The Black Sisters

Cześć! I nareszcie jest! Kolejny rozdział! Bardzo Was przepraszam, że musieliście na niego tak długo czekać, jednak jak wspomniałam we wcześniejszej notce natłok pracy zdecydowanie mnie przerósł. Wiem, że miał być to długi rozdział, ale tak jak również wspomniałam we wcześniejszej notce postanowiłam go podzielić na dwa rozdziały, abyście nie musieli już dłużej czekać. Nie jestem z niego do końca zadowolona. Będę szczera: pisałam go seriami, czasu tak, że dodawałam dziennie tylko po jednym zdaniu, po czym od razu traciłam wenę. Aktualnie jestem już 36 godzin na nogach, więc sprawdzenie go napewno nie przyniosło też żadnych porządniejszych rezultatów, więc z góry chcę przeprosić za wszelkie błędy stylistyczne czy ortograficzne, jak i również za brak spójności jeśli taki się zdarzy. Szczerze mówiąc zastanawiałam się czy go dodawać, czy jednak nad nim jeszcze trochę popracować, ale zdecydowałam się już teraz nim z Wami podzielić. Nie wiem, czy akcja nie potoczyła się zbyt szybko, z czego właśnie najbardziej jestem niezadowolona. Ale cóż... jeden rozdział lepszy, drugi gorszy ;) Mam nadzieję, że mimo wszystko Wam się choć trochę spodoba. 

Akcja tego rozdziału zaczyna się na kilka minut przed deportacją Andromedy ze swojego domu (Rozdział V). Zapraszam do lektury ;)

---------

Nowy Dom Narcyzy i Lucjusza Malfoyów był położony w małej dolinie na skraju lasku. Było to cicho i spokojnie, a wokół śpiewały ptaki i było słychać popluskiwanie wody w niedalekim strumyku. Dom nie był wielki. W porównaniu z Malfoy Manor był wręcz maleńki i nie podobny do całej rodziny. Sprawiał wrażenie jakby mieszkało w nim starsze małżeństwo, które jako ostatnie można by podejrzewać o upodobania do czarnej magii. Wewnątrz był duży salon połączony z kuchnią. W środku wszystko lśniło i pachniało nowością. Ściany były jasne, zupełnie inne od salonu w poprzednim domu. Widać, że Narcyza postanowiła radykalnie zmienić styl. Co prawda można było dostrzec pewne elementy, które od razu wyglądały na wyposażenie domu czarnoksiężnika, jednak w połączeniu z oknami wpuszczającymi do salonu dużą ilość światła słonecznego wyglądały nawet dosyć ciekawie. Dom był jednopiętrowy. Znajdowały się tu trzy sypialnie. Jedną zajmował Draco, druga należała do Narcyzy i Lucjusza i była połączona z gabinetem, a trzecie sypialnia była pusta. Narcyza weszła do swojej sypialni. 

Lucjusz leżał na łóżku twarzą do poduszki. Miał na sobie coś w rodzaju piżamy przypominającej szatę. Jego włosy były splątane, a na stoliku stała do połowy pusta butelka po ognistej whisky. 

Lucjusz odwrócił głowę w jej stronę. Oczy miał podkrążone i czerwone. Narcyzie przez chwilę nawet zdawało się, że płakał. Nagle odezwał się: 

Draco wyszedł i nastała cisza. Lucjusz patrzył się przez chwilę na drzwi za którymi zniknął jego syn po czym spojrzał w podłogę i wyjąkał: 

Na zegarze bardzo powoli dochodziła godzina 15:00. Narcyza podeszła do lustra i szybko poprawiła włosy i makijaż. Andromeda nie mogła widzieć, że jeszcze kilka sekund temu w jej domu wydarzyła się jakakolwiek kłótnia. Spojrzała na stół na którym stały talerze po obiedzie i machnęła szybko różdżką. Nagle stół opustoszał a naczynia same się już myły i czyste lądowały w półkach. Nie było jeszcze czasu, aby zatrudnić jakiegokolwiek skrzata domowego. Do kuchni wszedł Draco. 

Narcyza ostatni raz spojrzała na syna, a ten po sekundzie zniknął za drzwiami. Parę sekund po jego deportacji zobaczyła w oddali zbliżającą się swoją siostrę. Ogarnęła na szybko wzrokiem swój salon i wyszła na ogródek powitać Andromedę.

Narcyza stała przez chwilę osłupiała patrząc się w miejsce, gdzie przed chwilą zniknął jej mąż. Coś jej nie dawało spokoju. Zachowanie Lucjusza było…inne. Inne, nieprzewidywalne. Nie sama rozmowa, ale mimika jego twarzy. Ostatnie czasy nie były lekkie i Narcyza nie pamiętała, kiedy jej mąż uśmiechnął się do niej w TAKI sposób. W jego oczach można było dostrzec cień nastolatka. Trochę zawadiackie, jakby podrywające spojrzenie przeszyło Narcyzę od stóp do głów. Co się stało? Czyżby to obecność Andromedy wywołała w nim takie uczucia? Przecież nigdy się tak nie zachowywał przy nikim, z kim spędzał sporo czasu w dzieciństwie. Może dlatego, że kontakt z innymi mu się nie urwał, za to z Dromedą tak? Może przypomniał sobie ją jako nastolatkę w czasach szkolnych, bo przecież wtedy po raz ostatni ją widział. A może się zawstydził? Ale czego? Narcyza obiecała sobie, że spróbuje poruszyć z mężem ten temat, jednak teraz należało już wracać do rzeczywistości. 

Narcyza uśmiechnęła się lekko i złapała swoją siostrę za ramię. Ta objęła jej dłoń i obie przez chwilę patrzyły się na siebie w ciszy. W końcu Narcyza wstała i podeszła do szafki, skąd wyjęła herbatę, która z pomocą jednego ruchu różdżki zaczęła się sama parzyć we wrzącej wodzie. 

I w tej chwili z pobliskiej sypialni dobiegł cichy i delikatny płacz. Płacz, który z pewnością nie należał do Lucjusza. 

--------

No i tak....zapewne część z Was już się zapewne domyśla kontynuacji, a część z Was może jeszcze o niczym nie wie, chociaż sądzę, że jednak pierwsza opcja jest bliższa prawdy ;) Trochę przewidywalne, tak sądzę, ale gwarantuję, że nie zawsze tak będzie :D Jeszcze raz Was bardzo przepraszam za wszystkie błędy, a sama idę w końcu pogrążyć się w zasłużonym (tak myślę!) śnie ;)

Całuję, 

Cemerie

Cześć! W tym rozdziale znowu wracamy do jednej z głównych bohaterek Andromedy. Rozdział jest dosyć krótki, ale w kolejnym planuję napisać trochę więcej, więc stwierdziłam, że nie będę ich łączyć. Trochę więcej napiszę pod koniec rozdziału, a tymczasem zapraszam do lektury ;) 

-------

Poranek był zimny i mglisty. Kropelki rosy delikatnie połyskiwały na trawie. Słońce powoli wschodziło i mimo zimnego rana zwiastowało ładny, majowy dzień. Andromeda otworzyła oczy i spojrzała na łóżeczko, gdzie spał Teddy. Zawsze budziła się wcześniej od niego. Ogólnie bardzo mało sypiała. Jakoś nie było jej to potrzebne. Wieczorami siadała przy kominku i czytała książki do późna w nocy albo odtwarzała filmy na czarodziejskim projektorze. Wczoraj obejrzała francuski melodramat o czarownicy, która zakochała się w centaurze. Została przez to odsunięta od reszty społeczeństwa, była przez innych wytykana palcami i nikt nie chciał z nią rozmawiać. Najbardziej zawiedziony był jej ojciec, który nie chcąc dopuścić do ucieczki córki wraz z centaurem zabił go, a następnie siebie zostawiając córkę samą po środku wielkiej polany, gdzie pojawiły się inne centaury i wyraziły swój żal poprzez wystrzał w powietrze swoich strzał. Andromeda lubiła takie filmy. Zwłaszcza teraz, w tak smutne wieczory. Pokazywały jej, że na każdego w życiu czeka jakaś tragedia. O jej życiu też można by było nakręcić film, pomyślała. Wstała z łóżka, poszła do łazienki, a następnie zrobiła sobie śniadanie, po czym wzięła do ręki pióro i pergamin i napisała do Harry’ego list: 

Drogi Harry, 

Wiem, że nadużyłam już zdecydowanie za dużo Twojej chęci pomocy w opiece nad Teddym, a jednak chciałabym Cię prosić jeszcze o pomoc. Moja siostra zaprosiła mnie dzisiaj do siebie, nie wiem ile czasu mi to zajmie, jednak nie chciałabym męczyć Teddy’ego. Czy mogłabym liczyć dzisiaj na Twoją pomoc? Jeżeli tak, proszę napisz o której godzinie Ci pasuje. Jeszcze raz bardzo dziękuję, 

Andromeda 

Narcyza co prawda powiedziała, że Andromeda może zabrać ze sobą małego, jednak ona nie chciała go zabierać. Nie wiedziała, co siostra ma jej do powiedzenia, ale czuła, że może jej nie być kilka godzin. Zapakowała list w kopertę i zawołała Austin - swoją sowę. Ta radośnie do niej podleciała, dziobnęła ją pieszczotliwie w ucho, po czym wzięła list i wyleciała z salonu. W tej samej chwili z sypialni dobiegł poranny szloch jej wnuka. 

Poranne czynności z Teddym zawsze zajmowały jej trochę czasu, za co była bardzo wdzięczna. Wtedy mogła nie myśleć o problemach i o bólu. Dochodziła już powoli dziewiąta, kiedy sowa wleciała przez otwarte okno i przyniosła list od Harry’ego. 

Kochana Dromedo, 

Opieka nad Teddym jest dla mnie największą przyjemnością. Zjawię się dzisiaj po obiedzie około godziny 15:00. Przybedą ze mną Ron i Hermiona. Mam nadzieję, że nie stanowi to dla Ciebie kłopotu. 

Pozdrawiam,

Harry 

Andromeda uśmiechnęła się. 

Pierwszy z nich poszedł do Harry’ego, w którym mu dziękowała i zapewniała, ze obecność Rona i Hermiony będzie dla niej i dla Teddy’ego wielką przyjemnością. Drugi list napisała do Narcyzy oznajmiając, że zjawi się u niej około 16:00 dzisiejszego popołudnia. 

Przedpołudnie przeleciało bardzo szybko.Andromeda głównie bawiła się z Teddym oraz przygotowywała dla niego obiad. Gdy o godzinie 13:30 w końcu zasnął Andromeda postanowiła trochę usprzatnąć ogród. 

Dzień był cudowny. Słońce mocno prażyło i przez chwilę przeszło Dromedzie przez myśl, by usiąść w słońcu i rozkoszować się tymi cudownymi chwilami. Jednak, gdy spojrzała na swój ogród doszła do wniosku, ze nie może tak tego zostawić. Zresztą w wakacje będzie często razem z Teddym odpoczywać w tym miejscu. A jeżeli chce to zrobić to musi tutaj najpierw uporządkować. Prawie zabierała się do pracy, gdy otrzymała list od Narcyzy. 

Kochana Dromedo, 

Przepraszam za późną odpowiedź, jednak Twoja sowa przyleciała lekko ranna i musiałam opatrzyć jej skrzydło oraz dałam eliksir, który doprowadził ją do zdrowia. Biedna musiała wlecieć w drzewa w drodze do mnie. Bardzo Ci dziękuje za wiadomość i będę Cię oczekiwać w ogrodzie. Poniżej podaję adres, gdyż nie mamy jeszcze zarejestrowanej nazwy naszego nowego domu. Mam nadzieję, że z Twoją sową wszystko będzie w porządku. Uściski dla Teddy’ego. 

Cyzia 

Adres: Dolina Soamsanx, Shawnville, Exeter. Dolina jest malutka, a nasz dom jest tam jedyny. 

Jeszcze raz dokładnie obejrzała swoją sowę. Gdy stwierdziła, że Austin jest wyleczony pozwoliła mu odlecieć do swojego przytułku, a sama zajęła się teraz jeziorkiem. Wyczyściła go dokładnie z brudów i wodorostów, które zdążyły się w nim skupić. Lilie, które jeszcze rano były martwe teraz pięknie kwitły. A trawa, która była zdecydowanie za duża i za bujna została estetycznie ścięta, tak, że teraz w pełni było widać ścieżkę prowadząca do domu. Spojrzała na zegarek. Dochodziła 15:00, więc Harry może się zjawić lada chwila. Upewniwszy się, że Teddy jeszcze smacznie śpi, poszła się wyszykować. Gdy otworzyła szafę zdała sobie nagle sprawę, że ostatnie kilka miesięcy nosiła jedne i te same ubrania. No cóż. Nie było czasu ani ochoty, by się stroić. Teraz zresztą tego też nie ma. Zdjęła z wieszaka pierwszą lepszą sukienkę i purpurową szatę. Dzień jest taki piękny. Najchętniej w ogóle, by jej nie zakładała. Obiecała sobie, ze gdy jutro będzie tak ładna pogoda jak dzisiaj to pójdzie razem z Teddym na ogród i spędza tam razem cały dzień wygrzewając się w słońcu. Gdy Andromeda upięła włosy w wysoki kok rozległo się pukanie do drzwi. Przyszedł Harry wraz z Ronem i Hermioną. 

Andromeda była inna niż ostatnimi czasy. Dzisiaj, w porównaniu z tym co było jeszcze wczoraj, promieniała. Widać było, że w końcu trochę poświęciła czasu swojej osobie na dojście do ładu. Ten widok nieco ucieszył Harry’ego. Zdecydowanie lepiej patrzyło się na nią, gdy miała na twarzy szczery uśmiech. Był również pełny podziwu, że już po tak krótkim czasie potrafiła choć trochę dojść do siebie. Ostatecznie on sam nawet po tylu latach nie pogodził się na dobre ze śmiercią rodziców. Może to dlatego, że ich nie znał? I nagle przeszedł mu przez myśli mały Teddy. Jest dokładnie w takiej sytuacji jak Harry. Nigdy nie znał i nie pozna swoich rodziców. Musiał się z nimi pożegnać wyjątkowo wcześniej i nigdy nie przekona się sam jacy byli wspaniali. Andromeda jest niezwykle silna, pomyślał trochę jej tego zazdroszcząc. 

Andromeda jeszcze raz obdarzyła całą trójkę uśmiechem, po czym zabrała torebkę i wyszła z domu, deportując się przy bramie ogrodu z cichutkim pyknięciem. 

Hermiona obdarzyła go morderczym spojrzeniem, po czym wszyscy w trójkę udali się do sypialni Andromedy, gdzie w łóżeczku spał Teddy.

Cześć! Jak obiecałam, tak wstawiam kolejną notkę. Mam dla Was kilka, myślę, że istotnych informacji na temat moich opowiadań. Więc już nie będę owijać w bawełnę tylko zaczynam ;)

No cóż, myślę, że póki co to będzie tyle. Gdy znów nazbierają mi się informację wstawię kolejną notkę ;) Kolejny rozdział, jak obiecałam pojawi się niebawem, jednak nie zagwarantuję Wam na 100% kiedy. Teraz mamy święta, a moja praca bardzo lubi być w ten czas aktywna ;) 

Życzę wszystkim spokojnych i zdrowych Świąt Wielkanocnych! 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! 

Korzystając z dnia wolnego napisałam kolejny rozdział, który tutaj wstawiam. Jak wspomniałam na początku, moje opowiadania mogą też czasem dotyczyć innych bohaterów sagi o Harrym Potterze. I tutaj się też tak właśnie stanie. Oczywiście mój blog jest poświęcony w większości siostrom Black, jednak cóż począć, jak ma się wyobraźnie też na temat innych bohaterów? ;) Jednak mogę obiecać, że będzie ich znacznie mniejsza ilość, więc o to się proszę nie martwić :)

Kilka słów jeszcze na wstępie. Jak zaraz się dowiedzie, trochę postanowiłam zmienić przyszłość głównego bohatera. Więcej słów wyjaśnień dodam na końcu rozdziału. Nie wiem, czy Wam się to spodoba, jednak znów powtórzę: moja wyobraźnia jest nieobliczalna ;) 

Zapraszam do czytania! 

-------

Nora była cicha i przygnębiona. Wyczuwalne było napięcie, cierpienie i ból. Pogodzenie się ze śmiercią bliskiej osoby może zając tygodnie, miesiące, a nawet lata. Jedni sobie radzą z tym lepiej, inni gorzej. Harry siedział na łóżku w pokoju Rona. Był wczesny wieczór, cała rodzina szykowała się do kolacji. Pan Weasley, jako głowa rodziny musiał się zebrać w sobie najszybciej po śmierci syna. Wiedział, że to on musi dać teraz rodzinie poczucie bezpieczeństwa i starać się podnieść ją na duchu. Choć było to dla niego niezwykle ciężkie. Pani Weasley praktycznie nie wychodziła ze swojej sypialni. A gdy już to robiła to albo przechodziła szybko do miejsca, do którego chciała się udać i wracała szybko z powrotem do sypialni, albo ze szlochem przytulała wszystkich nie mówiąc przy tym ani słowa. Bill mieszkał razem z Fleur w Muszelce, jednak regularnie odwiedzał rodzinny dom. Jego nastawienie było podobne do Pana Weasleya: on również musiał być silny i nie okazywać zbytnio bólu. Podobnie jak jego młodszy brat Charlie. Percy zrehabilitował się całkowicie. Pomagał zarówno ojcu jak i matce w codziennych czynnościach. Widać było, że żałuje czasu, jaki stracił nie będąc przy rodzinie. Najgorzej było z Georgem. On nie tylko stracił brata, ale też przyjaciela, najbliższą sobie osobę. Czy kiedykolwiek widać było ich osobno? Czy kiedykolwiek któryś z nich szedł gdzieś sam? Czy kiedykolwiek się pokłócili? Nie. Zawsze byli razem. To tak jakby ktoś oderwał kwiat od łodygi. Razem kwitli, byli szczęśliwi i dawali wszystkim radość. Ale osobno byli smutnym kwiatem pozbawionym swojej istotnej części. Jeśli chodzi o Rona to on najszybciej pogodził się ze śmiercią brata, choć nie było to na początku dla niego łatwe. Jednak Ron wiedział, że to on jest w znacznym stopniu przyczynił się do pokonania Voldemorta, co go zdecydowanie podnosiło na duchu. Dodatkowo jego związek z Hermioną też miał na niego kojący wpływ. Oczywiście ciągle myślał o bracie, jednak potrafił się zaśmiać, zażartować, a nawet raz czy dwa wygłupić. A Ginny? Cóż… po zakończeniu wojny bardzo go wspierała i pomagała. Ona podobnie jak Pan Weasley nie dawała po sobie poznać, że jest w totalnej rozsypce. Zdała sobie też sprawę, że musi przejąc obowiązki swojej mamy i razem z pomocą Percy’ego zajmowała się utrzymaniem porządku i obiadami. Za kilka godzin wracała jednak do szkoły, więc Harry czuł się zobowiązany, by to on zajął jej miejsce. 

Na dworze powoli się ściemniało. Słychać już było ciche pohukiwanie sów. Harry wziął gazetę z podłogi, którą rano przeglądał. Były tam ogłoszenia dotyczące sprzedaży działek i nieruchomości. Wiedział, że Pani Weasley nie będzie chciała, żeby się wyprowadził, ale już dość nadużył jej gościnności przez tyle lat. A poza tym pragnął swojego własnego kąta. Tam, gdzie mógłby być sam i mógłby zacząć własne życie. Ron również zastanawiał się na wyprowadzką. Harry już na wstępie powiedział mu, że może z nim zamieszkać, chociaż na jakiś czas dopóki sam czegoś nie znajdzie. Ron jednak stwierdził, że nie jest to jeszcze najlepszy moment na opuszczanie rodzinnego domu, no i Harry w głębi serca wiedział, że Ron po prostu nie ma póki co środków, by sobie zapewnić własny dom. Nie wiedział też czy Hermiona zgodziłaby się z nim już zamieszkać, póki co wróciła do swojego rodzinnego domu i planuje odszukać swoich rodziców. Wszystko było jeszcze takie świeże, tyle było do zrobienia, do przedyskutowania, do zaplanowania, że nikt nie wiedział od czego najpierw zaczął. Drzwi do sypialni otworzyły się. 

Wyglądała na lekko zmartwioną i Harry wiedział dlaczego. Ich związek wisiał na włosku. Sam nawet nie wiedział, czy można tą relację nazwać związkiem. W trakcie wojny czuł przypływ adrenaliny, czuł w środku, że chce z nią być, że jego uczucie do niej jest silne. Jednak później wszystko gdzieś wyparowało. Od tych dwóch tygodni nawet ze sobą za bardzo nie rozmawiali. Jeżeli spędzali czas sami to wtedy, gdy opiekowali się Teddym. Czuło się zawsze napiętą atmosferę, ale nikt nie czuł się na siłach, by poruszyć temat ich związku. Ale Ginny dzisiaj wracała do Hogwartu. Co prawda na półtora miesiąca, a potem mieli mieć razem wspólne wakacje. Ale jednak coś było między nimi nie tak. 

Przez chwilę panowała w sypialni grobowa cisza. Widać było, że Ginny walczyła ze łzami, nie chciała ich wypuścić. Przez chwilę Harry’emu się zdawało, że jednak się poddała i zacznie płakać. Ale Ginny się uśmiechnęła i powiedziała: 

Harry spojrzał na nią i uśmiechnął się do niej. 

Nie do końca był pewny, czy tak chciał, by wyglądała ich rozmowa. Czuł, że o czymś nie powiedział, albo, że powiedział za dużo. Dziwnie było siedzieć tutaj razem z nią i wiedzieć, że to koniec. Czuł też w środku, że ją zranił, a nie chciał tego robić. Jednak, jak sama Ginny powiedziała… to dorosłość. A on nie może żyć u czyjegoś boku licząc na to, że może kiedyś pokocha ją tak mocno jak kochał ją kilka tygodni temu. 

Razem z Ginny zeszli do zatłoczonej już kuchni. Hermiona niedawno przyjechała, by pomóc trochę Pani Weasley oraz Harry’emu w opiece nad Teddym. Ona jako jedyna z ich trójki postanowiła powrócić do Hogwartu jednak dopiero od września. Teraz chciała pomagać w Norze. 

Atmosfera była dzisiaj trochę mniej napięta, mimo to wszyscy jedli w ciszy. Po około piętnastu minutach wstał Pan Weasley. 

Pan Weasley wyszedł, a Pani Weasley wstała i odezwała się pierwszy raz od dłuższego czasu. 

Harry razem z resztą pomógł Pani Weasley w uporządkowaniu kuchni, po czym udał się wraz z Ronem do ich sypialni. Widać było, że Ron coś podejrzewa. 

Harry zastanowił się przez chwilę, ale stwierdził, że nie ma najmniejszego sensu, by grać na czas. W końcu i tak Ron się dowie. Teraz albo później.

Ron spojrzał na przyjaciela, a na jego twarzy pojawiło się niezrozumienie. Otworzył usta, ale po chwili je zamknął. Odwrócił się i podrapał się po głowie. Nie wiedział, co ma zrobić. Ma wybuchnąć? A może ma się cieszyć? Ciężko było coś wymyślić. W końcu stwierdził, że Harry zacznie się go zaraz bać, więc odwrócił się do przyjaciela, a kącik jego ust lekko się uniósł. 

Odwrócił się i spojrzał na przyjaciela. Ron zrobił bardzo ronowatą minę wyrażającą niezrozumienie i lekką złość. Taką minę zwykle robił, gdy był głodny. Nagle powiedział:

Harry na początku nie był pewien, czy Ron do niego zaraz nie podejdzie i nie wymierzy mu ciosu w twarz. Jednak po chwili Ron się uśmiechnął, a Harry zrozumiał, że i on już dorósł. Też wiedział, że jego siostra jest silna i że sobie z tym poradzi. 

Rozmawiali ze sobą przez chwilę, głównie o głupotach. W końcu do pokoju weszła Ginny, a za nią Percy trzymający jej kufer. 

Niedługo potem Harry wziął szybki prysznic, Ron uczynił za nim to samo i poszli do sypialni Ginny, by porozmawiać przed snem z Hermioną. Harry był wdzięczny Ronowi, że nie ukazują przy nim za dużo swoich uczuć. Nie miał zbyt dużej ochoty patrzyć na zakochanych. Rozmawiali długo, poruszyli temat rodziców Hermiony oraz przeprowadzki Harry’ego. Hermiona stwierdziła, że Ronowi dobrze by zrobiło, gdyby pomieszkał choćby na początek z Harrym. Później doszli do wniosku, że miło by też było, gdyby Hermiona się też wprowadziła na jakiś czas. Na początku się upierała, że nie chce zostawiać swojego rodzinnego domu, ale później wspólnie zdecydowali, że Hermiona i tak we wrześniu rusza do Hogwartu, więc w sumie razem będą mieszkać tylko przez wakacje. A na ferie zimowe można potraktować przyjazd Hermiony jako odwiedziny. Ron też się w końcu ucieszył na ten pomysł. Zagwarantował Harry’emu, że jeszcze jutro poszuka pracy i będzie mu płacić za mieszkanie u niego. Oczywiście zaczęli się spierać, ale dla świętego spokoju Harry się już na to zgodził.

Rozmawiali jeszcze długo. Minęły czasy, kiedy Pani Weasley przychodziła do nich, by zagonić ich do łóżka. Teraz mieli mnóstwo czasu na rozmowy.

------

Tak. To moja wizja przyszłości Harry'ego ;) Jak obiecałam kilka słów: Zacznę od tego, że od początku serii nie byłam fanką Ginny, a moja niechęć do niej pogłębiła się przy ekranizacjach powieści. Oczywiście nie obrażając cudownej Bonnie Wright, która wcieliła się w rolę Ginny Weasley, nie jestem zachwycona jej rolą. Już od szóstej części modliłam się, by Ginny nie skończyła z Harrym, jednak moje modły poszły na marne, więc postanowiłam sama Harry'emu wymyślić przyszłość, która byłaby dla mnie przyjemniejsza. Oczywiście myślałam też o przyszłości, w której to Czarny Pan wygrywa wojnę, a Harry ginie, jednak nie będę robiła, aż takiego przewrotu. Jeśli chodzi o ich zerwanie to zastanawiałam się jak to zrobić. Szczerze mówiąc myślałam o wątku w stylu: "Ginny, odwal się, nie chcę z Tobą być", ale pomyślałam, że mogłoby się narobić więcej komplikacji na pewno między Harrym a Ronem, więc postanowiłam zrobić to właśnie w ten sposób. Chcę jeszcze dodać, że moja wizja Harry'ego bez Ginny pojawiła się na długo przed publikacją przez J.K. Rowling scenariusza do sztuki "Harry Potter i Przeklęte Dziecko", dlatego chcąc nie chcąc omijam każdy wątek z tej książki, za co z góry przepraszam wszystkich jej fanów i mam nadzieję, że będzie to zrozumiałe. Co do samego Harry'ego, to proszę się nie bać, że zostanie wiecznym kawalerem, oj nie ;) Mam dla niego wybraną już partnerkę, jednak niestety na jej ujawnienie będziecie musieli trochę poczekać. Akcja jest świeża, jak widzicie, Harry ma na głowie póki co inne sprawy, a ja się muszę zająć Andromedą, Narcyzą i Bellatrix (tak! Ona też się tutaj pojawi, jakby inaczej!). Co do Ginny to mówiąc szczerze myślałam o partnerze dla niej, ale to jeszcze nie jest pewne i szczerze mówiąc nie interesuje mnie to na tyle mocno, by poświęcać temu póki co czas. 

No cóż. Myślę, że to wszystko na dziś. Mam nadzieję, że miło się czytało ;) Zapraszam do komentowania. 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! Korzystając z chwili wolnego czasu, chciałabym napisać kilka słów. 

1. Długość rozdziałów - jest to temat dla mnie dosyć ciężki, gdyż nigdy nie wiem kiedy jest dość. Moje opowiadania piszę w fazach weny i nigdy niczego nie rozdzielam po prostu piszę do chwili, gdy się nagle zatrzymam i stwierdzę, że już nic ciekawego nie wymyślę. Bywa jednak tak, że to co napisałam okazuje się być nieco przydługie, a nie każdy ma cały dzień ślęczeć przed komputerem/telefonem/tabletem i to czytać. Dlatego rozdzielam to co napisałam na kilka części. Taki zabieg może jednak powodować, że rozdziały stają się zbyt krótkie, więc gdzie tu złoty środek? ;) Póki co postanowiłam jednak nic nie kombinować i zobaczymy jak będzie. Osobiście uważam, że rozdziały średniej długości są najlepsze, bo nie trzeba przerywać czytania w połowie, więc taką długość idealną chciałabym w końcu znaleźć, jednak jak wspomniałam, póki co będę publikować: raz będzie krócej, raz dłużej, a później to Was poproszę o ocenę tego. Czy lepiej Wam się czyta krótkie rozdziały, czy średnie, czy może długie, że nie wiadomo kiedy koniec? 

2. Retrospekcje - Retrospekcje będą stałym elementem moich opowiadań. To właściwie przeszłość jest dla mnie najlepszym tematem, więc na pewno będę jej poświęcać sporo czasu. Ale o czym chcę powiedzieć. Moje opowiadania są pisane z punktu widzenia narratora, który jest trzecioosobowy i wszechwiedzący. Wybrałam taką formę, gdyż jak wspomniałam we Wstępie będę 'skakać' pomiędzy bohaterami, co zdecydowanie ułatwi mi pisanie, a Wam czytanie. Jednakże przy retrospekcjach może, nie musi, pojawić się narracja pierwszoosobowa, z punktu widzenia osoby, której myśli będziemy odczytywać. 

3. Cenzura - no tak...w końcu muszę o tym napisać. Myślę, że nie będzie ona potrzebna w najbliższym czasie, jednak już wolałabym o niej wspomnieć. Co mam na myśli? Dla sprostowania: nie mam zamiaru wciskać na siłę Christiana Greya do moich opowiadań, aczkolwiek mogą się w przyszłości zdarzyć rozdziały o tematyce pikantnej. Mój blog nie ma ograniczenia +18, dlatego będę się starała, by nie były one zbytnio pikantne. Jeżeli natomiast coś mi nie wyjdzie to albo będę zmuszona nałożyć ograniczenie wiekowe, albo opublikuję rozdział ocenzurowany, a oryginał bez cenzury będzie dostępny dla chętnych ;) Wszelkie przekleństwa, które wymskną się naszym bohaterom (a będą się wymykać dosyć często) będą zawsze ocenzurowane.

Hmm...myślę, że to by było póki co na tyle. Jak mi się coś przypomni jeszcze dzisiaj to edytuję, a jak później to już zapraszam do kolejnej notki ;)

Całuję, 

Cemerie