadła w furię, gdy Cemerie została przydzielona do Slytherinu. Przekonywała Dumbledora o możliwość zmiany przez nią domu. Nienawidziła nigdy Belli, Lucjusza ani Aidana. Nie znosiła swojego imienia, dlatego posługiwała się drugim imieniem. Często padała ofiarą dowcipów Malfoya i Decidenta, a w późniejszym czasie Jamesa Pottera i Syriusza Blacka. Po zakończeniu nauki w Hogwarcie została nauczycielką Historii Magii. Była jedną z najostrzejszych nauczycielek, zaraz po McGonagall. Poślubiła mugolaka i miała z nim dwójkę dzieci. Została zabita przez swoją siostrę w trakcie II Wojny Czarodziejów. Ze względu na swoje usposobienie uczniowie nazywali ją 'Filcha' - damską odmianą woźnego. 

No cóż.... myślę, że póki co to wszystko. Jak obiecałam, te postacie nie będą odgrywać istotnej roli i będą się pojawiać w większości jedynie w retrospekcjach. Jeśli chodzi o Cemerie to oczywiście nie jestem to ja. Jest ona jedynie moją lekką wyobraźnią siebie przyjaźniącej się z Bellą, a reszta jest oczywiście czystym wymysłem. No bo ja tam bym nie zabiła ani swoich rodziców, ani swojej siostry :D Mam nadzieję, że tyle uda Wam się zaakceptować :) Co do kolejnego rozdziału, to będę się starała napisać go jak najszybciej, ale pewnie trochę trzeba będzie poczekać. No cóż! Życzę Wam wszystkim cudownego weekendu :) 

Całuję, 

Cemerie