The Black Sisters

Cześć I trochę przerwy znów, jednak jak zwykle wróciłam! Mam dla Was co prawda dosyć krótki rozdział, jednak gdybym chciała go napisać jak należy to zrobiłoby się o tym 5 rozdziałów, więc stwierdziłam, że dodam od siebie kilka słów więcej na koniec :) 

A więc, w tym rozdziale przenosimy się do życia Harry'ego, a właściwie do jego pracy i... no cóż sami zobaczycie! Dodam tylko, że akcja tego rozdziału dzieje się początkiem sierpnia, czyli kilka dni przed tym co wydarzyło się w życiu Narcyzy i Andromedy w poprzednich rozdziałach. Kolejny jednak rozdział już będzie "w dobrym czasie" (nie wiedziałam jak to napisać, ale rozumiecie, mam nadzieję ;) Więc zapraszam do lektury! 

-------

Ministerstwo Magii podniosło się po wojnie bardzo szybko, głównie za sprawą Kingsleya Shacklebolta. Początkiem sierpnia Ronowi i Harry’emu przydzielono uczniów, którzy mieli odbyć staż na aurora przed pójściem na ostatni rok nauki w Hogwarcie. Ronowi trafił się wyjątkowo niekumaty, blondwłosy chłopiec, który wyglądał jakby miał 12 lat. Na imię miał Forest i ciagle wypytywał się Rona o wszystkie rzeczy. Należał do Hufflepuffu. Harry jako swoją podopieczną dostał dziewczynę, którą dosyć dobrze znał, gdyż na szóstym roku chciała podać mu eliksir miłosny. Była to Romilda Vane z Gryffindoru. Na czas tego stażu Ron wraz z Forestem przenieśli się do innego biura, a Harry został w ich biurze z Romildą. Była ona nie tylko bardzo ładna, ale też inteligentna. Nie było praktycznie rzeczy, której by nie wiedziała i było widać, ze ona po prostu ma wiedzę w głowie. Harry’emu bardzo się chciało śmiać, gdy pomyślał, co by powiedziała Hermiona, która poza książkami nie widziała świata. Z Romildą Harry’emu pracowało się bardzo dobrze. Na początku było trochę niezręcznie, jednak Romilda jest tym typem dziewczyny, która się niczego nie boi, nie wstydzi ani niczego nie żałuje. Po kilku dniach wspólnej pracy Harry zaczął nawet zauważać, że Romilda jest naprawdę piękną dziewczyną i z zewnątrz i wewnątrz. Miała w sobie jakiś rodzaj uroku osobistego, który po dłuższym czasie zaczął się poważnie Harry’emu wdzierać do głowy. Sposób jej mówienia, poruszania się, a nawet pracy. Zdarzały się momenty, kiedy Romilda przechodziła bardzo blisko niego, albo go niechcący dotykała. Harry’ego przebiegał wtedy dreszczyk do którego nie miał śmiałości nikomu się przyznać. Tego dnia jednak Harry całkowicie pogrążył się w rozmyślaniach o Romildzie Vane. Dziś była ubrana w piękną czerwoną sukienkę, która subtelnie odsłaniała jej kolana, włosy miała ułożone na jedną stronę, a perfumy jakich użyła zdawały się idealnym dla Harry’ego zapachem.

Harry wyjął różdżkę spod szaty i jednym machnięciem zasunął rolety w drzwiach i je zamknął. A po chwili ona już go rozbierała, a on rozbierał ją. Całował ją wszędzie - od ust po biodra, nie mogąc się powstrzymać. Delektował się jej ciałem, jej zapachem i po prostu nią. Gdy jednak sytuacja była już na tyle poważna zmusił się całym sobą, żeby jednak o to zapytać.

Po chwili nie wiedząc kiedy już się w niej zatracił. Nie liczyło się nic wkoło niego tylko ona.

Harry opadł na biurko ciężko dysząc. Romilda siedziała na fotelu z rozczochranymi włosami również próbując złapać oddech. Chwilę minęło póki oboje zdali sobie sprawę z tego, co właśnie się stało. Harry nałożył szybko spodnie i bluzkę, a Romilda zrobiła to samo.

Harry’emu serce podskoczyło do gardła. Wolałby teraz znów wejść do jeziora z trytonami, niż odbywać tą rozmowę. Ale w końcu już podobną przerabiał kiedyś z Ginny. Musi coś powiedzieć.

Oboje na szybko się ogarnęli i wyszli z gabinetu. Rozmawiali całą drogę do jadalni, śmiejąc się i wymyślając różne rodzaje kamuflażu. Obiad też minął w przyjemnej atmosferze. Zupełnie jakby nie wydarzyło się nic w ich gabinecie kilkanaście minut temu. Gdy wracali do biura Harry złapał ją delikatnie za rękę, a ta jej nie odrzuciła.

-----

No tak... pewnie zaskoczenie? :D Ale przechodzę do wyjaśnień! 

1. Romilda - w moich opowiadaniach to czarownica czystej krwi, Gryfonka, rok młodsza od Harry'ego. (W oryginale była dwa lata młodsza).

2. Harry i Romilda - czyli główny wątek tego rozdziału. No cóż, działo się to wszystko bardzo szybko, jednak jak wspomniałam na początku nie chciałam tego rozdrabniać na wiele rozdziałów. Romilda przyszła na staż do Ministerstwa Magii 1 sierpnia, a wydarzenia opisane w tym rozdziale dzielą się około tygodnia później. Pewnie niektórzy z Was pomyślą "co ona robi z tych ludzi? palą papierosy, piją alkohol, uprawiają seks w pracy, siedemnastolatka z osiemnastolatkiem?" No, jednak takie jest nieraz życie! Chciałam wprowadzić choć trochę takich akcji, żeby jednak było coś innego, co nie jest nigdzie pokazane. Bo, bądźmy szczerzy, takie rzeczy jak seks to się w Hogwarcie na pewno działy i nie wierzę też, że żaden uczeń nie wypuszczał gdzieś po kryjomu dymka ;) W każdym razie Harry w Romildzie się zakochał, swój związek rozpoczęli jak rozpoczęli, jednak od tego momentu są oficjalnie parą. Harry rzeczywiście zabrał na następny dzień Romildę na Pokątną i od tej pory zaczęli się spotykać i być ze sobą. Całkiem niedawno na to wpadłam mówiąc szczerze, jednak jak już wpadłam to nie mogłam się tego pozbyć ze swojej głowy i tak już zostało!

3. Pierwszy raz- czyli końcowa rozmowa Rona z Harrym. Pewnie się już niektórzy domyślają: Tak, Harry miał swój pierwszy raz z Ginny. Ron się dowiedział o tym dopiero teraz, jednak stwierdził, że nie będzie sobie tym zawracał głowy, w końcu on spał z Hermioną ;) A pierwszy raz Romildy był z.... McLaggenem ;) Może jestem nieco świrnięta, ale tak to sobie wyobraziłam :D 

4. Hermiona - mało o Hermionie, jednak tak jak obiecywałam kilka rozdziałów wcześniej, nie będę się już w to zapętlać. Nie wygodnie mi się pisze te rozdziały o niej i jej rodzinie i strasznie się w tym plączę. Więc powiem tylko, że Hermiona odszukała swoich rodziców, sprowadziła ich do domu, mniej więcej przypomnieli sobie o niej, jednak cały czas mają zaniki tej przeszłości i Hermiona stara się to zmienić. Jest to jednak bardzo ciężkie i rzadko ma czas, by spotykać się z Ronem, Harrym czy Andromedą. Ron zaczyna czuć, że się od siebie oddalają. 

5. Błędy - oczywiście za wszelkie błędy przepraszam i mam nadzieję, że w wolnej chwili zjawi się tutaj moja Poprawiaczka i to ponaprawia! :D 

6. Kolejny rozdział - pojawi się niebawem, jednak niestety nie w najbliższych dniach. Mam nadzieję, że będziecie cierpliwie czekać ! :)

Całuski, 

Cemerie

Cześć! No naprawdę szybko mi coś idzie! No, ale już nie będę sama sobie gratulować tylko przechodzę do konkretów. Ten rozdział jest bezpośrednią kontynuacją tamtego. Jesteśmy dalej u Narcyzy, jednak poświęciłam go głównie Andromedzie i Bellatrix, a właściwie wspomnieniom Andromedy z dzieciństwa. Dwie retrospekcje pod rząd, jednak tak się jakoś złożyło ;) Tych wspomnień z dzieciństwa będzie też sporo, nawet coraz więcej. Rozdział jest dosyć krótki, jednak było trochę długich to teraz coś krótszego ;) Zapraszam! 

------

Andromeda wpatrywała się w swoją młodszą siostrę jakby ją zobaczyła pierwszy raz w życiu. Nie docierały do niej żadne dźwięki, światło też zdawało się być jakby niewyraźne. Wszystko, co jeszcze przed chwilą w jej ciele krążyło nagle się zatrzymało. Całe ciało zdrętwiało, a umysł nie chciał już dłużej być obecny. Łza spływała Narcyzie po policzku. Jedna, później, druga, trzecia. Aż nagle spływało całe mnóstwo łez, ale ta się nie poruszała. Obie wpatrywały się w siebie czekając. Czekając nie wiadomo na co. Czy to ma sens?

1960 

Narcyza uradowana pobiegła w podskokach do domu, a Andromeda ruszyła dalej i wyszła z ogrodu wprost na ulicę, gdzie spacerowało wielu ludzi.

Siostry Black mieszkały na Royality Street. Królewska ulica zamieszkiwana tylko przez najbardziej wpływowych Brytyjczyków. Doskonale strzeżona i świetnie usytuowana. Dom Blacków był niewidoczny dla mugoli. Oni widzieli tylko starą ruinę, na którą wstęp był wzbroniony pod wysoką karą grzywny. Krążyły również pogłoski o tym, że ten teren jest nawiedzony, ponieważ zawsze, gdy jakiś mugol próbował się tam dostać, przeróżne dźwięki natychmiast go odstraszały.

Szły tak przez około dziesięć minut, aż w końcu dotarły pod obskurny bar, gdzie w około było tylko kilku mugolskich bezdomnych.

Siostry uśmiechnęły się do siebie po czym weszły na ulicę. Tak bardzo chciały się wyszaleć. Jednak Pokątna nie była ich głównym celem. Szły ulicą, kłaniając się wielu znanym czarodziejom, aż w końcu minęły Bank Gringotta i weszły w węższą uliczkę, na której było coraz mniej ludzi. Gdy doszły do jej końca ukazała im się ciemna, cicha ulica na której poruszało się zaledwie kilkunastu czarodziejów. Napis na jednym z murów nosił nazwę „Aleja Śmiertelnego Nokturnu”.

I obie śmiejąc się ruszyły do największego na ulicy sklepu. W środku był tylko jeden starszy czarodziej. Na widok dwóch małych dziewczynek bardzo się zdziwił, jednak szybko je rozpoznał i się im pokłonił.

Bella spojrzała na Andromedę, a ta kiwnęła jej głową. Starsza Blackówna wyciągła z kieszeni sakiewkę wypełnioną złotymi galeonami rzuciła ją na ladę.

Bella spojrzała na jego włosy i po chwili stanęły w płomieniach. Borgin jednak szybko je ugasił.

Trucizna nie była do końca ich celem, jednak chciały mieć coś czarnomagicznego. Mimo, iż były wychowane w domu z mnóstwem tych rzeczy, rodzice nie pozwolili im się do tego zbliżać. A tak bardzo chciały coś mieć. W końcu wyszły przez Dziurawy Kocioł do mugolskiego świata i tuż przed nimi pojawił się kolejny bezdomny. Siostry spojrzały na siebie i się uśmiechnęły. Bezdomny od razu do nich podszedł chcąc kilka groszy.

Bella wyjęła z kieszeni truciznę i podała bezdomnemu, który natychmiast w całości ja wypił. Siostry znały tą truciznę. Powodowała silne wymioty i bóle, jednak po paru godzinach wszystko ustawało. Bezdomny jednak zareagował inaczej na truciznę. W jednej sekundzie nagle schudł o jakieś 20 kilo, a w jego ciele zaczęły robić się wielkie dziury.

I chcąc czy nie siostry uciekły zostawiając umierającego mężczyznę na opustoszałej ulicy. Zatrzymały się dopiero przed bramą do swojego ogrodu.

I starając się wyglądać jak najbardziej zwyczajnie weszły do ogrodu.

Czasy się tak bardzo zmieniły. Czas, kiedy były dziećmi minął lata temu i już nigdy nie powróci. Osoba, z którą łączyły ją nie tylko rodzinne więzy, ale również i przyjaźń, okazała się największym potworem.

I obie wyszły na ogródek, na którym powoli już kładła się rosa. Andromeda patrzyła w gwiazdy i zastanawiała się jak wyglądałoby teraz jej życie, gdyby nie uciekła z Tedem. Czy byłaby taka jak Bellatrix? Czy zabijałaby i walczyłaby po Ciemnej Stronie? Czy może i tak by się zbuntowała? Na to pytanie tak ciężko jej było znaleźć odpowiedź.

Andromeda patrzyła na siostrę trochę z politowaniem. Oczami wyobraźni widziała Harry’ego, który opowiada sobie dowcipy z Draconem i już miała parsnąć śmiechem, jednak zrozumiała jak ważne to musi być dla Narcyzy. Przez całe życie miała tylko Cemerie. Nikogo innego. Przez poglądy jakie wniósł do jej życia przede wszystkim Lucjusz nie mieli żadnych bliskich przyjaciół. Względy u ważnych czarodziei owszem. Ale czy kiedykolwiek był u nich ktoś inny niż Cemerie i Aidan? To właśnie chyba był ten powód.

-----

No więc. 

1. Wspomnienie Andromedy jest wspomnieniem pierwszego morderstwa dokonanego przez Bellatrix. Nieświadomego, jednak morderstwa. I jak widać Andromeda w nim również uczestniczyła. To dopiero początek. Chciałam tylko pokazać, że w dzieciństwie Andromedę łączyło bardzo wiele ze swoją starszą siostrą. Wkrótce więcej wspomnień ;) 

2. Narcyza jako "ta trzecia" - Tak też właśnie w moich opowiadaniach będzie, że to Narcyza jako mała dziewczynka była "tą dobrą" i że to ona różniła się od Bellatrix i Andromedy. 

3. Obiadek u Narcyzy - hmm no cóż. Nie wiem czy będzie to w kolejnym rozdziale, czy w jeszcze następnym, ale mogę powiedzieć, że ten rozdział będzie nieco długi (tak myślę) i trzeba będzie na niego jakiś czas poczekać. Cóż tam się wydarzy? Zobaczymy ;)

4. Horkruksy - wspomniane w tym rozdziale, jednak na jakiś czas o nich nie będzie głośno. Wszystko w swoim czasie, nic nie może się dziać za szybko ;) 

5. Błędy! - chyba będzie ich już coraz mniej, gdyż jedna z moich wiernych czytelniczek i bliskich znajomych była tak uprzejma, że zgodziła się poprawiać moje opowiadania (kto wie, może sama też coś tutaj napisze? ;). Więc mam nadzieję, że jak tylko będzie miała czas i ochotę to się tym zajmie i będzie się wszystkim lepiej czytało! :) 

Całuski, 

Cemerie

Cześć! Ależ mam zawrotne tempo teraz! Ale cóż... teraz trochę więcej, a później pewnie znowu mniej ;) A więc mamy tutaj kontynuację poprzedniego rozdziału, jest nadal ten sam dzień - jak wspomniałam w poprzednim rozdziale, teraz akcja będzie się trochę wlekła w jednym czasie. Ten rozdział poświęciłam trochę bardziej Cemerie - uznałam, że skoro będzie się ona przewijać przez te opowiadania to trochę jej historii powinniście znać. Ale spokojnie. Jak wspomniałam też wcześniej to będą tylko poniektóre wątki. Także zapraszam do czytania i reszta wyjaśnień na końcu! 

-----

Zbliżała się powoli pora obiadowa. Narcyza postanowiła napisać do Andromedy, by odwiedziła ją wieczorem. Nie do końca wiedziała, czy chce mówić jej o tym, co znalazła, jednak w głębi serca czuła, że jest to sprawa, którą musi się podzielić. Fiolek ze wspomnieniami Bellatrix było sporo, a każda była wielką zagadką, co też w środku może się ukrywać. Lucjusz obejrzał wspomnienia Belli, jednak przyznał się, że nie do końca. Nie chciał tego oglądać, bał się tego i nie mógł sobie tego wyobrazić. Gdy Narcyza próbowała z nim o tym porozmawiać Lucjusz od razu jej przerywał i mówił, że chce o tym jak najszybciej zapomnieć. Narcyza czuła więc, że potrzebuje kogoś, kto też może to zobaczyć i razem z nią się nad tym zastanowić. Jednak, czy było się nad czym zastanawiać? Narcyza jednak miała ku temu dosyć duży powód. Nie wiedziała jeszcze, jak dokładnie powiedzieć o tym swojej siostrze, jednak stwierdziła, że musi to zrobić. Po obiedzie Andromeda wysłała list, że z chęcią pojawi się wieczorem, ale będzie sama. Hermiona wróciła już z Australii i zaopiekuje się dzisiaj Teddym. Gdy dochodziła osiemnasta do domu wrócił Draco, który miał niezwykle zadowoloną minę.

Christian był synem Cemerie, dwa lata starszym od Dracona. Razem ze swoją siostrą Glorią ulokowali się u dziadków w Irlandii po zakończeniu wojny. Aidan, ich ojciec został skazany na rok w Azkabanie, więc Narcyza zaproponowała im, by zostali z nią, jednak woleli wyjechać. Chcieli się odciąć od tego co miało miejsce.

Narcyza natomiast bardzo posmutniała. Spędziła bardzo dużo czasu z dziećmi Cemerie. One nie były takie jak ona. Christian nie myślał nigdy o byciu zwolennikiem Czarnego Pana. On zawsze chciał się rozwijać i uciec z Wielkiej Brytanii. Gloria również nie pochwalała nigdy poglądów swoich rodziców. Jednak bardzo zabolało Narcyzę, że uciekają bez pożegnania. W końcu, można by powiedzieć, że wychowali się razem. Gdy o 18:30 przybyła Andromeda, Narcyza natychmiast jej powiedziała co planują dzieci Cemerie. Andromeda je również dobrze znała. Cemerie była bowiem świetną aktorką. Przez wiele lat doskonale jej wychodziło granie podwójnej agentki. To właśnie ona przez wszystkie lata nakłaniała Narcyzę i Andromedę, by w końcu się ze sobą pogodziły, jednak każda zawsze odmawiała. W końcu jednak temat zszedł na to, co Narcyza znalazła dzisiaj rano w swojej szafie. Andromeda nie ukrywała swojego niepokoju. Czuła, że zostawienie przez Bellę jej własnych myśli musiało być czymś spowodowane. Nie wiedziała, czy chce zobaczyć na własne oczy upojne chwile swojej starszej siostry razem z Lordem Voldemortem, jednak czuła, że Narcyzie na tym bardzo zależy. Całą siłą woli zmusiła się, by zanurzyć głowę w myślodsiewni. Tego jak się po tym czuła nie można było opisać słowami. Była w tak wielkim szoku jak jej młodsza siostra i czuła taki strach i obrzydzenia jak Lucjusz. Jednak tym bardziej zaintrygowała ją ta sprawa. Dlaczego Bella zostawiła po sobie takie myśli…?

Andromeda pokiwała głową. Narcyza otworzyła fiolkę i delikatnie wlała srebrnobiały płyn do myślodsiewni, po czym obie zanurzyły w misie swoje głowy.

Wrzesień, 1962 

Express do Hogwartu zaczynał nabierać prędkości. Bella szła korytarzem szukając wolnego przedziału.

Wśród starych rodów czarodziejskich był ten minus, albo i plus, że wszyscy się wzajemnie znali. A to z pracy, a to z gazet. Gdy rodzice urządzali jakieś przyjęcia dzieci też się ze sobą razem bawiły, więc potem jak nadchodziła szkoła wszyscy się znali. Bellatrix weszła do jednego z przedziałów, jednak zauważyła, że ktoś już tam siedzi.

Przez chwile Cemerie z Lucjuszem wykłócali się między sobą, co jakiś czas dopingowani przez Belle i Aidana. W końcu nie wiedząc dlaczego wszyscy w czwórkę rozmawiali, śmiali się i grali.

Powoli zapadał już zmierzch a cała czwórka zdawała się zapomnieć o tym, że nie do końca się lubią. W końcu do przedziału weszła jedna z najmniej porządanych osób: Fillah Camle - siostra Cemerie.

Fillah była wysoką brunetka z piątego roku. Na jej piersi dumnie tkwiła plakietka Prefekta. Była bardzo wyniosła i sprawiała Wrażenie osoby, która zawsze ma racje, nawet jak jej nie ma.

Rodzina Cemerie mieszkała w mugolskiej wiosce na południu Wielkiej Brytanii. Cemerie jako dziecko miała w większości mugolskich przyjaciół, z którymi nie potrafiła się za bardzo dogadać. Miała od nich nieco inne upodobania i ciężko było jej powstrzymywać przy nich magię. Rodzice zawsze jej mówili, żeby nie zadawała się z zagorzałymi zwolennikami czystej krwi i żeby trzymała się z daleka od Ślizgonow. Jednak teraz, gdy Cemerie siedziała w przedziale razem z Bellatrix, Lucjuszem i Aidanem czuła się chyba pierwszy raz w życiu naprawdę dobrze.

Fillah niestety straciła już cierpliwość. Nie patrząc się już ani na Belle, ani na chłopaków rzuciła ostatnie spojrzenie na swoją siostrę i powiedziała:

Po czym wyszła zostawiajac swoją siostrę śmiejąca się razem z innymi. Gdy dojechali do Hogwartu, tradycyjnie pierwszoroczni przepłynęli przez jezioro po czym znaleźli się w zamku. McGonagall objaśniła im zasady przydziału, a następnie udali się do Wielkiej Sali. Wszystkie oczy były zwrócone na nich. Siostra Cemerie dumnie siedziała na skraju stołu Gryfonów i bacznie obserwowała siostrę. Profesor McGonagall weszła na podest i rozłożyła przed sobą listę.

Bella podeszła pewnym krokiem i usiadła na krześle. Gdy tylko Tiara Przydziału dotknęła jej głowy od razu wykrzyknęła „Slytherin!”, a Bella pobiegła do stołu Ślizgonów i siadła na samym skraju.

Cemerie ruszyła nieco niepewnym krokiem w stronę stołka i usiadła. Gdy Tiara opadła na jej czoło już wtedy wiedziała, że coś jest nie tak.

Nie było wiwatów w Wielkiej Sali. Każdy znał rodzinę Camle i każdy wiedział, że wszyscy jej członkowie trafiali do Gryffindoru. Aż tu nagle taka niespodzianka.

Fillah rzuciła ostatnie spojrzenie na profesor, Tiarę i swoją siostrę. A potem powstała Bella.

Ceremonia Przydziału trwała jeszcze dobre kilkanaście minut. Lucjusz Malfoy i Aidan Decident również rzecz jasna usiedli przy stole Ślizgonów. Rozpoczęła się uczta, a Bella poczuła, że właśnie ma kogoś, kto nie jest jej obojętny. I Cemerie poczuła to samo.

Andromeda razem z Narcyzą wyłoniły głowy z Myślodsiewni. Spojrzały po sobie nieco ze zdziwieniem.

Obie usiadły na łóżku. Narcyza patrzyła na swoją siostrę, która najwyraźniej myślami wciąż była w myśodsiewni.

Andromeda spojrzała na swoją siostrę z wielkim zainteresowaniem. Myślała, że Lilith była już tym sekretem i że nic innego nie jest aż tak istotne jak ona. Jednak się myliła.

Andromeda coraz bardziej się niecierpliwiła i wpatrywała się w swoją młodszą siostrę z wielkim zaciekawieniem i niepokojem.

----- 

A więc! 

1. Dzieci Cemerie - uznałam, że nie będą odgrywały żadne istotniejszej roli w tych opowiadaniach, no bo cóż... nie ma to żadnego sensu. Może gdzieś tam się kiedyś pojawią, ale póki co ich nie ma ;) 

2. Draco - tak, Draco dostał posadę w Ministerstwie Magii. Może to trochę za szybko... i może nie powinni mu w pełni ufać, ale cóż. Tak też postanowiłam i tak też zrobiłam. 

3. No i koniec rozdziału - takie wielkie BOOM! Więc Bella ma horkruksa. Mogę tylko powiedzieć, że Cemerie też go ma ;) Ale nikt nie wie czym są ich horkruksy i gdzie one są. Toteż dlatego tak ważne dla Narcyzy i Andromedy będzie, aby się tego dowiedzieć, może właśnie z jej wspomnień i je zniszczyć... albo przywrócić je do życia? No... to się okaże ;) 

Póki co to tyle! Kolejny rozdział będzie oczywiście kontynuacją tego. Więc proszę o cierpliwość, bo jeszcze go nie mam napisanego! :D 

Całuski, 

Cemerie

Cześć! No tak to już ze mną bywa, że nie piszę przez długi czas, a nagle bum! Tworzą się dwa rozdziały na raz ;) Ten jest nieco krótszy, ale za to trochę bardziej pikantny ;) Tak jak jest w tytule - +18! Rozdział zawiera trochę opisów nie do końca ocenzurowanych, więc wolałam uprzedzić ;) 

Akcja rozdziału dzieje się pod koniec pierwszej połowy sierpnia. Przenosimy się tutaj znów do Narcyzy. Wydaje mi się, że jest on napisany trochę poprawniej stylistycznie w porównaniu do rozdziałów o Harrym etc, ale to dlatego, że rozdziały o siostrach Black pisze mi się znacznie łatwiej ;) No cóż, więcej info jak zwykle pod koniec i.... zapraszam! 

-----

Narcyzę obudziły promienie słoneczne wpadające przez okno do jej sypialni. Przez chwilę nie wiedziała dokładnie, gdzie się znajduje. Obok niej leżał Lucjusz bez koszulki, trzymając rękę w jej talii. Narcyza uśmiechnęła i wtedy dotarło do niej, że ona również nie ma na sobie koszulki. Znowu się uśmiechnęła i przypomniała sobie wczorajszą noc. A była to noc niesamowita. Nie pamiętała, kiedy ostatni raz tak się czuła i kiedy ostatni raz przeżyła tak upojne doznania. Zdała sobie sprawę, że przez ostatnie lata bardzo zaniedbywała życie intymne i zaczęła tego żałować. Jednak teraz, kiedy wszystko już się ułożyło można żyć dalej i lepiej. Zbliżała się już powoli połowa sierpnia, a jednak nadal jedna sprawa nie została wyjaśniano. Narcyza bowiem nie wiedziała to teraz jaka jest decyzja Harry’ego w sprawie zaakceptowania Lilith. Powiedziała jednak sobie, że da mu jeszcze trochę czasu, zanim zacznie się o to dopytywać. A tymczasem postanowiła, że zrobi trochę porządku w szafie. Przytuliła mocno Lucjusza do siebie po raz ostatni jeszcze wspominając ostatnią noc, po czym wstała z łóżka, założyła piżamę i poszła do kuchni. Ku jej zdziwieniu zobaczyła tam już swojego syna, który pił kawę w pełnym stroju. Spojrzała z zaciekawieniem na zegar i zdziwiła się jeszcze bardziej.

Narcyza nie spodziewała się tego. Poczuła, że cała się czerwieni. To było tak bardzo zawstydzające. Nie wiedziała, gdzie ma spojrzeć, ani co powiedzieć. Stwierdziła więc, że najrozsądniej będzie zmienić temat.

I rzuciwszy szybkie, pożegnalne spojrzenie na swoją matkę, Draco wyszedł do ogrodu i deportował się. Narcyza stała przez chwilę jak osłupiała po czym zjadła szybkie śniadanie, zobaczyła, czy Lilith jeszcze śpi po czym poszła do garderoby, gdzie chciała zrobić porządki. Gdy tylko ją otworzyła, zdała sobie sprawę, że zrobiła to pierwszy raz odkąd się tutaj wprowadzili. Na samym środku szafy stała bowiem stara, zakurzona skrzynia, do której Narcyza spakowała rzeczy Belli. Nie wiedziała co z nimi zrobić, wiec postanowiła je ze sobą zabrać. Teraz jednak chcąc nie chcąc musiała się tego jakoś pozbyć, przynajmniej części z nim. Otworzyła skrzynię i jej wzrok przykuła jeszcze jedna skrzynia - ta była mniejsza i Narcyza mogłaby przysiąść, że nie pamięta, żeby ją zabierała. Nie wiedziała co jest w środku. Przez chwilę się zastanawiała, czy chce ją otworzyć. Znając swoją siostrę mogło w niej być wszystko. Gdy w końcu zebrała się na odwagę zobaczyła, że skrzynia jest wypełniona dwoma, albo nawet trzema tuzinami szklanych fiolek, w których delikatnie pobłyskiwał srebrnobiały płyn - myśli Bellatrix. Narcyza przez chwilę wpatrywała się we fiolki nie wiedząc co z nimi uczynić. Zdecydowała jednak, że zobaczy chociażby jedną z nich. Wzięła pierwszą z brzegu i udała się do swojej sypialni, gdzie stała myślodsiewnia. Lucjusz przekręcił się na drugi bok i zachrapał głośno, co Narcyza uznała za dobry znak, by na spokojne zobaczyć, co też Bella chciała sobie zachować. Wlała srebrnobiały płyn do misy po czym sama zanurzyła w niej głowę

Styczeń, 1996

Bella siedziała na łóżku i patrzyła się w swoje odbicie w lustrze. Wzrok miała nieprzytomny. Nie wiedziała co tu robi, po co tu przyszła, ani kiedy wróci tam skąd właśnie uciekła. Włosy miała brudne i splątane. Twarz była wychudzona, a podkrążone, zapadnięte oczy doskonale opisywały jej stan umysłu. Była wypruta ze wszystkich emocji. Chciała siedzieć tak i czekać na to co się stanie. Z rozmyślań wyrwało ją pukanie do drzwi. Nie odpowiedziała. No bo po co? Nie wiadomo kto to. A może to zwidy? Przecież nikt nigdy nie pukał. Drzwi otworzyły się.

Przez chwilę patrzyły na siebie i nie wiedziały co powiedzieć. Narcyza w środku czuła wielki niepokój. Wiedziała, że ucieczka Bellatrix z Azkabanu to przypieczętowanie odrodzenia się Czarnego Pana. Bała się tego. Nie przyznała się do tego, rzecz jasna, jednak w środku czuła wielki pożar. Bellatrix natomiast znów odleciała. Z rozmyślań wyrwał ją dopiero kolejny głos w pokoju.

Bella wypiła całą fiolkę eliksiru i od razu poczuła się lepiej. Eliksir działał cuda nie tylko wewnątrz organizmu, ale i na zewnątrz. Cienie pod oczami zaczęły powoli zanikać. Jednak do całkowitej poprawy trzeba było pić ten eliksir przez minimum dziesięć dni. Bellatrix wzięła prysznic, a póżniej jeszcze długo rozmawiała z Cemerie. Narcyza poszła wcześniej się położyć. Bella wiedziała, że nie czuje się dobrze musząc gościć u siebie w domu Rufolfa i Rabastana, jednak była pewna, że oni nie zostaną tu długo. Około północy Cemerie pożegnała się z Bellą.

Gdy Cemerie wyszła Bella stwierdziła, że musi zobaczyć co też z jej rzeczy znajduje się aktualnie w jej sypialni. Miała otwierać jedną ze skrzyń, gdy poczuła, że ktoś za nią stoi.

Bella położyła się i wpatrywała się w niedowierzeniem w swojego najwspanialszego Mistrza. Nie rozumiała dlaczego jest dla niej taki dobry. Ale nie chciała, by to się kończyło.

- Panie Mój… Zostaniesz ze mną? - zapytała, a Czarny Pan spojrzał na nią, a jego usta wykrzywiły się w podłym, ale równocześnie przyjemnym uśmiechu. 

Bellatrix patrzyła na swojego Pana z uwielbieniem. On patrzył się w jej oczy. Leżał obok niej. Nagle jego zimna dłoń, która spoczywała na jej włosach zaczęła przesuwać się w dół. Teraz dotykał jej szyi. Końce jego długich, zimnych palców zaczęły iść jeszcze niżej po plecach, aż w końcu doatarły do talii i delikatnie się na niej zacisnęły.

Czarny Pan spojrzał swoje ulubienicy prosto w oczy, a nastepnie zbliżył do niej twarz, tak, że teraz oboje nawzajem czuli swoje oddechy. I nagle Bella poczuła jego usta na swoich jak zaczynają ją gwałtownie, ale namiętnie całować. Podniecenie w niej biło ogromnym żarem, nie potrafiła temu zarardzić. A palce Czarnego Pana były już coraz niżej i niżej. Bella nie wiedziała co się dzieje, jak do tego doszło, ale to się działo.

Wtuliła się mocno w jego szyję. Aż za mocno. Zaczęło do niej dochodzić, że już po wszystkim, że to już się stało i się skończyło. Poczuła, że jego zimne dłonie, zakończone długi palcami, chwytają jej dłonie i oddalają od siebie. Bellatrix zmusiła się całą siłą woli, by oderwać się od swojego najukochańszego Pana.

Bella uśmiechnęła się. Bardzo kusiło ją, aby dać swojemu Panu całusa na dobranoc, jednak powstrzymała się. To co się wydarzyło plus fakt, że ON tutaj z nią teraz zostanie, w zupełności jej wystarczało. Póki co.

Narcyza upadła na podłogę cała dysząc. To co właśnie zobaczyła przerastało jej wszelkie przypuszczenia. Zaczęła żałować, że to zobaczyła. Spojrzała w bok i zobaczyła Lucjusza stojącego obok niej.

Narcyza nie potrafiła się wysłowić. Nie wiedziała jak to ująć. Cała wciąż się trzęsła.

Lucjusz wyglądał na zaintrygowanego. Nie domyślił się jeszcze czyje wspomnienia pływają w myślodsiewni, jednak wiedział, że są na tyle szokujące, że sam może również leżeć na podłodze po ich obejrzeniu. Lilith zapłakała w sąsiednim pokoju, na co Narcyza zerwała się.

I wybiegła z sypialni zostawiając w niej Lucjusza razem ze wspomnieniami Bellatrix z jej najwspanialszej nocy w życiu. A właściwie, tak tylko przypuszczała.

----

No więc... Tak to wygląda ;) 

1. Wspomnienia Belli - tak jak napisałam: jest ich sporo i będą się regularnie pojawiać jako stały wątek moich opowiadań. Zresztą tak jak retrospekcje ogólnie. Nie powiem Wam, kiedy następne wspomnienia Belli, jednak obiecuję, że będą i postaram się, aby były jak najszybciej. 

2. Cemerie - o niej już wiecie. Opisywałam ją w opisie postaci wymyślonych. Cemerie będzie nam towarzyszyć. Może nie czytałam w swoim życiu tysiąca fanficów, jednak prawie wszystkie, na które zdarzyło mi się natknąć zawierały jakieś postaci wymyślone i czytelnicy to akceptowali, więc myślę, że tutaj też nie będzie z tym problemu ;) 

3. Relacja Belli z Voldemortem - dla wielu z Was scena opisana powyżej może się wydawać straszna, nierealna, może nawet obrzydliwa? Voldemort z pewnością nie jest idealnym kochankiem, ale pożądanie jak każdy facet odczuwa. Cóż...nie tylko u mnie, bo przecież Rowlingowska Delphini nie zrodziła się znikąd tylko właśnie Czarny Pan był jej ojcem, więc i tak taka mniej więcej scena musiała mieć miejsce ;) 

4. Ahh te moje problemy z wykropkowaniem etc. No cóż, nie jestem mistrzem Worda, więc trochę techniki i się człowiek pogubi ;) Wiem, że wystarczy kilka sekund + chęci i wszystko jasne, ale naprawdę... czy aż tak bardzo to przeszkadza? Jeśli tak, dawajcie znać to wtedy może zrobię z tym porządek ;) 

5. No cóż jesteśmy teraz prawie w połowie sierpnia i mogę Wam tylko zdradzić, że troszeczkę akcja się w tym czasie zatrzyma. Bo właśnie w tym tygodniu wydarzy się jeszcze jedna, bardzo ważna rzecz. Ale to cierpliwości! Oczywiście będę się starać, by kolejny rozdział trafił tutaj jak najszybciej! 

Póki co to tyle! 

Buziaki, 

Cemerie

Cześć! Mam dla Was już kolejny rozdział. Jest trochę długi i nieco pokręcony. Ehh...cała ja. Za dużo myślę, wymyślam, kręcę i wchodzę w ciężką magię, której sama nie potrafię zrozumieć! Więc obiecałam sobie, że będzie to zdecydowanie ostatni rozdział w którym staram się coś tłumaczyć [chyba nawet sama sobie], ponieważ z tego tłumaczenia wychodzi więcej bzdur, aniżeli pożytku. Ale cóż, rozdział już napisałam i już go zmieniać nie będę. Krytyka jak najbardziej dozwolona :D Zapraszam! 

------

Andromeda nakarmiła Teddy’ego po czym razem z nim udała się do ogrodu. Jej wnuczek uwielbiał spędzać czas na świeżym powietrzu. Rozłożyła mu koc i dała kilka zabawek. Teddy’ego najbardziej zainteresowały małe Złote Znicze, które dostał od Harry’ego. Próbował je złapać, a te przed nim uciekały. Wprowadziło to małego w niesamowitą zabawę, a Andromeda z uśmiechem na twarzy podziwiała bawiącego się wnuczka. Była taka szczęśliwa, że może patrzeć jak się bawi, śmieje i powoli rośnie. Korzystając z chwili bardzo niepewnie wyjęła list od Harry’ego. Przez chwilę patrzyła się na kopertę i nie do końca wiedziała, czy chce ją otworzyć. Musi, to na pewno. Ale czy tego chce? Mogła się spodziewać wszystkiego. Harry mógł napisać, że nie chce jej więcej znać, a równie dobrze ten list mógł być nawet od Rona, który tłumaczy jej, że Harry się jeszcze nie pozbierał i wątpi, żeby udało mu się to wkrótce zrobić. W końcu jednak przerwała swoje rozmyślenia i otworzyła kopertę.

Droga Andromedo,

potrzebowałem trochę czasu, by przyswoić sobie to, co mi powiedziałaś. Nie jest mi łatwo, jednak wiem, że Tobie również, a jednak potrafisz wszystko zrozumieć. Bardzo Cię podziwiam. Nadal nie jestem w pełni gotowy zmierzyć się z tą historią, jednak wiem, że jest to konieczne i prędzej czy później będę musiał to zrobić. Chciałbym się spotkać z Tobą i Narcyzą. Mama Rona chętnie spędzi trochę czasu z Teddym, a my tymczasem będziemy mogli na spokojne porozmawiać. Byłoby mi bardzo miło gościć Ciebie i Twoją siostrę w moim domu dzisiaj około godziny szesnastej. Mama Rona będzie tam czekać, by zabrać Teddy’ego do siebie.

Do zobaczenia,

Harry

Andromedzie lekko zabiło serce. Z jednej strony ogromnie jej ulżyło i ucieszyła się, ze Harry chce się z nią spotkać, jednak z drugiej strony myśl o tym, ze chce również przeprowadzić rozmowę z jej siostra troszkę ja przerażała. O czym będzie rozmawiać? Przecież Andromeda mu już wszystko wyjaśniła. Narcyza nie zna zapewne więcej szczegółów. Chyba, ze jednak coś wie. Andromeda napisała zaproszenie do Narcyzy i poprosiła ja o wcześniejsze przyjście - chciała z nią jeszcze omówić wszystkie szczegóły dotyczące Lilith.

Kiedy wybiła piętnasta do Andromedy zapukała Cyzia. Wyglądała bardzo ładnie. Miała na sobie długa karmazynową szatę z delikatnymi zdobieniami w podobnym kolorze, a włosy opadały łagodnie na jej ramiona zawijając się w swobodne loki na końcach. Minę jednak miała nieco przerażoną.

Andromeda lekko się uśmiechając zabrała Teddy’ego na ręce i razem z Andromedą wyszły na ogródek, gdzie o godzinie szesnastej deportowały się do Harry’ego.

Stali tak jeszcze przez kilka chwil, aż w końcu usłyszeli ciche pyknięcie, co zwiastowało deportację Molly i Teddy’ego do Nory. Ron zgasił papierosa i powiedział:

Drzwi wejściowe prowadziły przez mały przedpokój prosto do kuchni, a następnie do salonu z jadalnią, gdzie siedziała już Andromeda, a Harry stał i czekał na Narcyzę.

Harry nigdy nie bał się mówić o wszystkim prosto z mostu. Nie bał się o urażenie kogoś, jeśli dana osoba nie była wobec niego fair. Wewnątrz coś mu podpowiadało, że należałoby jednak być nieco bardziej taktownym, jednak oddalał szybko od siebie ten głos. Ilekroć myślał o tym, by współczuć zarówno Andromedzie jak i Narcyzie, tylekroć dobijała się do niego wizja bardzo bliskiej przeszłości. I przede wszystkim fakt, że Lord Voldemort zostawił na świecie swojego potomka. Ten fakt nie dawał siedzącym przed nim siostrom żadnego współczucia.

Te słowa były niepotrzebne. Ron zrobił minę w stylu „stary, przegiąłeś” i wyprostował się na krześle, Narcyza opuściła głowę i złapała ją prawą ręką, a Andromeda wybiegła z salonu z głośnym szlochem.

Andromeda nie odpowiedziała tylko z trzaskiem deportowała się z ogrodu. Harry został w nim sam z rozłożonymi rękoma, nie wiedząc dokąd udała się Andromeda. Czy rzeczywiście poszła po Lilith? Czy może nie mogła dłużej znieść krzyku Harry’ego i postanowiła uciec do siebie? Harry postał w ogrodzie jeszcze chwilę po czym postanowił wrócić do Rona i Narcyzy.

Harry wpatrywał się w Narcyzę przez dłuższą chwilę. Nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że ktoś kieruje jego umysłem. Nie mógł znieść tego uczucia. Dopiero, gdy Narcyza opuściła wzrok poczuł jak wraca mu kontrola.

Narcyza się zamyśliła. Oczywiście strach przed utratą Dracona towarzyszył jej odkąd się narodził. To było nawet porównywalne z obsesją na punkcie jego bezpieczeństwa. Gdyby nie przetrwał bitwy, ona prawdopodobnie poległaby wraz z nim. Wiele razy o tym myślała, jednak tak naprawdę dopiero po słowach Harry’ego dotarło do niej jak się musi czuć Andromeda i jak niezwykle silna musi być, że potrafi zapomnieć o przeszłości, o tym co podłe i złe i ruszyć dalej. Narcyza usiadła zakrywając twarz przed kolejnymi łzami.

W tym momencie z ogrodu dotarł do nich dość głośny trzask i męski, nieco buntowniczy głos.

Ta scena wyglądała niezwykle komicznie. Twarz Lucjusza Malfoya była czerwona ze wstydu, a on sam nie chciał patrzeć na nikogo znajdującego się w przedpokoju. Harry’emu Lucjusz przez chwilę przypomniał Mundungusa Fletchera wleczonego przez Zgredka i Stworka na Grimmauld Place niespełna rok temu. Narcyza natomiast była w ogromnym szoku i widać było, że nie potrafiła powiedzieć ani słowa. Andromeda natomiast przypominała teraz już całkowicie Bellatrix. Jej oczy były ciemne, a w nich był wyczuwalny błysk Blacków. Harry nie znał dokładnie historii odejścia Andromedy od rodziny, ale był pewny, że w czasach młodości bardziej przypominała swoją starszą siostrę.

Na chwilę zapadła cisza. Narcyza wpatrywała się w Harry’ego wzrokiem pełnym nadziei, a Harry w nią. Andromeda wpatrywała się raz to w Harry’ego, to w swoją siostrę, Lucjusz siedział naburmuszony a Ron oglądał swoje paznokcie. W końcu Harry się odezwał.

Harry nie wiedział co myśleć. Cała ta sytuacja przypominała mu jakąś komedię. Albo sen. Siedział w jednym pokoju z Malfoyami i córką Voldemorta. Czy to się mogło skończyć dobrze?

Andromeda podeszła do nosidełka i podniosła go wraz z małą Lilith w środku. Harry nie chciał patrzeć. Bał się. Bał się, że może zobaczyć coś, czego inni nie widzą. Bał się, że jak otworzy oczy to będą czerwone jak oczy Voldemorta. W końcu jednak zmusił wszystko w sobie i spojrzał na małe zawiniątko. Dziewczynka, która spała w nosidełku była piękna. Miała jasną karnację, bardzo jasną i kępkę czarnych włosów. W niczym nie przypominała Voldemorta. Nagle otworzyła oczy i po cichu zaczęła szlochać. Narcyza podeszła i uciszyła małą głaszcząc ją po głowie. Oczy małej Lilith były czarne, tak jak oczy Bellatrix, jednak w tych małych oczkach nie było ani krztyny zła. Były to niewinne, piękne czarne oczy, które Harry’emu bardzo przypominały oczy Syriusza. To z pewnością były oczy Blacków. Mała, gdy zobaczyła Harry’ego uśmiechnęła się do niego, a Harry chcąc nie chcąc również się uśmiechnąć. Obserwujący tą scenę Ron zerwał się z fotela i podszedł do Harry’ego, by też zobaczyć małą Lilith. I on też się uśmiechnął.

Harry jeszcze przez chwilę patrzył na Lilith po czym spojrzał na Andromedę. Nie wiedział nadal co powiedzieć.

Narcyza nie wyrażała zbytnio chęci, by iść, jednak uznała, że lepiej będzie jak Harry sobie jednak wszystko przemyśli. Szybko zebrała się i razem z Lucjuszem i Lilith deportowała się do swojego domu.

-----

No więc jak zwykle kilka słów.

1. Kogiel - mogiel - tak jak wspomniałam wcześniej jest trochę na mieszane za co bardzo mocno przepraszam i obiecuję, że już więcej nie będę nic próbować na siłę wymyślić :D Mam nadzieję, że się nie pogubiliście w tym za bardzo ;) 

2. Niektórzy z Was mogą pomyśleć, że chcę zrobić kumpli z Malfoyów i Harry'ego. No cóż... może nie do końca kumpli ale, ale... no cóż trzeba czytać :) 

3. Błędy: wszystkie jakie popełniłam! Bardzo przepraszam i mam nadzieję, że nie są zbyt dużym utrudnieniem! 

Póki co chyba tyle ;) Do zobaczenia wkrótce! 

Buziaki, 

Cemerie