The Black Sisters

Kochani! 

Jak przed chwilką obiecałam tak jest nowy rozdział! Troszkę chaotyczny, bo przyznam szczerze, że pisałam go dosyć szybko (goni mnie czas, praca czeka ;). Nie wiem czy jestem z niego do końca zadowolona, ale to już pozostawiam Waszej ocenie :) Więcej szczegółów pod koniec! Miłej lektury! :) 

---------

Dni uciekały jeden po drugim. Maj powoli dobiegał końca, a pogoda robiła się coraz gorętsza. Wokół nowego domu Malfoyów powstał uroczy ogród z małym wodospadem oraz kilkoma ścieżkami prowadzącymi do wejścia. Był to piękny widok, jakby wycięty z pocztówki. Narcyza doskonale wiedziała, jak zająć się swoim nowym kątem. Od czasu pogodzenia się ze swoją siostrą jej życie bardzo się odmieniło. Czuła, że pustka, która gościła w jej ciele od wielu lat nagle została wypełniona. Razem z Andromedą spędzały teraz sporo czasu. Były to chwile zarówno radosne, takie jak wspominanie młodości, czy wspólna opieka nad Teddym czy Lilith, którą Andromeda zaakceptowała w stu procentach, jak i również te smutniejsze chwile, które razem spędzały na cmentarzu opłakując po cichu Teda, Nimfadorę, Remusa i innych poległych w trakcie II Bitwy o Hogwart. Andromeda bardzo często odwiedzała Narcyzę. Pomagała jej w opiece nad siostrzenicą, która okazała się być cudownym dzieckim, niemającym nic wspólnego z czarną magią. Również Lucjusz coraz częściej pojawiał się, gdy Andromeda akurat ich odwiedzała. Powracał powoli do rzeczywistości, jednak widać było, że cały czas próbuje naprawić błędy, które popełniał przez poprzednie lata. Draco natomiast ostatnimi czasy mało czasu spędzał w domu. Jednym z powodów była obecność małej Lilith - Draco bardzo nie lubił dzieci. Pewnego razu Narcyza jednak przyłapała Dracona, gdy ten akurat wymykał się z domu. 

Narcyza przez chwilę stała w miejscu patrząc na swojego męża. W końcu uznała, że nie ma najmniejszego sensu się teraz wykłócać, a może to nawet i lepiej, że Lucjusz przejął inicjatywę. Zwłaszcza, że ostatnimi czasy poświęcał bardzo mało czasu zarówno jej jak i Draconowi. Miała już dość wszystkich kłótni, chciała z tym skończyć i żyć w końcu jak wolna osoba. Jeszcze raz rzuciła okiem na swojego syna i męża po czym wyszła z kuchni i udała się do sypialni, gdzie spała Lilith. Draco z Lucjuszem zostali sami w kuchni. 

Draco siedział na krześle i patrzył się smutnym wzrokiem przed siebie. W głowie kłębiło mu się tysiące różnych myśli. Czy warto? Ale czy co warto? Czy warto tutaj zostać i pozwolić, by jego wrogowie wchodzili do jego życia? Albo czy warto odejść stąd i zacząć własne życie według przekonań, których go nauczono? Sam nie był pewny. Gdzieś tam w głębi serca nie do końca zgadzał się z ideą czystości krwi, którą z takim zapałem gloryfikował jego ojciec i przede wszystkim ciotka. Ale co się z nimi stało? Bellatrix była potworem, o tak, bez dwóch zdań, pomyślał. Dla niego była dobra, ale wiedział, że potrafiłaby go zabić, gdyby Czarny Pan jej to kazał zrobić. Czy tak chce żyć? Czy chce odsuwać się od swoich najbliższych tylko przez jedną ideę? Nie. Za dużo myśli na raz, musiał to wszystko sobie przemyśleć. 

Lucjusz uśmiechnął się do syna po czym razem wyszli na ogród. Dzień był całkiem przyjemny, jednak czuć było już upał. Draco wyszedł za ogrodzenie i deportował się z cichym pyknięciem. Lucjusz jeszcze przez chwilę postał na dworze, po czym wrócił do domu i udał się do sypialni Lilith. 

Narcyza poczuła nagle falę gorąca zalewającą jej ciało od środka. To prawda, co mówił Lucjusz. Ciężko sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz spędzali razem czas… Lucjusz objął jej dłoń i zaczął delikatnie całować po szyi. To była niesamowite uczucie. Tak bardzo tego pragnęła. Tak bardzo tego jej brakowało. Poczuła, że druga dłoń Lucjusza delikatnie zmierza w kierunku jej talii, a później coraz niżej i niżej… I już odpłynęła. 

---------

No więc rozdział nie jest jakiś super długi, ale zależało mi, żeby po prostu był! Troszkę za szybko wszystko się dzieje momentami, ale mówiąc szczerze już się bardzo nie mogę doczekać, tego co chcę napisać w dalszej części i musiałam nieco przyspieszyć :D Jeśli chodzi o ostatnią część Lucjusz + Narcyza to cóż. Stwierdziłam, że póki co nie będę żadnych szczegółów opisywać ;) Kiedyś na pewno się pojawią, ale póki co mały przedsmak :) No i cóż więcej mogę powiedzieć... Przepraszam oczywiście za wszystkie błędy, no i będę się starać, by kolejny rozdział był jak najszybciej! A będzie to oczywiście opis wspomnianego w tym rozdziale obiadu :)

Całuski, 

Cemerie

Cześć! Publikuję ciąg dalszy poprzedniego rozdziału. Jak wspomniałam we wcześniejszym wpisie rozdzieliłam go na dwa, abyście nie musieli zbyt długo czekać. Więc... nie jest oczywiście zbyt długi ;) Nie będę się tutaj za bardzo rozpisywać, dodam kilka słów na końcu. Miłego czytania! :) 

--------

Andromeda spojrzała w kierunku dochodzącego płaczu. Na jej twarzy malował się wyraz zaniepokojenia. Narcyza natomiast zamknęła oczy i wyglądała jakby właśnie na świat wyszła wielka tajemnica, której równocześnie się bała, ale i również chciała ją przekazać dalej. Widać było, że jej ulżyło. Andromeda spojrzała na swoją młodszą siostrę i przemówiła:

Narcyza szlochała jeszcze przez chwilę. Andromeda dała jej czas. Wiedziała, że nie jest to łatwe dla jej siostry. Podeszła do niej i pozwoliła jej się wypłakać głaszcząc ją po głowie. Jej wielkie łzy niknęły w ramieniu Andromedy. W końcu Cyzia otarła oczy i odrzuciła włosy do tyłu. Jej błękitne oczy spotkały się z brązowymi oczami Andromedy. 

Październik 1997, Dwój Malfoyów

W sypialni zapadła cisza. Narcyza patrzyła na siostrę wystraszonym wzrokiem, nie za bardzo wiedząc, co o tym wszystkim sądzić. Rudolf lekko się poruszył, ale nic nie powiedział. 

Rudolf wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju. Narcyza stała i patrzyła się na swoją siostrę jakby widziała ją pierwszy raz w życiu. Można było wyczuć bijące od niej przerażenie. Bella nie była osobą, która potrafiłaby się przespać z pierwszym lepszym facetem. A nawet jeśli, to gdzie? Praktycznie cały czas była w Dworze Malfoyów, nigdzie nie wychodziła. Do Narcyzy zaczęły docierać przerażające wizje. ‚Nie, to niemożliwe’ pomyślała. Spojrzała na Bellę, która trzymała się za biodra lekko się uśmiechając. 

Teraz role sióstr się zdecydowanie odwróciły. Narcyza wyglądała groźnie, w jej oczach było widać prawdziwy gniew Blacków. Natomiast Bella, nie wiedząc czemu, wyglądała na lekko speszoną. Zachowywała się trochę jak nastolatka, która tłumaczy się przed matką. 

Bella spojrzała na siostrę. Jej oczy były przepełnione radością i triumfem. Wiedziała, że musi to powiedzieć, wiedziała, że Cyzia nie odpuści, mimo, że na pewno wie kto jest ojcem jej dziecka. Ale chciała to usłyszeć. Zapanowała cisza. Niemalże grobowa. Bella spojrzała siostrze prosto w oczy i wyszeptała. 

Zapadła cisza. Jeszcze większa, niż wcześniej. Narcyza usiadła na łóżku. Nie za bardzo wiedziała od czego zacząć, co powiedzieć. Wydawało jej się to nierealne, oddalone od rzeczywistości. W końcu spytała:

Nastąpiła cisza. Andromeda jeszcze przez dłuższą chwilę wpatrywała się w myślodsiewnię. Podeszła do stołu i usiadła na najbliższym krześle. 

Narcyza lekko się uśmiechnęła i kątem oka spostrzegła, że jej siostra również to zrobiła. 

------

Tak. Wyjaśniło się wszystko ;) Jak mówiłam, trochę przewidywalne, ale będę się starać, ale tego było coraz mnie. To dopiero mój początek, więc... muszę się wdrożyć ;) 

Kilka słów:

* Po pierwsze przepraszam za wszystkie błędy ortograficzne, stylistyczne, interpunkcyjne etc. Po prostu praca nie za bardzo mi daje czas, żebym mogła wszystko porobić, więc nie zawsze wszystko dokładnie uda mi się sprawdzić. Mam nadzieję, że jesteście to w stanie zrozumieć, gdyby natomiast pojawiły się jakieś bardzo rażące błędy to jak najbardziej proszę o zwrócenie uwagi ;) 

* Po drugie: Jak już wspomniałam kilka wpisów wcześniej moje wizje opowiadań powstały na dużo wcześniej przed 'Przeklętym Dzieckiem'. Dlatego też na moim blogu nie będzie żadnych wzmianek na ten temat. W moich opowiadaniach pojawia się Lilith - córka Bellatrix i Voldemorta i co mogę Wam podpowiedzieć to będzie miało mało wspólnego z Delphini ;) 

* Po trzecie: Nowa postać - Cemerie. Wspominałam we wstępie, że w moich opowiadaniach będą się pojawiać też czasem postacie fikcyjne, a może nawet pojawię się i ja ;) Więc tak: Cemerie to postać wymyślona przeze mnie, nie jest ona oczywiście do końca mną, ma po prostu tylko kilka moich cech, ale to wszystko. Wspominałam też, że postacie wymyślone przeze mnie nie będą odgrywały wielkich ról w moich opowiadań i tak też właśnie będzie. Ogólnie kim jest Cemerie? To najlepsza przyjaciółka Belli jeszcze z czasów szkolnych. Po uwięzieniu Bellatrix w Azkabanie była cały czas blisko Narcyzy, ale również przyjaźniła się z Andromedą. Śmierciożerczyni. To taki mały wstępik, a więcej o niej napiszę zapewne w osobnej notce, myślę, że na przełomie kolejnych dni ;) 

No cóż myślę, że póki co to wszystko co mam Wam do przekazania, jak coś mi się przypomni to zapewne wstawię notkę ;) 

Buziaki, 

Cemerie

Cześć! Jak obiecałam, tak wstawiam notkę dotyczącą postaci wymyślonych przeze mnie. Nie będę się nad tym za bardzo rozczulać, ponieważ ich role nie będą istotne - szczerze mówiąc w mojej wyobraźni są bardzo istotne, ale myślę, że Was tym zanudzać nie będę ;) 

A więc, zaczynajmy! 

Cemerie Decident (z.d. Camle) - ur. 22 maja 1951 roku. W czasach szkolnych uczęszczała do Slytherinu jako jedyna ze swojej rodzina. Zaprzyjaźniła się wówczas z Bellatrix Black, Lucjuszem Malfoyem i Aidanem Decidentem, z którym później wzięła ślub. Nienawidziła swojej siostry, która w przeciwieństwie do niej była stuprocentową Gryfonką i gardziła Czarną Magią. Od czwartego do szóstego roku swojej nauki w Hogwarcie chodziła z Lucjuszem Malfoyem. Po ukończeniu szkoły poszła na nauki przyuczające do nauczania eliksirów i kilka lat później została nauczycielką tego przedmiotu w Hogwarcie, gdzie uczyła później na zmianę z Severusem Snape'm. Po swoim ślubie z Aidanem wydziedziczyła się ze swojego rodu i została Śmierciożerczynią, jednak zostało to zachowane w tajemnicy przed resztą społeczności czarodziejów. Po upadku Czarnego Pana w 1981 roku, Cemerie szukała go również z resztą popleczników, jednak tak jak większość wkrótce się poddała i postanowiła prowadzić normalne, lecz w dalszym ciągu podwójne życie. Po aresztowaniu jej najlepszej przyjaciółki w Azkabanie Cemerie się bardzo załamała, lecz pomagała jej w tym przyjaźń równocześnie z Narcyzą jak i z Andromedą. Cemerie dobrze odgrywała swoją rolę, nie ukrywała przed nikim, że tęskni za Bellatrix, ale też nie ujawniła światu swojej prawdziwej twarzy. Albus Dumbledore nigdy jej w pełni nie ufał, dlatego nie dopuszczał ją do żadnych istotnych w spraw w czasie drugiej wojny czarodziejów. Cemerie miała kontakt zarówno z Syriuszem Blackiem jak i całą rodziną Weasleyów, jednak nigdy nie była członkiem Zakonu Feniksa, również z własnego wyboru. Gdy Dumbledore został zabity wtedy Cemerie ujawniła swoje prawdziwe oblicze, nauczała nadal w Hogwarcie, jednak podobnie jak Carrowowie torturowała swoich uczniów. Pod koniec roku 1997 osobiście zamordowała swoich rodziców, a w trakcie II Bitwy o Hogwart zabiła swoją siostrę. Po wojnie Cemerie trafiła do Azkabanu, gdzie zmarła pogrążona w rozpaczy po utracie swojej najwierniejszej przyjaciółki. Na przełomie 1995 i 1996 roku miała romans z Lucjuszem Malfoyem, o którym wiedziała tylko Bellatrix.

Aidan Decident - ur. 1951. Najlepszy przyjaciel Lucjusza Malfoya i mąż Cemerie. Był Śmierciożercą, jednak w przeciwieństwie do swojej żony nigdy do końca nie ufał Voldemortowi i ucieszył się z jego upadku. Został skazany na rok w Azkabanie za czynne śmierciożerstwo.

Christian Decident - ur 1978. - syn Cemerie i Aidana. Przyjaciel Dracona, jednak tylko poza szkołą. W Hogwarcie trzymał się raczej ze swoimi przyjaciółmi i wolał się nigdy nie wychylać. Nie został nigdy Śmierciożercą. 

Gloria Decident - ur. 1980. - córka Cemerie i Aidana. Przyjaciółka Dracona. Był okres kiedy byli parą, jednak im nie wyszło. Nietypowa Ślizgonka - była raczej miła i zawsze otwarta na nowe znajomości. Często powstrzymywała Dracona od wyzywania Harry'ego i jego przyjaciół. Nigdy nie została Śmierciożercą.

Filla Agnes Wolfsheen (z.d. Camle) - ur. 1947. Starsza siostra Cemerie. Gryfonka z ciała i duszy. Wpadła w furię, gdy Cemerie została przydzielona do Slytherinu. Przekonywała Dumbledora o możliwość zmiany przez nią domu. Nienawidziła nigdy Belli, Lucjusza ani Aidana. Nie znosiła swojego imienia, dlatego posługiwała się drugim imieniem. Często padała ofiarą dowcipów Malfoya i Decidenta, a w późniejszym czasie Jamesa Pottera i Syriusza Blacka. Po zakończeniu nauki w Hogwarcie została nauczycielką Historii Magii. Była jedną z najostrzejszych nauczycielek, zaraz po McGonagall. Poślubiła mugolaka i miała z nim dwójkę dzieci. Została zabita przez swoją siostrę w trakcie II Wojny Czarodziejów. Ze względu na swoje usposobienie uczniowie nazywali ją 'Filcha' - damską odmianą woźnego. 

No cóż.... myślę, że póki co to wszystko. Jak obiecałam, te postacie nie będą odgrywać istotnej roli i będą się pojawiać w większości jedynie w retrospekcjach. Jeśli chodzi o Cemerie to oczywiście nie jestem to ja. Jest ona jedynie moją lekką wyobraźnią siebie przyjaźniącej się z Bellą, a reszta jest oczywiście czystym wymysłem. No bo ja tam bym nie zabiła ani swoich rodziców, ani swojej siostry :D Mam nadzieję, że tyle uda Wam się zaakceptować :) Co do kolejnego rozdziału, to będę się starała napisać go jak najszybciej, ale pewnie trochę trzeba będzie poczekać. No cóż! Życzę Wam wszystkim cudownego weekendu :) 

Całuję, 

Cemerie

Cześć! I nareszcie jest! Kolejny rozdział! Bardzo Was przepraszam, że musieliście na niego tak długo czekać, jednak jak wspomniałam we wcześniejszej notce natłok pracy zdecydowanie mnie przerósł. Wiem, że miał być to długi rozdział, ale tak jak również wspomniałam we wcześniejszej notce postanowiłam go podzielić na dwa rozdziały, abyście nie musieli już dłużej czekać. Nie jestem z niego do końca zadowolona. Będę szczera: pisałam go seriami, czasu tak, że dodawałam dziennie tylko po jednym zdaniu, po czym od razu traciłam wenę. Aktualnie jestem już 36 godzin na nogach, więc sprawdzenie go napewno nie przyniosło też żadnych porządniejszych rezultatów, więc z góry chcę przeprosić za wszelkie błędy stylistyczne czy ortograficzne, jak i również za brak spójności jeśli taki się zdarzy. Szczerze mówiąc zastanawiałam się czy go dodawać, czy jednak nad nim jeszcze trochę popracować, ale zdecydowałam się już teraz nim z Wami podzielić. Nie wiem, czy akcja nie potoczyła się zbyt szybko, z czego właśnie najbardziej jestem niezadowolona. Ale cóż... jeden rozdział lepszy, drugi gorszy ;) Mam nadzieję, że mimo wszystko Wam się choć trochę spodoba. 

Akcja tego rozdziału zaczyna się na kilka minut przed deportacją Andromedy ze swojego domu (Rozdział V). Zapraszam do lektury ;)

---------

Nowy Dom Narcyzy i Lucjusza Malfoyów był położony w małej dolinie na skraju lasku. Było to cicho i spokojnie, a wokół śpiewały ptaki i było słychać popluskiwanie wody w niedalekim strumyku. Dom nie był wielki. W porównaniu z Malfoy Manor był wręcz maleńki i nie podobny do całej rodziny. Sprawiał wrażenie jakby mieszkało w nim starsze małżeństwo, które jako ostatnie można by podejrzewać o upodobania do czarnej magii. Wewnątrz był duży salon połączony z kuchnią. W środku wszystko lśniło i pachniało nowością. Ściany były jasne, zupełnie inne od salonu w poprzednim domu. Widać, że Narcyza postanowiła radykalnie zmienić styl. Co prawda można było dostrzec pewne elementy, które od razu wyglądały na wyposażenie domu czarnoksiężnika, jednak w połączeniu z oknami wpuszczającymi do salonu dużą ilość światła słonecznego wyglądały nawet dosyć ciekawie. Dom był jednopiętrowy. Znajdowały się tu trzy sypialnie. Jedną zajmował Draco, druga należała do Narcyzy i Lucjusza i była połączona z gabinetem, a trzecie sypialnia była pusta. Narcyza weszła do swojej sypialni. 

Lucjusz leżał na łóżku twarzą do poduszki. Miał na sobie coś w rodzaju piżamy przypominającej szatę. Jego włosy były splątane, a na stoliku stała do połowy pusta butelka po ognistej whisky. 

Lucjusz odwrócił głowę w jej stronę. Oczy miał podkrążone i czerwone. Narcyzie przez chwilę nawet zdawało się, że płakał. Nagle odezwał się: 

Draco wyszedł i nastała cisza. Lucjusz patrzył się przez chwilę na drzwi za którymi zniknął jego syn po czym spojrzał w podłogę i wyjąkał: 

Na zegarze bardzo powoli dochodziła godzina 15:00. Narcyza podeszła do lustra i szybko poprawiła włosy i makijaż. Andromeda nie mogła widzieć, że jeszcze kilka sekund temu w jej domu wydarzyła się jakakolwiek kłótnia. Spojrzała na stół na którym stały talerze po obiedzie i machnęła szybko różdżką. Nagle stół opustoszał a naczynia same się już myły i czyste lądowały w półkach. Nie było jeszcze czasu, aby zatrudnić jakiegokolwiek skrzata domowego. Do kuchni wszedł Draco. 

Narcyza ostatni raz spojrzała na syna, a ten po sekundzie zniknął za drzwiami. Parę sekund po jego deportacji zobaczyła w oddali zbliżającą się swoją siostrę. Ogarnęła na szybko wzrokiem swój salon i wyszła na ogródek powitać Andromedę.

Narcyza stała przez chwilę osłupiała patrząc się w miejsce, gdzie przed chwilą zniknął jej mąż. Coś jej nie dawało spokoju. Zachowanie Lucjusza było…inne. Inne, nieprzewidywalne. Nie sama rozmowa, ale mimika jego twarzy. Ostatnie czasy nie były lekkie i Narcyza nie pamiętała, kiedy jej mąż uśmiechnął się do niej w TAKI sposób. W jego oczach można było dostrzec cień nastolatka. Trochę zawadiackie, jakby podrywające spojrzenie przeszyło Narcyzę od stóp do głów. Co się stało? Czyżby to obecność Andromedy wywołała w nim takie uczucia? Przecież nigdy się tak nie zachowywał przy nikim, z kim spędzał sporo czasu w dzieciństwie. Może dlatego, że kontakt z innymi mu się nie urwał, za to z Dromedą tak? Może przypomniał sobie ją jako nastolatkę w czasach szkolnych, bo przecież wtedy po raz ostatni ją widział. A może się zawstydził? Ale czego? Narcyza obiecała sobie, że spróbuje poruszyć z mężem ten temat, jednak teraz należało już wracać do rzeczywistości. 

Narcyza uśmiechnęła się lekko i złapała swoją siostrę za ramię. Ta objęła jej dłoń i obie przez chwilę patrzyły się na siebie w ciszy. W końcu Narcyza wstała i podeszła do szafki, skąd wyjęła herbatę, która z pomocą jednego ruchu różdżki zaczęła się sama parzyć we wrzącej wodzie. 

I w tej chwili z pobliskiej sypialni dobiegł cichy i delikatny płacz. Płacz, który z pewnością nie należał do Lucjusza. 

--------

No i tak....zapewne część z Was już się zapewne domyśla kontynuacji, a część z Was może jeszcze o niczym nie wie, chociaż sądzę, że jednak pierwsza opcja jest bliższa prawdy ;) Trochę przewidywalne, tak sądzę, ale gwarantuję, że nie zawsze tak będzie :D Jeszcze raz Was bardzo przepraszam za wszystkie błędy, a sama idę w końcu pogrążyć się w zasłużonym (tak myślę!) śnie ;)

Całuję, 

Cemerie

Cześć! W tym rozdziale znowu wracamy do jednej z głównych bohaterek Andromedy. Rozdział jest dosyć krótki, ale w kolejnym planuję napisać trochę więcej, więc stwierdziłam, że nie będę ich łączyć. Trochę więcej napiszę pod koniec rozdziału, a tymczasem zapraszam do lektury ;) 

-------

Poranek był zimny i mglisty. Kropelki rosy delikatnie połyskiwały na trawie. Słońce powoli wschodziło i mimo zimnego rana zwiastowało ładny, majowy dzień. Andromeda otworzyła oczy i spojrzała na łóżeczko, gdzie spał Teddy. Zawsze budziła się wcześniej od niego. Ogólnie bardzo mało sypiała. Jakoś nie było jej to potrzebne. Wieczorami siadała przy kominku i czytała książki do późna w nocy albo odtwarzała filmy na czarodziejskim projektorze. Wczoraj obejrzała francuski melodramat o czarownicy, która zakochała się w centaurze. Została przez to odsunięta od reszty społeczeństwa, była przez innych wytykana palcami i nikt nie chciał z nią rozmawiać. Najbardziej zawiedziony był jej ojciec, który nie chcąc dopuścić do ucieczki córki wraz z centaurem zabił go, a następnie siebie zostawiając córkę samą po środku wielkiej polany, gdzie pojawiły się inne centaury i wyraziły swój żal poprzez wystrzał w powietrze swoich strzał. Andromeda lubiła takie filmy. Zwłaszcza teraz, w tak smutne wieczory. Pokazywały jej, że na każdego w życiu czeka jakaś tragedia. O jej życiu też można by było nakręcić film, pomyślała. Wstała z łóżka, poszła do łazienki, a następnie zrobiła sobie śniadanie, po czym wzięła do ręki pióro i pergamin i napisała do Harry’ego list: 

Drogi Harry, 

Wiem, że nadużyłam już zdecydowanie za dużo Twojej chęci pomocy w opiece nad Teddym, a jednak chciałabym Cię prosić jeszcze o pomoc. Moja siostra zaprosiła mnie dzisiaj do siebie, nie wiem ile czasu mi to zajmie, jednak nie chciałabym męczyć Teddy’ego. Czy mogłabym liczyć dzisiaj na Twoją pomoc? Jeżeli tak, proszę napisz o której godzinie Ci pasuje. Jeszcze raz bardzo dziękuję, 

Andromeda 

Narcyza co prawda powiedziała, że Andromeda może zabrać ze sobą małego, jednak ona nie chciała go zabierać. Nie wiedziała, co siostra ma jej do powiedzenia, ale czuła, że może jej nie być kilka godzin. Zapakowała list w kopertę i zawołała Austin - swoją sowę. Ta radośnie do niej podleciała, dziobnęła ją pieszczotliwie w ucho, po czym wzięła list i wyleciała z salonu. W tej samej chwili z sypialni dobiegł poranny szloch jej wnuka. 

Poranne czynności z Teddym zawsze zajmowały jej trochę czasu, za co była bardzo wdzięczna. Wtedy mogła nie myśleć o problemach i o bólu. Dochodziła już powoli dziewiąta, kiedy sowa wleciała przez otwarte okno i przyniosła list od Harry’ego. 

Kochana Dromedo, 

Opieka nad Teddym jest dla mnie największą przyjemnością. Zjawię się dzisiaj po obiedzie około godziny 15:00. Przybedą ze mną Ron i Hermiona. Mam nadzieję, że nie stanowi to dla Ciebie kłopotu. 

Pozdrawiam,

Harry 

Andromeda uśmiechnęła się. 

Pierwszy z nich poszedł do Harry’ego, w którym mu dziękowała i zapewniała, ze obecność Rona i Hermiony będzie dla niej i dla Teddy’ego wielką przyjemnością. Drugi list napisała do Narcyzy oznajmiając, że zjawi się u niej około 16:00 dzisiejszego popołudnia. 

Przedpołudnie przeleciało bardzo szybko.Andromeda głównie bawiła się z Teddym oraz przygotowywała dla niego obiad. Gdy o godzinie 13:30 w końcu zasnął Andromeda postanowiła trochę usprzatnąć ogród. 

Dzień był cudowny. Słońce mocno prażyło i przez chwilę przeszło Dromedzie przez myśl, by usiąść w słońcu i rozkoszować się tymi cudownymi chwilami. Jednak, gdy spojrzała na swój ogród doszła do wniosku, ze nie może tak tego zostawić. Zresztą w wakacje będzie często razem z Teddym odpoczywać w tym miejscu. A jeżeli chce to zrobić to musi tutaj najpierw uporządkować. Prawie zabierała się do pracy, gdy otrzymała list od Narcyzy. 

Kochana Dromedo, 

Przepraszam za późną odpowiedź, jednak Twoja sowa przyleciała lekko ranna i musiałam opatrzyć jej skrzydło oraz dałam eliksir, który doprowadził ją do zdrowia. Biedna musiała wlecieć w drzewa w drodze do mnie. Bardzo Ci dziękuje za wiadomość i będę Cię oczekiwać w ogrodzie. Poniżej podaję adres, gdyż nie mamy jeszcze zarejestrowanej nazwy naszego nowego domu. Mam nadzieję, że z Twoją sową wszystko będzie w porządku. Uściski dla Teddy’ego. 

Cyzia 

Adres: Dolina Soamsanx, Shawnville, Exeter. Dolina jest malutka, a nasz dom jest tam jedyny. 

Jeszcze raz dokładnie obejrzała swoją sowę. Gdy stwierdziła, że Austin jest wyleczony pozwoliła mu odlecieć do swojego przytułku, a sama zajęła się teraz jeziorkiem. Wyczyściła go dokładnie z brudów i wodorostów, które zdążyły się w nim skupić. Lilie, które jeszcze rano były martwe teraz pięknie kwitły. A trawa, która była zdecydowanie za duża i za bujna została estetycznie ścięta, tak, że teraz w pełni było widać ścieżkę prowadząca do domu. Spojrzała na zegarek. Dochodziła 15:00, więc Harry może się zjawić lada chwila. Upewniwszy się, że Teddy jeszcze smacznie śpi, poszła się wyszykować. Gdy otworzyła szafę zdała sobie nagle sprawę, że ostatnie kilka miesięcy nosiła jedne i te same ubrania. No cóż. Nie było czasu ani ochoty, by się stroić. Teraz zresztą tego też nie ma. Zdjęła z wieszaka pierwszą lepszą sukienkę i purpurową szatę. Dzień jest taki piękny. Najchętniej w ogóle, by jej nie zakładała. Obiecała sobie, ze gdy jutro będzie tak ładna pogoda jak dzisiaj to pójdzie razem z Teddym na ogród i spędza tam razem cały dzień wygrzewając się w słońcu. Gdy Andromeda upięła włosy w wysoki kok rozległo się pukanie do drzwi. Przyszedł Harry wraz z Ronem i Hermioną. 

Andromeda była inna niż ostatnimi czasy. Dzisiaj, w porównaniu z tym co było jeszcze wczoraj, promieniała. Widać było, że w końcu trochę poświęciła czasu swojej osobie na dojście do ładu. Ten widok nieco ucieszył Harry’ego. Zdecydowanie lepiej patrzyło się na nią, gdy miała na twarzy szczery uśmiech. Był również pełny podziwu, że już po tak krótkim czasie potrafiła choć trochę dojść do siebie. Ostatecznie on sam nawet po tylu latach nie pogodził się na dobre ze śmiercią rodziców. Może to dlatego, że ich nie znał? I nagle przeszedł mu przez myśli mały Teddy. Jest dokładnie w takiej sytuacji jak Harry. Nigdy nie znał i nie pozna swoich rodziców. Musiał się z nimi pożegnać wyjątkowo wcześniej i nigdy nie przekona się sam jacy byli wspaniali. Andromeda jest niezwykle silna, pomyślał trochę jej tego zazdroszcząc. 

Andromeda jeszcze raz obdarzyła całą trójkę uśmiechem, po czym zabrała torebkę i wyszła z domu, deportując się przy bramie ogrodu z cichutkim pyknięciem. 

Hermiona obdarzyła go morderczym spojrzeniem, po czym wszyscy w trójkę udali się do sypialni Andromedy, gdzie w łóżeczku spał Teddy.