The Black Sisters

Hej! Były dwa miesiące przerwy, a tu nagle dwa rozdziały w jeden dzień! Tak jak wspomniałam ostatnio, mam już ich kilka napisanych, a korzystając z wolnego wieczoru postanowiłam dopracować kolejny i wstawić go właśnie teraz. Zastanawiałam się trochę nad tym, czy to odpowiedni moment, jednak stwierdziłam, że nie ma co już dłużej zwlekać. Krótki wstęp: W tym rozdziale mamy kolejny dzień i przenosimy się do Andromedy i jej RETROSPEKCJI. Tak. To jest coś co kocham najbardziej :) Rozdział jest trochę przydługi, ale się trochę rozkręciłam. Musiałam w końcu powiedzieć sobie dość, bo mogłabym go kontynuować bez końca, a wtedy zaczęłoby się to już robić nudne. A więc zapraszam do czytania i mam nadzieję, że się spodoba! 

----

Tego ranka Andromeda obudziła się wcześniej. Teddy jeszcze spał, więc postanowiła posegregować jego ubrania. Ten czas szybko leci i jej wnuczek zdążył już wyrosnąć z niektórych ubrań. Podeszła do szafy i zaczęła wyjmować ubranka. Po chwili zdała sobie sprawę, że nie ma siły tego robić i usiłowała zmusić je same do segregacji, jednak nie bardzo jej to wychodziło. Przy jeszcze kolejnym machnięciu różdżką jedno ubranko się podpaliło, a przy kolejnym z szafy wyleciało wielkie pudło i cała jego zawartość wysypała się na podłogę.

Było to „Poznanie Świata Magicznego”. Andromeda wpatrywała się w książkę przez dłuższą chwilę, a po chwili zaczęła powoli szlochać. Tyle lat minęło odkąd ją pierwszy raz wzięła do ręki. Andromeda wzięła różdżkę i wezwała z sąsiedniego pokoju swoją myślodsiewnię. Ta przyleciała do sypialni i zawisła przed nią. Dromeda końcem różdżki wyciągnęła ze swojej głowy białą, gęstą nić i wrzuciła ją do misy, po czym sama się w niej zatopiła: 

Andromeda siedziała na podłodze pod salą Transmutacji. Miała jeszcze dwie godziny do rozpoczęcia się zajęć, a Armida - jej przyjaciółka z dormitorium miała właśnie trening Quidditcha. Nie chciała tego nigdy mówić na głos, ale wiedziała, że ten rok nie będzie taki jak poprzednie. Bella, Cemerie, Lucius, Aidan i Rudolf skończyli szkołę i ich tajna grupa jakby automatycznie się rozpadła. Oczywiście była jeszcze Narcyza i Syriusz. Ale prawda była taka, że gdy Narcyza poczuła swobodę własnych ruchów, gdy Bella skończyła szkołę, dawała upust swoim własnym pragnieniom. Była delikatniejsza, niż zwykle i wcale tak mocno się nie kryła z faktem, że o wiele bliżej jej do Syriusza, niż do własnych sióstr. Z kolei Syriusz spędzał całe czasy oczywiście z James’em i dwójką swoich przyjaciół, a szlama Lily kręciła się non-stop z młodym Snapem, co nie podobało się Jamesowi. Mimo, że w zeszłym roku chodził z Narcyzą, widać było, że jego prawdziwą miłością jest właśnie ta rudowłosa piękność, w której żyłach płynie brudna krew. Siedząc tak i rozmyślając Andromeda zorientowała się, że wpatruje się w książkę leżącą niedaleko niej. Sięgnęła po nią ręką i przeczytała tytuł: „Poznanie Świata Magicznego” autorstwa Amy Smith. Otworzyła ją, by sprawdzić do kogo należy, jednak nie była podpisana. Zdecydowała się ją odnieść do biblioteki, jednak przed tym chciała zobaczyć o czym też ta książka jest i szybko zaczęła żałować, że ją w ogóle zauważyła. Autorka książki była szlamą, która zaczęła uczęszczać do Hogwartu w roku 1946. Opisywała jej wszystkie odczucia, obawy oraz chwile związane z magicznym światem. Nie wiedząc kiedy, Andromeda zdała sobie nagle sprawę, że jest już na setnej stronie. Wstydziła się tego, że to czyta, ale książka wciągnęła ją na tyle mocno, że nie zauważyła, że ktoś się jej przygląda.

Na te słowa Andromeda nie wiedząc czemu poczuła tak mocny skurcz w żołądku, że nie zmieściłoby się w nim teraz nawet winogrono. Ależ to dziwne. O co chodzi? Przecież nie zna tego chłopaka, nie wie nawet kim on jest ani jak ma na imię! A on, zdaje się, że wie o niej bardzo dużo, co w pewnym sensie jej się podobało. A może to on jej się podobał? No tak, był nieziemsko przystojny, to trzeba przyznać. Sama się dziwiła, że nigdy na niego nie zwróciła uwagi. Czyżby przez ostatnie pięć lat była tak bardzo wtopiona z ludzi ze swojego domu, że nie zwracała uwagi na innych? W sumie tak. I w sumie tak powinno być. Nie wyobrażała sobie nigdy mieć chłopaka z innego domu, przecież to byłby jakiś skandal. Nie. Musi odejść i najlepiej wypisać się z Transmutacji. „Boże…o czym ja myślę?” pomyślała i chwyciła się za głowę.

I obie pospiesznie weszły do sali. Do lekcji pozostało dziesięć minut, uczniowie powoli się schodzili. Armida opowiadała o swoim treningu, jednak do Andromedy nie docierały jej słowa. Jej myśli cały czas błądziły w okół chłopaka, który siedzi parę rzędów dalej. Postanowiła jednak, że tego, co się wydarzyło nie zdradzi swojej przyjaciółce. To na pewno było tylko jednorazowe. Kiedy McGonagall weszła do sali wszystkie głosy ucichły.

Lekcja Transmutacji minęła niezwykle szybko, Andromeda nie wyniosła z niej tym razem żadnej wiedzy. Jej myśli cały czas krążyły wokół przystojnego Tonksa. „Tonks…Tonks”, myślała „Kim jesteś panie Tonks?”. Zwykle jak słyszała czyjeś nazwisko to od razu go kojarzyła. Rody czarodziejskie są zwykle bardzo znane. „A może on pochodzi z zagranicy?”, rozmyślała, „Tonks to nazwisko angielskie, ale może jego rodzina wyniosła się za ocean przed wieloma laty i teraz powrócili?”. Nie mogła nic konkretnego wymyślić, dlatego zaraz po zajęciach z Transmutacji postanowiła udać się do biblioteki.

Tak jak się spodziewała było w niej praktycznie pusto, a tego właśnie potrzebowała. Zaczęła szperać w przeróżnych książkach na temat czarodziei z Wielkiej Brytanii, czarodziei z zagranicy, ale kompletnie nic nie znajdywała. Jedyna wzmianka jaka się pojawiła dotyczyła Henry’ego II Tonksa, hrabii Austrowęgier, który w 1872 roku został skazany na śmierć za transmutowanie kozy w kocioł na oczach mugoli. Jednak w chwili swojej śmierci był bezdzietnym kawalerem i ostatnim potomkiem ze swojego rodu. Andromeda zaczęła też przegrzebywać książki o transmutacji, książki o austriackich i węgierskich czarodziejach, ale żadnej wzmianki już nie znalazła. W końcu stwierdziła, że rodzina Tonks pochodzi najpewniej z zagranicy i nie osiągnęli nigdy nic na tyle wielkiego, by pisano o tym w książkach. Nagle przyszła jej do głowy pewna myśl. „Nie, to niemożliwe”, pomyślała wzdrygając się na samą myśl, „Jest za dobry w czarach, za bardzo na wszystkim się zna i posługuje się różdżką, jakby się z nią urodził… Chyba, że jest półkrwi?”. Ta myśl nie pocieszała wcale Andromedy, ale na pewno była bardziej znośna, aniżeli pierwsza. „Może jego ojciec, Tonks, jest mugolem, a matka czarownicą? Więc nie dziwne, że nie ma wzmianki o Tonksie, trzeba szukać po nazwisku matki. Ale jak się tego dowiedzieć?”. Andromeda spędziła w bibliotece jeszcze sporo czasu, gdy nagle z rozmyślań wyrwał ją bardzo znajomy głos.

James z Andromedą szybko wybiegli z biblioteki śmiejąc się po cichu.

Pożegnali się i Andromeda postanowiła wrócić do Pokoju Wspólnego Ślizgonów, w którym było pusto. Postanowiła, że jeszcze trochę poczyta książkę i pójdzie spać. Mając nadzieję, że rano dowie się czegoś o Tajemniczym Tedzie, łyknęła kilka kropel Eliksiru Słodkiego Snu i pogrążyła się we śnie.

Następnego ranka Andromeda obudziła się wyjątkowo wyspana. Zdziwiło ją jednak, że w dormitorium nikogo nie ma. Spojrzała na zegarek.

Andromeda szybko się ubrała, skoczyła na szybkości do łazienki, umyła zęby, przeczesała włosy i zrobiła lekki makijaż. Wsadziła różdżkę do tylnej kieszeni i wybiegła z dormitorium.

I wyszła zostawiając Narcyzę po środku Pokoju Wspólnego z kłębem myśli. Andromeda wyszła po schodach i nagle poczuła jak ktoś łapie ją za rękę.

Andromeda przez chwilę nie zrozumiała słów Syriusza. Stala i patrzyła się na nich jakby widziała ich po raz pierwszy w życiu. A gdy już w końcu dotarły do niej słowa, które gdzieś tam głęboko w podświadomości krążyły jej po głowie, myślała, że zemdleje.

Do Andromedy nie docierały jednak ich słowa. Nigdy wcześniej nie czuła prawdziwego zauroczenia. Nigdy. A teraz… To było tak silne. A właściwie w ogóle go nie znała. A jednak, coś ją do niego tak bardzo ciągnęło. Co teraz ma zrobić? Przecież nie może mieć szlamy za chłopaka, takiej hańby by nie zniosła. Dlaczego życie musi być takie niesprawiedliwe?

Cześć! Bardzo, bardzo Was przepraszam, że tak długo mnie nie było. Wiem, że obiecałam informować o przerwach, ale niestety tego lata tak pochłonęła mnie praca, że nie pamiętam jak się nazywam! Teraz już jednak powróciłam i mam nadzieję, że nowe rozdziały będą pojawiały się częściej. Dla pocieszenia powiem Wam, że mam napisanych ich całkiem sporo, jednak niestety póki co jest na nie za wcześnie i ciągle dopisuję rozdziały, które zapełnią lukę między tym co jest, a tym co będzie. A będzie dużo :) W tym rozdziale znów jesteśmy z Harrym, jednak pojawią się tutaj także inni ;) Już więcej nie zagaduję! Miłego czytania! 

----

Od ostatniej wizyty u Andromedy minęło kilka dni. Harry nie był w stanie póki co wszystkiego sobie poukładać w głowie. Domyślił się, że Andromeda też chce mu dać trochę czasu, ponieważ nie otrzymał od tamtej pory od niej ani jednego listu, za co był jej wdzięczny. To co powiedziała jemu i Ronowi wywołało w nim wielki szok. Podczas swojej pracy w Ministerstwie Magii starał się o tym nie myśleć. Było naprawdę dużo do zrobienia. Harry został kilka razy proszony na salę zeznać w celu praktyk do przesłuchań czarnoksiężników. Dotychczas byli to mało znani miłośnicy Czarnej Magii, którzy dziwnie zachowywali się na ulicy Pokątnej. Większość z nich została wypuszczana zaraz po przesłuchaniu, a niektórych zamykano w areszcie w lochach Ministerstwa do czasu wyjaśnienia sprawy. Wszyscy śmierciożercy zostali już schwytani, jednak nadal pozostawało na wolności sporo szmalcowników, którzy musieli odpowiedzieć za swoje czyny. Gdy tego popołudnia do biura Harry’ego i Ron wszedł Kingsley Shacklebolt, po jego minie można się było już spodziewać, że nie przyszedł sobie do nich poplotkować.

Harry i Ron niechętnie wyszli ze swojego biura. Przez całą drogę do sali przesłuchań milczeli, jednak w głowach kłębiło im się tysiące różnych myśli. Gdy weszli na salę, na środku siedział już Lucjusz Malfoy. Gdy go Harry ostatni raz widział jego włosy były brudne i poniszczone, oczy czerwone i podbite a on sam wyglądał jak człowiek walczący o przetrwanie. Dzisiaj Lucjusz Malfoy siedział już dumnie w krześle ze swoimi błyszczącymi włosami a obok niego stało z tuzin butelek podpisanych „Wino z Apteki Malfoyów”. Harry wraz z Ronem usiedli na ławie obok Kingsleya a wzrok Malfoya automatycznie pobiegł w ich kierunku. Harry nie wiedział dlaczego, ale miał wrażenie, że Lucjusz nad czymś głęboko myśli, nad czymś co ma związek z nim.

Do Harry’ego przez chwilę nie dotarły słowa Kingsleya. Ale jak to? Tak po prostu? Bez przygotowania się? Był pewny, że Minister da mu jakieś konkretne pytania, a nie, że będzie je musiał sobie sam na poczekaniu wymyślić. Spojrzał na Lucjusza. Ich oczy się spotkały i znów Lucjusz Malfoy krzywo się uśmiechnął. Harry jednak wiedział, że nie ma czasu na zastanowienie się, więc zadał pytanie, które zadałby również mu na osobności.

Nikt nie spodziewał się takiego pytania. W każdym razie nie tak wprost zadanego. Na dźwięk nazwiska Voldemorta spora część osób się obruszyła, a sam Lucjusz wyglądał na lekko wytrąconego z równowagi - on także nie spodziewał się takiego pytania.

Tymi słowami Harry spowodował jeszcze większy chaos na sali.

Na chwilę na sali zapadła cisza. Po chwili dało się usłyszeć kilka cichych szeptów, a nagle Lucjusz Malfoy wstał, lewą rękę uniósł do góry razem z różdżką, a prawą położył na swoim sercu i wyrecytował jak z pamięci:

Po tych słowach Lucjusz Malfoy z powrotem usiadł na krześle, a w sali zapanowała cisza.

Harry patrzył się na Lucjusza Malfoya, jakby widział go pierwszy raz w życiu. Rozejrzał się po sali. Miny większości osób nie tylko mówiły, że są zaskoczone wyznaniem Malfoya, ale również, że podobnie jak Harry, nie mieli pojęcia czym jest przysięga z różdżką w podniesionej dłoni. Harry znał tylko Wieczystą Przysięgę, ale o takiej jeszcze nie słyszał.

O dziwo większość rąk na sali się podniosła. Harry nie wiedział co ma robić. Nie wiedział też czy może się odezwać, jednak postanowił zaryzykować:

Po tych słowach wszyscy zaczęli powoli opuszczać salę, aż w końcu zostali w niej tylko Kingsley, Ron, Harry i Lucjusz, który nie wiedział, czy może już wyjść, jednak po chwili i on wstał i razem ze swoją laską udał się do wyjścia.

Kingsley pożegnał się z nimi, uścisnął im dłonie i udał się do swojego gabinetu.

Przez chwilę jeszcze tak rozmyślali, gdy w końcu udali się z powrotem do gabinetu. W tym dniu nie było już dużo pracy, więc gdy zegar wybił 17 oboje zabrali swoje rzeczy i wrócili do domu, gdzie przez długi czas rozmawiali o Lucjuszu, jego żonie, Andromedzie i małej Lilith.

---- 

1. Przepraszam jak zawsze za wszystkie błędy! 

2. Mam nadzieję, że nie jest to za bardzo pogmatwane. Ten rozdział nie był nigdy przeze mnie planowany. To czysta improwizacja zapełniająca lukę, o której pisałam na samym początku. 

3. Nie wiem jeszcze co będzie w kolejnym rozdziale. Czy będzie on kontynuacją tego, czy może wrzucę coś innego, jeszcze zobaczę :) 

4. Oczywiście postaram się to zrobić jak najszybciej! 

Całuski, 

Cemerie

Cześć! I już mam dla Was kolejny rozdział. Ten wydaje mi się, że jest nieco dłuższy od poprzednich, mam nadzieję, że nie za bardzo Was zmęczy ;) Póki co zapraszam do czytania, a komentarze będą na koniec! Przypomnę tylko, że mamy tu kontynuację poprzedniego rozdziału.

-----

Następnego dnia Harry obudził się jak zwykle wcześnie i przez chwilę nie wiedział, gdzie się znajduje. Dopiero po chwili uświadomił sobie, ze jest już w swoim nowym domu na obrzeżach Londynu. Szybko wstał, ogarnął włosy i zapukał do sypialni Rona, który o dziwo też już nie spał. Razem zjedli śniadanie i obiecując sobie, ze zatrudnią skrzata domowego nie mówiąc o tym Hermione, ubrali się i wyruszyli do Ministerstwa Magii na pierwszy dzień stażu. Ron był w siódmym niebie. Komentował każdą napotkaną przed sobą rzecz, witał się z każdym czarodziejem i widać było po nim, że czuje się kimś ważnym. Harry cieszył się z tego powodu, bo Ron przynajmniej nie myślał ani o rodzinie ani o Hermionie. Na początku mieli pracować w jednym biurze pod okiem Aurora Remiza Farrena, a po kilku tygodniach każdy z nich miał dostać osobnego mentora. Ich biuro było wyjątkowo duże. Harry pomyślał, że gdyby to były inne osoby, na pewno nie zaproponowano by im tak dużego pomieszczenia. W środku znajdowały się cztery biurka: po jednym dla Harry’ego i Rona i ich mentorów. Dodatkowo każdy kąt wypełniały szafki z książkami i różnymi czarnomagicznymi przedmiotami, a okna były na tyle duże, że w pokoju można było czuć się jakby pracowało się na zewnątrz. Remiz Farren okazał się niskim, łysiejącym mężczyzną. Harry’emu przypominał trochę mieszaninę Slughorna i Ludo Bagmana. Był bardzo miły, ale i rzeczowy. Ucieszył się na widok Harry’ego i Rona, jednak nie zadręczał ich zbędnymi pytaniami tylko od razu przeszedł do rzeczy. Na początek Farren rozdał im podręczniki, z których mieli korzystać przez najbliższe tygodnie. Zapoznał ich także z ogólną wiedzą na temat pracy na pozycji Aurora, a po przerwie obiadowej zaprezentował wybrane czarnomagiczne przedmioty. Na następny dzień poprosił swoich podopiecznych, by zapoznali się z pierwszym rozdziałem książki „Auror od podstaw” i napisali o najważniejszych rzeczach, które łowca czarnoksiężników powinien znać, aby dobrze wykonywał swoją pracę. O godzinie 17:00 cała trójka udała się do wyjścia. Wymienili jeszcze kilka ostatnich słów, a następnie Harry wraz z Ronem deportowali się na ulicę Pokątną. Gdy tylko się na niej znaleźli, na ich twarzach zagościły szerokie uśmiechy. Harry postanowił, że pierwsze co, to odwiedzi Madame Malkin i zakupi kilka szat, a później uda się do pobliskiego sklepu Magique Couture, w którym nabędzie nowe ubrania. Zarówno u Madame Malkin jak i w Magique Couture Harry zrobił szybkie, ale praktyczne zakupy. Ron został również obdarowany nową porcją ubrań i co dwie sekundy powtarzał Harry’emu, że już nie są dziećmi i że odda mu każdy grosz. Gdy dochodziła 18:30 spotkali się z Hermioną w lodziarni u Floriana, a następnie razem poszli do Esy i Floresy, czego bardzo pożałowali, ponieważ tłumy ludzi chciało z nimi rozmawiać, robić sobie zdjęcia i brać autografy. Harry z Hermioną mieli tego serdecznie dość, jednak było widać, że Ron wprost jest stworzony do sławy. Niestety jego humor znacznie się pogorszył, gdy w oddali zobaczyli zabity deskami sklep z Magicznymi Dowcipami Weasleyów. Harry nie miał ochoty, i widział, że jego przyjaciel również, by poruszać temat Freda, dlatego szybko zmienili kurs i udali się do Centrum Eyelope’a, by Harry mógł zakupić nową sowę. 

Mimo, iż Harry wiedział, że Hermiona ma całkowitą rację, nie mógł pozbyć się wizji siebie z nową Hedwigą, która jest podobna w każdym calu do tej, która zginęła w zeszłym roku. Jednak nagle poczuł na swoim ramieniu lekki ciężar. Obejrzał się i zobaczył, że wylądowała na nim jasnobrązowa sowa z pięknymi, dużymi oczami i zaczęła pieszczotliwie dziobać go w policzek. To wystarczyło, by Harry podszedł do lady i poprosił ekspedientkę o tę właśnie sowę wraz z całym wyposażeniem. Gdy już dokonał zakupu zobaczył, że Ron stoi przed klatką z trzema ciemnobrązowymi sówkami, które radośnie pohukiwały. Głowę miał zwróconą do dołu, i gdy Harry się przyjrzał zobaczył, że jego przyjaciel odlicza gotówkę. 

I tak Ron i Harry wyszli z Centrum Eyelope’a z dwoma klatkami, w których pohukiwały dwie, młode sowy. Ron jednak nie mógł przestać z obiecywaniem, że odda Harry’emu pieniądze, więc Harry w końcu nie wytrzymał i rzucił na swojego przyjaciela SIlencio, co ostatecznie powstrzymało go już od kontynuowania tematu zwrotu pieniędzy. Po zjedzeniu jeszcze jednej porcji lodów w lodziarni u Floriana, Hermiona zdecydowała się wrócić do domu i dopakować wszystkie rzeczy, gdyż nazajutrz wyruszała do Australii. Obiecała, że wpadnie przed samą wyprawą. Ron zmarkotniał, gdy doszło do niego, że nie będzie widział swojej dziewczyny przez być może kilka tygodni, chociaż Hermiona zapewniła go, że póki co się tylko rozglądnie i w przyszłym tygodniu wróci do nich na trochę. Ron się na nią rzucił i zaczął ją namiętnie całować. 

Stali jeszcze tak przez chwilę rozmyślając co też Andromeda chce im przekazać, po czym pożegnali się i deportowali do swoich domów. Harry z Ronem odstawili zakupy i otworzyli klatki ze swoimi nowymi pupilami. Ron już miał wybrane imię dla swojej sowy. Postanowił nazwać ją Owla. Harry śmiał się z pomysłu Rona, ale tylko dyskretnie. Sam nie miał jeszcze pomysłu dla swojej sowy. Dochodziła 20, gdy musieli już zostawić swoje sowy i wyruszyć do Andromedy. 

Andromeda usiadła i przez chwilę wpatrywała się w pustą ścianę. Od czego powinna zacząć? Czy powinna powiedzieć całą prawdę, czy narazie nie? Długo o tym myślała i nie wiedziała jaka decyzja byłaby słuszna. Prawda mogłaby ich odstraszyć, a co gorsza, mogłaby nawet stracić z nimi kontakt, mogliby powiadomić Ministerstwo Magii i komplikacje byłyby niesamowite. Z drugiej strony kłamstwo też średnio wchodziło w grę. No bo i tak prawda wyjdzie na jaw wcześniej czy później. 

Na te słowa Harry poczuł jak coś zaczyna w nim pulsować. Nie, nie, tylko nie to. Ale przecież nie mogła żyć. Widział jak umiera. Widział jak leży na ziemi bez oznak życia. Na pewno chodzi o coś innego. 

Na te słowa Ron wypluł całą zawartość kremowego piwa i zaczął się krztusić. Harry natomiast wlepił swoje oczy w Andromedę i przez kilka sekund nie docierało do niego nic prócz tego, co przed chwilą właśnie usłyszał. 

Harry natomiast zainteresował się całkowicie inną sprawą. Nie interesowało go, w przeciwieństwie do Rona, kto jest matką, jak wywnioskował, tej dziewczynki. Interesował go jej ojciec. 

W tej chwili Ron przestał się krztusić. Widać było, że wcześniej nawet o tym nie pomyślał. Andromeda natomiast zrobiła minę, która jednoznacznie odpowiadała na jego pytanie. Harry wstał i jego wzrok spoczął na paczce papierosów, które leżały na stoliku. 

Po tych słowach Harry wyszedł z ogrodu, zostawiając w nim roztrzęsioną Andromedę i Rona, po czym deportował się z cichym pyknięciem. Andromeda zalała się łzami. Ron został tym samym postawiony w niezwykle niezręcznej sytuacji. Ma teraz zostać i ją pocieszyć? Czy może pożegnać się i sobie pójść? Andromeda usiadła na fotelu i zakryła twarz dłońmi. Ron stwierdził, że jednak lepiej byłoby zostać choćby przez chwilę. Nie miał żalu do Harry’ego. Nim to też ogromnie wstrząsnęło, jednak wiedział, że dla jego przyjaciela ma to o wiele większe znaczenie. Wziął z paczki kolejnego papierosa, odpalił go i powiedział:

Andromeda nadal szlochała skryta za swoimi dłońmi. Ron się czuł coraz bardziej niezręcznie. Jeszcze gdyby rozmawiał z kimś bliskim, kimś w swoim wieku. Ale nie… przyszło mu pocieszać kobietę, która mogłaby być jego matką, którą poznał zaledwie kilka tygodni wcześniej i która, chcą nie chcąc, była z Blacków. Skąd miał mieć pewność, że go za chwilę nie zaatakuje? Już różne pomysły przychodziły mu do głowy. 

I znów Ron czuł się nieswojo. No i co ma teraz zrobić? Nie jest dobry w sprawach pocieszania drugiej osoby. Że też na niego musiało trafić. Nagle z rozterki wybawił go cichy trzask. Oboje z Andromedą rozejrzeli się i zobaczyli, że przed ogrodem aportował się Harry. 

Andromeda na te słowa zaczęła szlochać jeszcze bardziej. Ron wpatrywał się nieco dziwnym wzrokiem w swojego przyjaciela, który trzymał w objęciach Andromedę. Harry też się czuł z tym nieco dziwnie. Jednak musiał to zrobić. Wszyscy troje usiedli jeszcze na chwilę na ogrodzie. Zaczęli rozmawiać o Teddym i o codziennych rzeczach. Harry zapewnił Andromedę, że jutro do niej przyjdzie zaraz po pracy i mu wszystko na spokojnie opowie. Nie był do końca pewny, czy chce znać całą prawdę. Ale miał te 24 godziny, żeby móc się do tego przygotować. Dochodziła już prawie północ, gdy w końcu Harry z Ronem zebrali się, pożegnali z Andromedą i deportowali się. W swoim nowym mieli niezwykły porządek. Przed pójściem spać Ron jednak zatrzymał Harry’ego. 

I śmiejąc się wyobrażali sobie reakcję Hermiony, która nakrywa Rona z papierosem. Później jeszcze nakarmili sowy, Harry nadal nie nadał swojej imienia, a około w pół do drugiej w końcu położyli się do łóżka. Nazajutrz czekała ich znowu praca. 

------

No i koniec! A więc bez zbędnych ceregieli dodaję komentarze. 

1. Mówiąc szczerze bardzo mnie męczy pisanie o Hermionie i jej rodzinie. Totalnie nie czuję się dobrze w tym temacie. Więc przepraszam Was, że jest to takie zagmatwane. Postaram się dokończyć ten wątek szybko i bezboleśnie. 

2. Magique Couture - salon z ubraniami dla czarodziejów, trochę wyższej półki. Wymyślony przeze mnie. 

3. Harry, Ron i Andromeda palący papierosy - no trochę muszę podkoloryzować, dodać trochę czegoś hmm "buntowniczego" ;) Magiczne papierosy mają za to przeróżne smaki i nie każde śmierdzą. Ale i tak są rzecz jasna złe. 

4. Oczywiście przepraszam za wszelkie błędy! Jak zawsze :D 

Hmm póki co to tyle, mam nadzieję, że niczego nie ominęłam. Jak ominęłam to edytuję, za 15 min muszę wyjść do pracy, więc się trochę spieszę :D Kolejny rozdział będzie chcąc czy nie chcąc kontynuacją tego. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną! 

Całuski, 

Cemerie

Cześć! Już jestem z nowym rozdziałem :) Chciałam w nim ująć trochę więcej, jednak potrzebowałabym na to trochę więcej czasu, więc postanowiłam znów dać Wam nieco krótszą (mam nadzieję) rozrywkę. W tym rozdziale przenosimy się znów do Nory. Tak, jak wspomniałam kiedyś rozdziały poświęcone bohaterskiej trójce będą na pewno stanowiły tutaj mniejszość, ale od czasu do czasu trzeba zobaczyć co się u nich dzieje, a będzie się jeszcze działo ;) Co Wam mogę powiedzieć... Nawet ich losy zmieszają się z losami Sióstr Black, jednak to one pozostaną głównymi bohaterkami w moich opowiadaniach przez cały czas, więc o to się proszę nie martwić. No więc, zapraszam do lektury ;) 

----

Powoli kończył się czerwiec, a pogoda nie dawała zapomnieć, że lato już się w pełni zaczęło. Harry szykował się do rozpoczęcia stażu w Ministerstwie Magii. Pierwsze tygodnie miały być poświęcone głównie zajęciom teoretycznym, a w późniejszym czasie miała dojść praktyka. Przygotowanie do pracy aurora zajmuje zwykle od 3 nawet do 7 lat, w zależności jak szybko załapuje się materiał. Harry został już zapewniony przez conajmniej trzydziestu urzędników ministerstwa, że będzie jedyną osobą w historii, która zostanie pełnoprawnym aurorem już po roku. Harry’emu na tym nie zależało. Miał już dość bycia „tym jedynym”. Właśnie otwierał Proroka Codziennego, gdy do jego pokoju weszła Pani Weasley. 

Tak. Zaledwie tydzień temu Harry znalazł idealne miejsce do zamieszkania. Może nie na zawsze, ale przynajmniej na jakiś czas. Miał mieszkać razem z Ronem, a Hermiona, która międzyczasie zaplanowała już wyruszyć do Australii w poszukiwaniu swoich rodziców, miała póki co mieszkać w swoim rodzinnym domu, lecz od czasu do czasu odwiedzać swojego chłopaka i Harry'ego. Ron nie chciał jej puścić samej i z tego powodu często się sprzeczali:

I tak właśnie wyglądały te dni. Mimo, iż Harry wiedział, ze Ron nie pójdzie z Hermioną, ciągle egoistycznie ściskało mu się serce. A co jeśli Hermiona zgodzi się, by Ron jej towarzyszył? Wtedy on, Harry zostanie sam. Na szczęście wszystko się odmieniło jak pewnego dnia Harry wrócił z Ministerstwa Magii i oznajmił, że Ron również wraz z nim będzie odbywał staż. 

Tak więc Harry i Ron mieli spakowane już wszystkie graty i byli w stuprocentach gotowi do wyprowadzki. 

Harry’emu nagle serce podeszło do gardła. Tylko nie Ginny. Po ich rozstaniu jeszcze tak dobrze sobie wszystkiego nie przemyślał i nie jest pewien, czy jest gotowy na to spotkanie. Ale nie miał wyjścia.

Ale jak tylko Pani Weasley wyszła, Harry nałożył buty i zszedł na dół pomagać Ronowi. 

Ron odkąd się dowiedział, że również zaczyna staż w Ministerstwie Magii o niczym innym nie mówił. Harry się z tego powodu bardzo cieszył, bo przynajmniej nie musiał myśleć o niczym innym. Hermiona natomiast postanowiła nie komentować tematu. Harry również się z jednej strony cieszył z tego powodu, a z drugiej zastanawiał się, czy aby Hermiona nie jest delikatnie zazdrosna. Jednak jej też proponowano kilka staży w Ministerstwie Magii, lecz dumnie odmówiła tłumacząc się, że najpierw chce zrobić OWUTEMy. Gdy dwa dni później przyjechała Ginny przyniosła sporo nowych wiadomości. 

Kiedy tak sobie siedzieli i rozmyślali Harry zastanawiał się czy nie powinien porozmowiać z Ginny sam na sam. Ale za każdym razem jak o tym pomyślał, to coś go powstrzymylo. Nie chciał do niej wrócić, tego był pewien, ale czuł, że zniszczył coś bardzo dla siebie ważnego. Postanowił, ze tego ani następnego dnia nie będzie opuszczał Rona na krok. A już w niedziele spakuje wszystkie swoje rzeczy i wyprowadzą się wraz z Ronem do nowego domu. A tego mu było potrzeba. Ronowi również. Atmosfera w Norze i tak była już o wiele lepsza, niż kilka tygodni temu, ale Harry wiedział, że jeszcze przez bardzo długi czas w powietrzu będzie unosić się cierpienie i rozpacz. 

Nie trzeba było drugi raz powtarzać. Wszyscy wstali od stołu. Hermiona i Ginny pomogły Pani Weasley w porządkach a Harry wraz z Ronem udali się do swojej sypialni. 

Harry naskrobał zaproszenie na drugiej stronie pergaminu i oddał sówce, która dumnie opuściła sypialnię przez okno. 

Nazajutrz Harry obudził się bardzo wcześnie. Ron jeszcze głośno chrapał pogrążony w głębokim śnie. Na zegarku była dopiero 5 rano. Choć Harry próbował zasnąć niestety mu to nie wyszło i pół godziny później postanowił wstać z łóżka i jeszcze raz przejrzeć wszystkie rzeczy, które musiał ze sobą zabrać do nowego domu. Nie było tego oczywiście dużo. W jego kufrze znajdowały się głównie książki, co go bardzo rozbawiło, bo przypomniała mu się Hermiona. Również miał trochę gadżetów ze sklepu z Magicznymi Dowcipami Weasleyów, Pelerynę Niewidkę, stare szaty i jedynie trochę ciuchów. Obiecał sobie w duchu, że jutro na Pokątnej kupi nie tylko sowę, ale i ubrania. Do Ministerstwa Magii nie może się udać w mugolskich ubraniach, więc wypadałoby się trochę rozejrzeć. Jutro założy zwykłą szatę na siebie, ale niestety w kolejnych dniach już będzie musiał wyglądać jak na czarodzieja przystało. Chociaż to trochę głupie, pomyślał. Dlaczego dorośli chodzą w tych szatach, a dzieci i młodzież może chodzić w ubraniach mugolskich? Ale nie będzie tracił czasu, by się nad tym zastanawiać, ma dużo innych spraw na głowie. Trzeba wszystko dopakować, by wieczorem deportować się do nowego domu i może spróbować wszystko tam uporządkować. Harry ubrał szybko koszulkę, spodnie i buty i postanowił zejść do kuchni. Dochodziła powoli szósta, jednak większość Weasleyów już nie spała. Przy stole siedział już Pan Weasley z Percym i Georgem, a Pani Weasley krzątała się po kuchni przygotowując śniadanie. 

Sniadanie wszyscy zjedli prawie w ciszy. Pan Weasley powiedział tylko kilka słów na temat Ministerstwa Magii, a następnie razem z Percym wyruszyli do pracy. George natomiast nie odezwał się ani słowem. To nie tylko było widać, ze strata największego przyjaciela była dla niego największym wstrząsem. To było wyczuwalne z dalekiej odległości. Nikt nigdy by nie przypuszczał, że George potrafi wytrzymać choćby minutę bez żartów. A jego załamanie trwało już prawie dwa miesiące. I za pewne potrwa jeszcze przez pewien czas. Gdy Harry usłyszał, ze drzwi z sypialni Ginny się otwierają postawił szybko zmyć się na górę wymigując się tym, że musi się dopakowac i obudzić Rona. Poczekał, aż Ginny wejdzie do łazienki a następnie szybko skradł się po schodach do sypialni swojego przyjaciela. Dzień był upalny. W Anglii zwykle pogoda była niezbyt ciekawa, ale tego lata naprawdę było skwarnie. Harry czasami podejrzewał, że w warunkach atmosferycznych macali palce urzędnicy Ministerstwa Magii, bo za każdym razem jak tylko pojawiała się mała chmurka po chwili znikała, a deszcz padał tylko w nocy i był delikatny, ciepły i przyjemny. Gdy Harry, Ron i Hermiona mieli już spakowane kufry i wyniesione przed dom zaczęli pojawiać się goście. Pierwsze przyszli Bill i Fleur, której uroda bila blaskiem na wszystkich w koło. Chwile później zjawiła się Andromeda z małym Teddym, a na koniec wpadł jeszcze na chwilę sam Kingsley. Gdy zapadał zmrok wszyscy zaczęli się powoli zbierać. 

Ron był tak podeekscytowany dzisiejszą przeprowadzka i jutrzejszym pierwszym dniem stażu, ze wylał swoją ognista whisky na Kingsleya, gdy podawał mu rękę. Na koniec została tylko Andromeda, która zbierała się bardzo powoli i wyraźnie było widać, że czeka na moment, kiedy będzie mogła zostać sama z Harrym. 

Harry poczekał chwilę, aż Andromeda wraz z Teddym deportują się po czym ruszył do Nory, by wziąć ostatnie rzeczy i pożegnać się z Panią Weasley 

Ciężko było tak z dnia na dzień opuścić Norę, ale Harry czuł, że Weasleyowie potrzebują też czasu dla siebie. Pani Weasley oczywiście zalała się łzami, gdy cała trójka była już spakowana i gotowa do wyjścia. Z jednej strony żal było mu opuszczać przytulnego i wygodnego miejsca, gdzie zawsze miał gotowe śniadanie, obiad i kolację, można się było do kogo odezwać i przede wszystkim spędził tutaj część swojego życia. Ale już czas na rozstanie. Zresztą przecież będą się odwiedzać na pewno bardzo często. Hermiona postanowiła od razu udać się do swojego domu. Stwierdziła, że chłopcy potrzebują chwili dla siebie, a nazajutrz mieli się wszyscy spotkać na Pokątnej. We wtorek Hermiona miała wyruszyć do Australii na poszukiwanie swoich rodziców. Jej plan był naprawdę bardzo mocny, a magia jaką planowała zastosować była wręcz nie do opisania: 

Ani Harry, ani Ron nie zrozumieli jednak do końca zaawansowanej magii, w którą zamierza się pogrążyć Hermiona. Było to tak nierealne i tak pogmatwane, że woleli o tym nie rozmyślać, bo od razu zaczynały ich boleć głowy. 

Gdy Hermiona wymieniła ostatni uścisk z Panią Weasley i resztą rodziny, wyściskała Harry’ego i ucałowała Rona podeszła na koniec ogrodu i deportowała. Chwilę później po równie długim i uczuciowym pożegnaniu zrobili to Harry z Ronem. 

----

Tak, tak wiem, że ten rozdział jest całkowicie rozpaćkany, chaotyczny i strasznie nijaki, ale po prostu nie miałam na niego szczerze mówiąc pomysłu, a chciałam to wszystko jakoś Wam przekazać. No i jeszcze wkradł się mój główny wróg zwany Czasem. Następny rozdział będzie kontynuacją tego i postaram się już go napisać mniej chaotycznie, bo szczerze mówiąc jakoś nawet mnie się go źle czytało, ale już trudno skrytykujcie mnie śmiało! :D W kolejnym rozdziale nie będę się rozwodziła na temat pierwszego dnia pracy Harry'ego i Rona, opiszę za to spotkanie na Pokątnej i późniejszą rozmowę z Andromedą, która będzie bardzo kluczowa. Później trochę przyspieszę bo przeniesiemy się już na koniec lipca a tam coś już więcej ciekawostek będzie się działo ;) 

Wyjaśnienia: 

Felicia Silverstone - postać wymyślona przeze mnie. Czarownica, 1/2 wila, uczęszczała do Akademii Magii Beauxbatons. Ma około 70 lat. Hermiona kupiła jej książkę, a następnie dowiedziała się, że kobieta od kilku lat mieszka w Londynie i zaaranżowała z nią spotkanie. 

Nieścisłości jeśli chodzi o podróż Hermiony: w poprzednim rozdziale napisałam, że Hermiona ma pomóc Andromedzie w opiece nad Teddym, a tutaj nagle piszę, że wyrusza na poszukiwanie swoich rodziców. Przyznaję się mój błąd, ale naprawiam to szybciutko: Hermiona nie chciała od razu wyruszać do Australii, jednak zmieniła zdanie i powiedziała o swoich zamiarach Andromedzie, więc już wszystko jasne. 

Co do relacji Harry - Ginny: nie było tutaj ich pożegnania. Zrobiłam to celowo. Naprawdę już nie miałam ochoty pisać o ich rozmowie. Ginny po prostu pożegnała się z Harrym i Ronem jak reszta Weasleyów. Nie było żadnej prywatnej rozmowy między nią, a Harrym. 

Pogoda w Anglii - rzeczywiście maca w niej palce Ministerstwo Magii. 

Myślę, że póki co to tyle wystarczy. 

Jeszcze raz przepraszam za chaotyczny rozdział, błędy i powtórzenia i jak zawsze obiecuję się poprawić :D 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! 

Bardzo przepraszam za moją długą nieobecność, ale praca nie pozwala mi odpocząć ;) W każdym razie już teraz przekazuję Wam kolejny rozdział. Miłego czytania! 

-------

Andromeda była już gotowa do wyjścia. Wyciągnęła z szafy jedwabistą szatę, którą kupiła, by oficjalnie świętować narodziny małego Teddy’ego, gdy już wojna dobiegnie końca. Nie wiedziała kiedy to nastąpi, ale na pewno nie spodziewała się, że nie będzie już wtedy na świecie jej jedynej córki. Z żalem zakładała suknię i przypominała sobie ostatnie chwile spędzone z córką.

Kwiecień, 1998

Obie przez chwilę stały w milczeniu i przyglądały się swoim odbiciom w lustrze. Dopiero teraz Andromeda zauważyła jak w świetle ostatnich wydarzeń zmienił się jej wygląd. Oczy miała podkrążone i jakby ciemniejsze, usta wyglądały jakby od conajmniej kilku miesięcy się szczerze nie uśmiechały, a włosy całkowicie straciły życie: były połamane, brudne i nieułożone. 

.. 

Andromeda stanęła przed lustrem i łza zakręciła się jej w oku. To było tak niedawno. Jakby wczoraj. A dzisiaj już wszystko się zmieniło. Wszystko jest inaczej i nie tak jak powinno. Czy to sprawiedliwe? Czy tak miało być. Z chwili rozmyślania wyrwał ją głos Hermiony. 

Andromeda zabrała Teddy’ego i razem z Hermioną wyszły na ogród. Po chwili pojawił się Ron, który pomagał przy odgnamianiu ogrodu i miał bardzo nietęgą minę z tego powodu. Hermiona zaśmiała się, pożegnała raz jeszcze z Dromedą i wraz z Ronem deportowali się, a zaraz po nich zrobiła to samo Andromeda z małym Teddym. 

Andromeda wyszła na ogród z drugiej strony domu i zastała tam Lucjusza, który z wielkim skupieniem próbował różdżką przyciąć żywopłot, by wyglądał jak paw. 

Zdawało się, że rozmowa będzie drętwa i bez emocji. W końcu Lucjusz Malfoy był czynnym Śmierciożercą, chciał wydać Harry’ego Pottera Czarnemu Panu, nie wspominając już o tym, że nienawidził szlam i innych mieszańców. Jednak nigdy nikogo nie skrzywdził, taka była prawda. A już szczególnie nie skrzywdził jej rodziny ani jej bliskich. Dodatkowo Andromeda naprawdę zaczęła dostrzegać starego Lucjusza, widziała, że gdzieś tam jest, że się chował przez tyle lat po tym jak wybrał życie u boku Lorda Voldemorta. Ale teraz wrócił. Wiedziała to Andromeda i była niemalże pewna, że on też to wie. Rozmawiali sobie tak przez chwilę, a następnie dołączyła Narcyza z lewitującymi przed nią półmiskami przeróżnych potraw. Jakiś czas później obudziła się mała Lilith i - choć Andromeda gdzieś głęboko w środku miała pewne obawy - postanowiła pozwolić małej pobawić się ze swoim wnuczkiem. A okazało się to niezwykle słuszne, ponieważ oboje, mimo tego, że byli tylko niemowlętami, to doskonale potrafili się ze sobą porozumieć. Niedługo potem przyszedł Draco. Andromeda obawiała się nieco tego spotkania, a po minie Narcyzy wywnioskowała, że ona również nie była pewna reakcji swojego syna. 

Widać było, że młody Malfoy niezbyt ochoczo zasiadł do stołu. Nie był do końca pewny, czy chce tutaj teraz być. Targało nim tysiące różnych myśli. Z jednej strony chciał wywrócić stół do góry nogami i wygonić Andromedę, a z drugiej wiedział, że jest to siostra jego matki i jest dla niej bardzo ważna, więc postanowił siedzieć cicho i nie wdawać się w dyskusję. Jednak ta była nieunikniona. 

Godziny mijały i w końcu późnym wieczorem, gdy Teddy i Lilith już zasnęli Andromeda postanowiła wracać do siebie. 

Andromeda wymieniła jeszcze uścisk dłoni z Lucjuszem i Draconem, po czym wraz ze śpiącym Teddym deportowała się. Gdy po tym cudownym dniu położyła się wreszcie do łóżka zaczęła rozmyślać. I nagle cała cudowność tego dnia wyparowała. Poczuła się winna. Przecież jej dopiero co pochowała swojego męża, swoją jedyną córkę i zięcia. A teraz szczęśliwie popija wino z ludźmi, którzy jeszcze tak niedawno byli jej wrogami. Jej wnuk bawił się z córką Lorda Voldemorta i kobiety, która odebrała życie jej dziecku. I zaczęła płakać. Tak mocno płakała. W końcu po kilku godzinach zasnęła na mokrej od łez poduszce. Tej nocy miała koszmary. Przyśniła jej się młoda Bella, która latała razem z nią na miotle. Ale nagle miotła Belli zniknęła, a ta lewitowała. I wtedy się to wydarzyło. Przyszedł Czarny Pan odziany w czarne szaty i jednym machnięciem różdżki zamordował Narcyzę, która bawiła się niedaleko nich. I on i Bella zaczęli się śmiać bardzo głośno. I nagle młoda Bella zamieniła się w dorosłą Bellę, która wlokła za sobą związane, martwe ciało Nimfadory. I kazała Andromedzie zbeszcześcić to ciało. Kazała jej rzucić Cruciatus na swoją martwą córkę. A Dromeda płakała, nie chciała tego. I nagle Czarny Pan wyciągnął spod swojej szaty małego Teddy’ego i zaczął go torturować. A mały Teddy tak się wił i płakał, a Andromeda nie mogła nic zrobić. Nagle poczuła przerażający ból. To Lilith - miała około 6 lat i rzuciła na nią zaklęcie Cruciatus. I teraz śmiali się we troje. Śmiał się Czarny Pan, śmiała się Bella i śmiała się Lilith, której oczy świeciły w tej ciemności ciemnym szkarłatem. 

-----

Nie jest zbyt długi (jak zwykle), ale już coś się dalej posuwam :D Cóż więcej mogę napisać... Chyba nie mam nic do dodania póki co ;) Co do kolejnego rozdziału to może być bardzo szybko, albo niestety trzeba będzie też trochę poczekać, wszystko zależy od mojego czasu wolnego i weny, za co bardzo Was przepraszam. Ale mogę powiedzieć jedynie, że w kolejnym rozdziale będzie już lipiec! A w lipcu tyle się wydarzy ;) Więc cóż, na dzisiaj to tyle! 

Całuski, 

Cemerie